Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)

Przekaż 1,5%

Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS 00000 70056
Ufunduj darmowe książki dla tysięcy dzieciaków.
WIĘCEJ

Szacowany czas do końca: -
Stanisław Jachowicz, Bajki i powiastki, Deszcz złoty
Bajeczka wstępna → ← Słońce i księżyc

Spis treści

      Stanisław JachowiczBajki i powiastkiDeszcz złoty

      1
      Skarżył się lud na biedę, źle mu się zdawało,
      Że choć miał dosyć chleba, pieniędzy miał mało;
      A niepokojąc Bóstwo prośbą natarczywą,
      Uzyskał, iż go złotą skarało ulewą.
      5
      Jak grad na ziemię padały dukaty.
      Z wzniosłych pałaców i ubogiej chaty,
      Jaki taki zadyszany,
      Leci zbierać czemprędzej ów dar pożądany.
      Gdyby wtenczas filozof, co zna wartość złota,
      10
      Widział, jak ta się skrzętnie zwijała hołota;
      Gdyby był na to patrzył obojętnem okiem,
      Byłby się najśmieszniejszym ubawił widokiem.
      Ten znosi ciężki kufer, ów beczkę pękatą,
      Tamten nadstawia szaflik, ów urnę bogatą,
      15
      Jeden bieży z kobiercem, drugi z płachtą w ręku,
      Ten się pieści połyskiem, ów powabem dźwięku.
      Bogacz, co się nie schylił może całe życie,
      Ową marność znikomą zgarnia pracowicie,
      Od pracy nadzwyczajnej potu płyną strugi,
      20
      A łzy mu w oczach stoją, że zbiera i drugi.
      Skąpiec, radby z jednego zrobić trzy dukaty,
      Nie wie już, gdzie je podziać, jeszcze nie bogaty
      Napchał w łataną kieszeń, ta mu się rozdziera,
      Mniema, że wszystko stracił i z żalu umiera.
      25
      Widać było nędzarzy, co nie znali złota,
      Zdumiewała ich postać, zdziwiała prostota;
      Niejeden nie mógł pojąć jak zapamiętali
      W bezprzykładnym zapale te cacka zbierali.
      Widać było i takich, co z pracy rąk żyli,
      30
      Nie śmieli tknąć tych skarbów, iż nie zarobili;
      Ale co jeszcze bardziej uwagę zwracało,
      Że takich nawet było tam niemało,
      Co wprzód ganili zbytnie złota zbiory,
      A potem sami napełniali wory.
      35
      Wszystko wtenczas ze zwykłych karbów wyboczyło,
      Nikogo ni w świątyni, ni w domu nie było,
      A choć niejeden dostał potężnie po głowie,
      Choć niejeden utracił życie albo zdrowie,
      Wszystko to było niczem, blask złota nagrodził,
      40
      Utratę nawet ojca wyrodkom osłodził.
      Lecz niedługo mniemana uciecha potrwała:
      Ta ulewa obficie cały kraj zalała,
      A że to był kraj ludom niedostępny innym,
      Nie dzielili się z nikim darem dobroczynnym.
      45
      Wkrótce jednak powoli poznali to sami,
      Że nie wszystko jest dobrem, co nas wdziękiem mami.
      Mieli dosyć pieniędzy, lecz gdy kupić trzeba,
      Nikt nie dał za dukata i kawałka chleba.
      Każdy miał dość dukatów, a jednak żył w nędzy;
      50
      Wtenczas wartość prawdziwą poznano pieniędzy.
      Nikt nie chciał być rolnikiem, pola zarastały,
      Rękodzielnie zamknięto, młyny mleć przestały,
      Praca zbrzydła każdemu, bo czuł złoto w worze,
      Zdarły się dawne szaty, zjadło dawne zboże.
      55
      Niejeden z płaczem westchnął, umierając z głodu,
      Że nie w złocie prawdziwa szczęśliwość narodu.
      x