Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 453 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | arabski | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | chemiczny | czeski | dawne | drukarstwo, drukowany | filozoficzny | fizyka | francuski | geologia | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | hinduski | historia, historyczny | hiszpański | holenderski | łacina, łacińskie | literacki, literatura | liczba mnoga | medyczne | mitologia | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | obelżywie | poetyckie | pogardliwe | portugalski | pospolity | potocznie | prawo, prawnicze | przenośnie | przestarzałe | przymiotnik | przysłowiowy | przysłówek | psychologia, psychologiczny | regionalne | religijny, religioznawstwo | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | rzeczownik | staropolskie | szwedzki | techniczny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | żeglarskie
Według języka: wszystkie | English | français | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 14536 przypisów.
sromać się (daw.) — zawstydzić się. [przypis edytorski]
sromać się (starop.) — wstydzić się. [przypis edytorski]
sromać się — wstydzić się. [przypis edytorski]
sromać się — wstydzić się; tu: wzbraniać się. [przypis edytorski]
sromać — zawstydzać. [przypis edytorski]
sromający się (daw.) — wstydzący się. [przypis edytorski]
srom (daw.) — hańba, wstyd. [przypis edytorski]
srom — daw. wstyd, hańba, niesława. [przypis edytorski]
srom (daw.) — wstyd; hańba. [przypis edytorski]
srom (daw.) — wstyd, hańba. [przypis edytorski]
Konstanty Ildefons Gałczyński, Skumbrie w tomacie i inne wiersze, Śmierć poety
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Józef Ignacy Kraszewski, Anafielas, Anafielas. Pieśń III. Witoldowe boje
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
srom (daw.) — wstyd. [przypis edytorski]
srom (daw.) — wstyd; tu: hańba. [przypis edytorski]
srom (daw.) — wstyd; tu: przyzwoitość. [przypis edytorski]
srom (daw.) — wstyd, zawstydzenie. [przypis edytorski]
srom (daw.) — wstyd, zawstydzenie; tu: nieśmiałość. [przypis edytorski]
sromliwy (daw.) — wstydliwy. [przypis edytorski]
sromny — haniebny, wstydliwy. [przypis edytorski]
sromny — znamionujący wstyd, zawstydzenie; od srom: wstyd. [przypis edytorski]
sromocić (daw.) — hańbić. [przypis edytorski]
sromocić (daw.) — zawstydzić. [przypis edytorski]
sromocić (daw.) — zawstydzić. [przypis edytorski]
sromota (daw.) — hańba, niesława. [przypis edytorski]
sromota (daw.) — hańba, niesława. [przypis redakcyjny]
sromota (daw.) — hańba, niesława; tu: coś haniebnego. [przypis edytorski]
sromota (daw.) — hańba, niesława; wstyd. [przypis edytorski]
sromota (daw.) — hańba. [przypis edytorski]
sromota (daw.) — hańba, wstyd. [przypis edytorski]
sromota (daw.) — wstyd, hańba. [przypis edytorski]
sromota (daw.) — wstyd. [przypis edytorski]
Wojciech Dembołęcki, Pamiętniki o Lisowczykach czyli przewagi Elearów polskich
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
sromota (daw.) — wstyd; tu: genitalia. [przypis edytorski]
sromota (daw.) — wstyd, uczucie pohańbienia. [przypis edytorski]
sromota — hańba; czyn, którego należy się wstydzić. [przypis edytorski]
sromota — hańba. [przypis edytorski]
Sromota Krety, (…) potwór z kłamanej cielicy poczęty — Pazyfae, żona Minosa, króla Krety, zapalona zwierzęcą chucią do byka, wdziawszy na się skórę krowią, przynęciła byka do siebie. Z tej potwornej spółki poczęty był Minotaur, mający kształt pół człowieka, pół byka; potwór, który dawanych jemu z miasta Aten na ofiarę siedem dziewic i siedmiu chłopców pożerał. Tezeusz zabił Minotaura za pomocą Ariadny, córki Minosa i Pazyfae (dlatego poniżej: „twej siostry”). W tym fantastycznym obrazie Minotaura przedstawia poeta symbol trojakiego rodzaju gwałtu: przeciw Bogu przez swoje potworne urodzenie; przeciw bliźniemu przez nieludzki haracz ateński i przeciw sobie samemu przez kąsanie samego siebie. [przypis redakcyjny]
sromota (starop. forma) — hańba, wstyd. [przypis edytorski]
sromota (starop.) — hańba. [przypis redakcyjny]
sromota (starop.) — hańba, wstyd. [przypis edytorski]
sromota (starop.) — tu: wstyd, wstydliwość. [przypis edytorski]
sromota (starop.) — wstyd, hańba. [przypis edytorski]
sromotliwy (starop.) — wstydliwy, haniebny. [przypis edytorski]
sromotnej — haniebnej. [przypis redakcyjny]
sromotnie (daw.) — haniebnie. [przypis edytorski]
sromotnie — haniebnie, niegodziwie. [przypis edytorski]
sromotniejszy (daw.) — bardziej haniebny. [przypis edytorski]
sromotnie — w sposób przynoszący hańbę, wstyd. [przypis edytorski]
sromotnie — ze wstydem, haniebnie. [przypis edytorski]
sromotny (daw.) — bezwstydny, przynoszący hańbę. [przypis redakcyjny]
sromotny (daw.) — haniebny; godny wstydu; wstydliwy. [przypis edytorski]
sromotny (daw.) — haniebny. [przypis edytorski]
sromotny (daw.) — przynoszący hańbę. [przypis edytorski]
sromotny (daw.) — wstydliwy; haniebny. [przypis edytorski]
sromotny (starop.) — haniebny, hańbiący. [przypis edytorski]
srom (starop.) — tu: wstyd, zawstydzenie. [przypis edytorski]
srom (tu daw.) — wstyd. [przypis edytorski]
srom — tu: wstyd. [przypis edytorski]
srom — tu: zniewaga, hańba. [przypis redakcyjny]
sromu (daw.) — wstyd. [przypis edytorski]
srom — wstyd. [przypis edytorski]
srożeć — robić się coraz silniejszym. [przypis edytorski]
sroże — dziś popr.: sroży się. [przypis redakcyjny]
srożej (daw., gw.) — silniej, mocniej, bardziej. [przypis edytorski]
sroże — srożeje. [przypis redakcyjny]
srożyć (daw.) — gniewać się, złościć. [przypis edytorski]
srożyć (daw.) — złościć się, gniewać. [przypis edytorski]
srożyć się (daw.) — złościć się, gniewać. [przypis edytorski]
srożyć się — gniewać się. [przypis edytorski]
srożyć się (przestarz.) — złościć się, gniewać, przybierać groźną minę. [przypis edytorski]
srożyć się (przestarz.) — złościć się, gniewać, przybierać srogą, groźną minę. [przypis edytorski]
srożyć się (przestarz.) — złościć się, gniewać, przybierać srogą minę. [przypis edytorski]
srożyć się — tu: pysznić się, popadać w dumę. [przypis redakcyjny]
srożyć się — tu: występować z wielką siłą, gwałtownie, groźnie. [przypis edytorski]
srożyć się — tu: znęcać się. [przypis edytorski]
Sroży się tłum, jeśli się nie boi — Miejsce z Tacyta, Ann. I, 29 jest tutaj swobodnie zapożyczone. [przypis redakcyjny]
S. Rudstein, Nowa ustawa o prawie autorskim, „Gazeta Sądowa Warszawska”, 1912, nr 13, s. 206. [przypis autorski]
S. Rudstein, Prawo autorskie a pokazy kinematograficzne, „Gazeta Sądowa Warszawska”, 1911, nr 6, s. 81. [przypis autorski]
Srul, Srulek (jid.) — imię męskie, zdrobnienie od heb. Izrael. [przypis edytorski]
Srul — zdrobnienie żydowskiego imienia Israel. [przypis edytorski]
S. Rundstein, Nowa ustawa o prawie autorskim, „Gazeta Sądowa Warszawska”, 1912, nr 14, s. 291. [przypis autorski]
srybnieńki (gw.) — srebrzysty. [przypis edytorski]
srybro (daw.) — srebro. [przypis edytorski]
srzedniey (daw.) — dziś popr.: średniej. [przypis edytorski]
srzeżoga a. śreżoga — (daw.) zjawisko optyczne, jakie dają promienie światła przeświecające przez mgłę, dym, zapylone a. mocno rozgrzane powietrze, co sprawia wrażenie wibracji, migotania obrazu. [przypis edytorski]
srzeżoga (daw.) — lekka mgiełka w upalny dzień. [przypis edytorski]
srzeżoga — światło przeświecające przez mgłę a. dym. [przypis edytorski]
srzodek — środek. [przypis edytorski]
srzodkiem (starop. forma) — dziś: środkiem. [przypis edytorski]
srzodkującej — środkującej; wyznaczającej środek. [przypis edytorski]
ssący gołąbek — pisklę gołębia. [przypis edytorski]
ssajmy — dziś: ssijmy. [przypis edytorski]
S. Sandler „Reduta Ordona” w życiu i poezji, Warszawa 1956, s. 78. [przypis autorski]
ssawki — tu: wargi noworodka. [przypis edytorski]
S. Skwarczyńska pisze w związku z tą sceną: „(…) myśl o kondotierstwie, o geniuszu, z którego poczyna się wszelka arystokracja — mógł zaszczepić Krasińskiemu Napoleon, niegdyś generał wojsk rewolucyjnej Francji, a potem cesarz, ten, który rewolucję zdradził” (s. 28). [przypis redakcyjny]
S. Skwarczyńska w osobie Bianchettiego widzi jeden z dowodów, że obraz rewolucji w Nie-Boskiej… wzorowany był na planie karbonarskiej rewolucji powszechnej. Nazwisko Bianchetti powstało z połączenia nazwiska Filippo Michele Bounarrotti, jednego z najwybitniejszych włoskich rewolucjonistów związanych z karbonaryzmem, oraz Louis–Auguste Blanqui, francuskiego rewolucjonisty, który, powiązany z organizacjami rewolucyjnymi w wojsku, otrzymał stopień generała przyszłej rewolucji. Nazwą kondotiera (wł. condottiere — najemnik) mianowano pierwotnie we Włoszech opłacanego żołdem dowódcę wojsk najemnych, z czasem nazwa przeszła na dowódców wojsk najemnych nie tylko we Włoszech, następnie była używana w sensie przenośnym dla określenia człowieka gotowego służyć każdej sprawie, jeśli przynosiła ona zysk osobisty. Bianchetti jest przywódcą armii rewolucyjnej jako fachowiec, co nie oznacza, przynajmniej w oczach hr. Henryka, że jest on ideowo związany z obozem rewolucji. Stąd dalsze jego ostrzeżenie, że z takich właśnie ludzi wyrośnie nowa arystokracja. Kleiner przypomina w przypisie, że kondotierzy we Włoszech „dochodzili nawet do władzy książęcej”. [przypis redakcyjny]
S. Skwarczyńska w tej formule „święcenia” dopatruje się stylizacji na obrzędy wtajemniczeń karbonarskich. Motywy karbonarskie według niej widoczne są w całej tej scenie. [przypis redakcyjny]
SS-ów — inny zapis: esesmanów. [przypis edytorski]
SS — skrót od niem. Schutzstaffel, tj. Eskadra Ochronna; paramilitarna, elitarna formacja nazistowska utworzona przy Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP), złożona z najbardziej fanatycznych zwolenników nazizmu, wywodząca się z grup mających początkowo chronić osobę Hitlera oraz miejsca zebrań NSDAP, w 1925 r. uzyskała jednolitą nazwę, w 1929 r. jej szefem został Heinrich Himmler, pod którego komendą uzyskała niezależność, nowe mundury (czarne, z charakterystycznym oznakowaniem: dwóch podobnych do błyskawic run), a przede wszystkim rygorystycznie hierarchiczną quasi-wojskową strukturę. Zadaniem SS miała być przede wszystkim służba policyjna wewnątrz partii. W 1934 oddziały SS odegrały kluczową rolę w rozprawieniu się z opozycją wewnątrzpartyjną w trakcie tzw. nocy długich noży, podczas której wymordowano przywódców SA (także formacji ochronnej powołanej przez Hitlera). W 1936 utworzono zmilitaryzowane jednostki dyspozycyjne SS (SS-Totenkopfverbände i SS-Verfügungstruppe), które w latach 1941–1943 zostały przekształcone w Waffen-SS. Oddziały SS stanowiły również załogi obozów koncentracyjnych. Do końca wojny SS stało się najpotężniejszą organizacją w III Rzeszy. Po II wojnie światowej, w 1947 formacja została zdelegalizowana i uznana za organizację zbrodniczą. [przypis edytorski]
sstanie (starop.) — daw. forma dokonana; inna wersja daw. pisowni: zstanie; dziś: stanie. [przypis edytorski]
sstaniesz się oną fabułą (starop.) — staniesz się żywą ilustracją przypowieści (powiedzenia, przysłowia itp.). [przypis edytorski]
sszpetnieć (starop. forma) — zeszpetnieć. [przypis edytorski]
stąd dla mężczyzn konieczność żałosnego upijania się co wieczór — zwyczaj ten zaczyna zanikać w najlepszym towarzystwie, które francuzieje jak wszędzie; ale mówię o olbrzymiej większości. [przypis autorski]
