Charles BaudelaireKwiaty złaWiersz ten ci święcę…tłum. Adam [Zofia Trzeszczkowska] M-ski

Pamięć, Poezja, Okręt, Wiatr, WspomnieniaWiersz ten ci święcę[1], aby — Imięjeśli los ma zdarzyć,

Iż szczęśliwie, jak okręt wichrami goniony,

Imię moje epoki dojdzie oddalonej,

I na dźwięk jego w wieczór mózgi będą marzyć,

Pamięć twoja jak baśnia mgłami osłoniona,

Nużyła czytelnika, ciągle w pieśniach gwarząc,

I bratnim się, mistycznym ogniwem kojarząc

Ze mną — na hardych moich rymach zawieszona;

O wyklęta! ty, której okrom[2] mnie — o biada!

Od piekieł do Nieb szczytu nikt nie odpowiada!

Ty, co jak cień szlak znaczysz ślady znikomymi,

Depcząc stopą leciuchną, spojrzeniem wesołem

Głupców, co cię zwą gorzką, ty z oczy smolnymi[3]

Posągu, ty Cherubie[4] mój z miedzianym[5] czołem!