Przypisy

instancja (daw., z łac.) — tu: wstawienie się za kimś, wstawiennictwo. [przypis edytorski]

instancja (daw., z łac.) — wstawiennictwo, poparcie. [przypis edytorski]

instrumenta (daw.) — dokumenty. [przypis edytorski]

instrumenta (daw., łac., lm r.n.) — narzędzia. [przypis edytorski]

instygator (daw.) — oskarżyciel. [przypis edytorski]

instynkta (daw.) — dawna forma M. l.mn.; dziś: instynkty. [przypis edytorski]

instynkta (daw.) — dziś popr. forma M.lm: instynkty. [przypis edytorski]

instytut (daw.) — instytucja. [przypis edytorski]

insza (daw.) — inna. [przypis edytorski]

insza (daw.) — inna (w domyśle: rzecz, sprawa); co innego. [przypis edytorski]

inszy (daw., gw.) — inny. [przypis edytorski]

inszy (daw.) — inny, pozostały. [przypis edytorski]

inszy (daw.) — inny. [przypis edytorski]

inszym (daw.) — inny. [przypis edytorski]

integrał (daw.) — całka, pojęcie matematyczne, rodzaj sumy nieskończenie wielu nieskończenie małych wielkości, stosowanej dla wielkości zmieniających się w sposób ciągły. [przypis edytorski]

integralne zrównanie (daw.) — równanie całkowe; matematyczne równanie funkcyjne, w którym występuje całka zawierająca niewiadomą funkcję. [przypis edytorski]

intencjowany (daw.) — usposobiony; ożywiony jakąś intencją, mający pewne zamiary. [przypis edytorski]

intendentura (daw.) — nadzór; dziś: dział instytucji, który zajmuje się zaopatrzeniem i sprawami gospodarczymi. [przypis edytorski]

intendentura (daw.) — służby zaopatrzeniowe wojska. [przypis edytorski]

intendentura (daw.) — służby zaopatrzeniowe wojska. [przypis edytorski]

interesa (daw.) — dziś M.lm: interesy. [przypis edytorski]

interesa (daw.) — interesy, sprawy. [przypis edytorski]

interes (daw.) — tu w znaczeniu: obiekt zainteresowania, interesujący obiekt. [przypis edytorski]

interes (daw.) — tu: zainteresowanie; utrzymać interes: utrzymać czyjeś zainteresowanie, uwagę. [przypis edytorski]

interes (daw.) — zainteresowanie. [przypis edytorski]

interes (daw.) — zainteresowanie, zaciekawienie; coś, co interesuje, zaciekawia. [przypis edytorski]

interesowany (daw.) — zainteresowany, zaangażowany. [przypis edytorski]

interlokutor (daw., z łac.) — rozmówca. [przypis edytorski]

intrata (daw.) — dochód. [przypis edytorski]

intrata (daw.) — dochód, zysk. [przypis edytorski]

intrata (daw., z łac.) — dochód. [przypis edytorski]

intrata (daw.) — zysk. [przypis edytorski]

intromisja (daw., z łac.) — oficjalne wprowadzenie w posiadanie nieruchomości. [przypis edytorski]

intromitować się (daw., z łac.) — wejść w posiadanie nieruchomości; wprowadzić się. [przypis edytorski]

inwentor (daw., z łac.) — wynalazca, sprawca. [przypis edytorski]

inwestytura (daw.) — nadanie lenna a. danie władzy. [przypis edytorski]

inwidia (daw., z łac.) — nienawiść. [przypis edytorski]

inwidia (daw., z łac.) — nienawiść, zawiść, zazdrość. [przypis edytorski]

inwitacja (daw., z łac.) — zaproszenie. [przypis edytorski]

Iryjczyk (daw.) — Irlandczyk. [przypis edytorski]

iść gonionego z kimś (daw.) — tańczyć, grać, bawić się z kimś. [przypis edytorski]

iść komunikiem (daw.) — jechać konno, wierzchem, bez wozów i piechoty; komunik (daw.) — jeździec, kawalerzysta. [przypis edytorski]

iść komunikiem (daw.) — jechać konno, wierzchem; komunik (daw.) — jeździec, kawalerzysta. [przypis edytorski]

iść komunikiem (daw.) — jechać konno wierzchem. [przypis edytorski]

iść o lepszą (daw.) — starać się wykazać przewagę. [przypis edytorski]

iść precz (daw.) — iść sobie; odejść. [przypis edytorski]

iść w paragon (daw.) — iść w zawody; dorównywać. [przypis edytorski]

iść w paragon (daw.) — porównywać się. [przypis edytorski]

iść w sukurs (daw.) — iść na odsiecz; przybyć z pomocą. [przypis edytorski]

iść w zatyłki (daw.) — zajść od tyłu. [przypis edytorski]

iścić się (daw.) — ziszczać się, spełniać się. [przypis edytorski]

iścić się (daw.) — ziszczać się, spełniać się. [przypis edytorski]

iście (daw.) — niewątpliwie, naprawdę. [przypis edytorski]

iście (daw.) — niewątpliwie. [przypis edytorski]

iście (daw.) — rzeczywiście, naprawdę. [przypis edytorski]

iścizna (daw.) — istota, najważniejszy element. [przypis edytorski]

iścizna (daw.) — własność. [przypis edytorski]

Ispahan (daw.) — dziś popr.: Isfahan, trzecie co do wielkości miasto Iranu, ok. 340 km na płd od Teheranu; stolica prowincji. [przypis edytorski]

istność (daw.) — istnienie. [przypis edytorski]

istność (daw.) — istota. [przypis edytorski]

istność (daw.) — to, co istnieje, rzeczywistość. [przypis edytorski]

isty (daw.) — prawdziwy. [przypis edytorski]

iy (daw.) — go. [przypis edytorski]

iżali a. azali (daw.) — czy, czyż. [przypis edytorski]

iżechmy się napiskali (daw.) — żeśmy się naśpiewali; napiskać się: zmęczyć się piskaniem (śpiewaniem). [przypis edytorski]

iże (daw.) — że, iż. [przypis edytorski]

izali a. azali (daw.) — czyż, czyżby. [przypis edytorski]

izali (daw.) — czy, czyż. [przypis edytorski]

izali (daw.) — czy. [przypis edytorski]

izali (daw.) — czy też. [przypis edytorski]

izaliż (daw.) — czy, czyż. [przypis edytorski]

izaż (daw.) — czyż. [przypis edytorski]

izba (daw.) — pokój; tu: pokój hotelowy. [przypis edytorski]

izdebka (daw.) — małe, ubogie pomieszczenie. [przypis edytorski]

i zimie i lecie (daw.) — i zimą, i latem. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — chwycić. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — chwytać. [przypis edytorski]

jąć (daw., gw.) — zacząć. [przypis edytorski]

jąć (daw., gw.) — zacząć; zabrać się do czegoś. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — tu: zacząć. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — wziąć (por.: ująć); tu: zacząć. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — zacząć (coś robić); zabrać się za coś. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — zacząć coś robić; zabrać się za coś. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — zacząć (coś robić), zabrać się za co; tu forma: jęliby: zaczęliby. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — zacząć; jąć się czego: zabrać się za co. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — zacząć. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — zacząć; tu forma 3 os.lp: jęła: zaczęła. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — zacząć; tu: forma 3 os.lp r.ż.: jęła (zaczęła). [przypis edytorski]

jąć (daw.) — zacząć; wziąć się za robienie czegoś. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — zacząć; zabrać się do czegoś. [przypis edytorski]

jąć (daw.) — zacząć; zabrać się za coś. [przypis edytorski]

jąć się czego (daw.) — zacząć coś. [przypis edytorski]

jąć się czegoś (daw., gw.) — zabrać się za coś; zacząć coś robić. [przypis edytorski]

jąć się (czegoś) (daw.) — zabrać się (za coś). [przypis edytorski]

jąć się czegoś (daw.) — zabrać się za coś; zająć się czymś. [przypis edytorski]

jąć się (daw., gw.) — złapać się, chwycić się. [przypis edytorski]

jąć się (daw., gw.) — złapać się (za coś), chwycić za coś. [przypis edytorski]

jąć się (daw.) — tu: chwycić się. [przypis edytorski]

jąć się (daw.) — zabrać się za coś; zająć się czymś. [przypis edytorski]

jął (daw.) — zaczął; forma 3 os. lp czasownika jąć, tj. zacząć. [przypis edytorski]