Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 454 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | dawne | francuski | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | łacina, łacińskie | literacki, literatura | liczba mnoga | matematyka | mitologia | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | obelżywie | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | prawo, prawnicze | przenośnie | przestarzałe | przysłowiowy | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj nijaki | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | staropolskie | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żeglarskie
Według języka: wszystkie | English | français | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 5330 przypisów.
łowczyna (daw. forma) — łowczyni, myśliwa. [przypis redakcyjny]
łowczy — urzędnik zajmujący się organizacją polowania. [przypis edytorski]
Łowicz — miasto nad Bzurą ok. 80 km. od Warszawy w kier. na Sochaczew. [przypis redakcyjny]
łowiec — dziś: łowca, myśliwy. [przypis edytorski]
łowiec — dziś popr.: łowca. [przypis edytorski]
łowiec — dziś popr.: łowca, tj. myśliwy. [przypis edytorski]
łowiec — dziś raczej: łowca. [przypis edytorski]
łowiec — łowca, myśliwy. [przypis edytorski]
łowiectwo żadnemu nie przeszkadza — łowiectwo nie przeszkadza, jak np. pijaństwo lub gra w kości, oddawaniu się literaturze, polityce lub innemu zajęciu. [przypis tłumacza]
Łowi ryby, jak stara przypowieść, w odmącie — przysłowie: łowić ryby w mętnej wodzie. [przypis edytorski]
łowko, moł, tańcujesz, mołodiec (z ros.) — zręcznie, mówi, tańcujesz, zuchu. [przypis edytorski]
łowny (daw.) — zyskowny. [przypis edytorski]
łowóm — dziś popr. forma C. lm: łowom. [przypis edytorski]
łowy — dziś popr.: łowami. [przypis edytorski]
łoża kotarą — w źródle: „twoją kotarą”; zmieniono po porównaniu z innymi wydaniami i opracowaniami. [przypis edytorski]
łoże (daw.) — tu: łożysko. [przypis edytorski]
łoże — łożysko, koryto rzeki. [przypis edytorski]
łoże prokrustowe — narzędzie tortur, których powodem jest dostosowywanie ofiary na siłę do założonego, sztywnego schematu; w mit. gr. zbój Damastes o przydomku Prokrustes („rozciągacz”), syn Posejdona, czyhał na swoje ofiary na drodze z Megary do Aten, porywał podróżnych, a następnie kładł ich na swoim łożu i „dopasowywał” do jego wymiarów: jeśli ich ciało było za krótkie, rozciągał je, jeśli za długie, obcinał jego członki o tyle, o ile wystawały. [przypis edytorski]
łoże — tu: łożysko rzeki. [przypis edytorski]
łoże — tu: podstawa, do której przymocowany jest maszt. [przypis edytorski]
łożna choroba — tyfus. [przypis redakcyjny]
łożnica (daw.) — duże łoże. [przypis edytorski]
łożnica (daw.) — łóżko, łoże, sypialnia. [przypis edytorski]
łożnica (daw.) — łóżko, łoże, zwłaszcza małżeńskie. [przypis edytorski]
łożnica (daw.) — łoże, sypialnia. [przypis edytorski]
łożnica — duże łoże, zwłaszcza małżeńskie. [przypis edytorski]
łożnica — łoże małżeńskie; sypialnia. [przypis edytorski]
łożów — dziś popr. forma D. lm: łóż; łoże — podstawa działa. [przypis redakcyjny]
łożyć na kogoś — ponosić wydatki na rzecz kogoś. [przypis edytorski]
łożysko — koryto rzeki, strumienia. [przypis edytorski]
łożysko (…) rzeki Santa Ana — Nazwa ta, Santa Ana, powtarza się w tej okolicy z dziwną obfitością. Prócz Anaheim jest tu Santa Ana rzeka, miasto, góry i wiatr. [przypis autorski]
łożysko — tu: łóżko, posłanie. [przypis edytorski]
łożysko — tu: legowisko; schronienie zwierzęcia. [przypis edytorski]
łoza (daw.) — wierzba szara; krzew z rodziny wierzbowatych. [przypis edytorski]
łoza — długa gałązka, zwłaszcza wierzbowa, witka. [przypis edytorski]
łoza — długa gałązka, zwłaszcza wierzbowa, witka; tu: chłosta. [przypis edytorski]
łoza — długa gałązka, zwłaszcza wierzbowa, witka, wić; łozina; tu: chłosta. [przypis edytorski]
łoza — gałązki wierzbowe. [przypis edytorski]
łoza — krzew z rodziny wierzbowatych, osiągający wysokość do 5 m; wierzba szara. [przypis edytorski]
łoza — krzew z rodziny wierzbowatych; także: gałązki wierzbowe, tu jako narzędzie chłosty. [przypis edytorski]
łoza — krzew z rodziny wierzbowatych; tu: gałązki wierzbowe, często używane do wyplatania różnych sprzętów (koszyków, mebli itp.). [przypis edytorski]
łoza — odmiana wierzby; tu: rózga wierzbowa. [przypis edytorski]
łoza (pot.) — witki, zarośla wierzbowe. [przypis edytorski]
łoza — rodzaj krzewu z rodziny wierzbowatych; wierzba szara. [przypis redakcyjny]
łoza — wierzba. [przypis edytorski]
łoza — wierzbowe zarośla. [przypis edytorski]
łoza — witka; cienka, długa i sprężysta gałązka (tu: jako narzędzie wykonywania kary chłosty). [przypis edytorski]
łoza — zarośla wierzbowe. [przypis edytorski]
łozina (daw.) — zarośla wierzbowe. [przypis edytorski]
łozina — gałązka wierzby. [przypis edytorski]
łozina — gałązki wierzbowe; często bywają używane do wyplatania różnych sprzętów (koszyków, mebli itp.). [przypis redakcyjny]
łozina — gałązki wierzbowe. [przypis edytorski]
łozina (pot.) — witki wierzbowe. [przypis edytorski]
łozinowy — wykonany z łoziny, czyli z gałązek wierzbowych. [przypis edytorski]
łozowy — wierzbowy, wykonany z witek lub gałęzi wierzby szarej, krzewu z rodziny wierzbowatych. [przypis edytorski]
łozy — wierzbowe zarośla. [przypis edytorski]
łozy — zarośla. [przypis edytorski]
łozy — zarośla wierzbowe. [przypis edytorski]
łozy zarostek — zarośla wierzbowe. [przypis edytorski]
łszczyć się (starop.) — błyszczeć się, lśnić się. [przypis edytorski]
łub drewniany — twarda skóra drzewa; tutaj: obkładka drewniana. [przypis redakcyjny]
łubek — płytka, do której coś jest przymocowane. [przypis edytorski]
Łubianka (pot.) — siedziba radzieckiej, a potem rosyjskiej służby bezpieczeństwa. [przypis edytorski]
łubiany a. łubowy — wykonany z kory drzewa (w dawnej polszczyźnie zwanej: łub); por. łubianka: prostokątny koszyk wykonany z cienkich pasów kory. [przypis edytorski]
łubianych — zrobionych z łubu, czyli twardej kory; tu: sanki z budką lubianą. [przypis redakcyjny]
łubiany — wykonany z łuby, czyli tzw. dartki drzewnej: długich, cienkich pasów struganych z miękkiego drewna. [przypis edytorski]
łubiany — wykonany z łuby, czyli tzw. dartki drzewnej: długich, cienkich pasów struganych z miękkiego drewna. [przypis edytorski]
łubiany — wykonany z łuby, czyli tzw. dartki drzewnej: długich, cienkich pasów struganych z miękkiego drewna, służących do wyplatania koszy itp. [przypis edytorski]
łubie — kołczan, pojemnik na strzały. [przypis edytorski]
Łubieński, Tomasz (ur. 1938) — pisarz, dramaturg i eseista. [przypis edytorski]
łubie — pokrywa łuku. [przypis redakcyjny]
łubka — kawałek kory. [przypis redakcyjny]
łubniańskie — z czasów pobytu pana Wołodyjowskiego w Łubniach; Łubnie — miasto na Połtawszczyźnie, na śr.-wsch. Ukrainie, przed 1549 r. rezydencja książąt Wiśniowieckich, w 1655 r. znajdowało się na terytorium zajętym przez Kozaków. [przypis edytorski]
Łubnie — miasto na Połtawszczyźnie, na śr.-wsch. Ukrainie, przed 1549 rezydencja książąt Wiśniowieckich, w 1655 znajdowało się na terytorium zajętym przez Kozaków. [przypis edytorski]
Łubnie — miasto na Połtawszczyźnie, na śr.-wsch. Ukrainie, przed 1549 r. rezydencja książąt Wiśniowieckich, w 1655 r. znajdowało się na terytorium zajętym przez Kozaków. [przypis edytorski]
Łubnie — miasto na Połtawszczyźnie, na śr.-wsch. Ukrainie, rezydencja książąt Wiśniowieckich. [przypis redakcyjny]
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
łubowy (daw.) — wykonany z kory. [przypis edytorski]
łuby — kosze, bagaże. [przypis edytorski]
łuby — kosze; tu: bagaż podróżny. [przypis edytorski]
łuby — ty: opakowanie. [przypis edytorski]
Łucja — [imię] Lucia [od:] lux a luce [łac.]: łaska oświecająca. [przypis redakcyjny]
Łucja — Św. Łucja, męczenniczka rodem z Syrakuzy, w średnich wiekach odbierała cześć powszechną we Włoszech jako patronka ślepych i chorujących na oczy. Tu wyobraża ją poeta jako szafarkę światła i wiary oświecającej wątpliwości rozumowe i ciemności sumienia. [przypis redakcyjny]
Łucja — symbol oświecenia łaską bożą. [przypis redakcyjny]
„Łucja z Lamermooru” (1835) — opera Donizettiego (1797–1848). [przypis redakcyjny]
Łucja z Syrakuz (ok. 281–304) — popularna męczennica i święta chrześcijańska z Sycylii, patronka ociemniałych; jej najstarszy spisany żywot pochodzi z V w., a wszystkie szczegóły jej życia są konwencjonalne dla żywotów męczennic z początku IV w. [przypis edytorski]
Łucyja — dziś: Łucja; tu: forma wydłużona (zgodna z daw. wymową) dla zachowania rytmu jedenastozgłoskowca. [przypis edytorski]
Łucyja — Łucja; tu: forma wydłużona (zgodna z daw. wymową) dla zachowania rytmu jedenastozgłoskowca. [przypis edytorski]
łuczniki — dziś popr. forma M. lm: łucznicy. [przypis edytorski]
Łucznik — Szekspir czerpał w tym miejscu z Caxtona, według którego z pomocą Troi pospieszył m.in. król Epistrophus, wiodąc prócz wojowników przedziwną bestię zwaną Łucznikiem, o końskim tułowiu i torsie człowieka, doskonale strzelającą z łuku. Strzelec ten miał zadać wielkie straty Grekom. [przypis edytorski]
łuczyć (daw.) — trafiać do celu. [przypis edytorski]
łuczyć (starop.) — trafiać, ugadzać, dosięgać; [strzelać z łuku]. [przypis redakcyjny]
łuczyna — pochodnia, płonący kawałek drzewa służący do oświetlania. [przypis edytorski]
łuczyna — smolny kawałek drzewa. [przypis edytorski]
łuczywo — drewno na podpałkę, szczapy. [przypis edytorski]
łuczywo — smolne drzewo, używane do oświetlania lub na rozpałkę. [przypis edytorski]
łuczywo — szczapa drewniana, po zapaleniu służąca jako światło. [przypis edytorski]
łudarka (starop.) — zwodnica; [oszustka]. [przypis redakcyjny]
łudarstwo (starop.) — oszustwo (wywołujące złudzenie); tu daw. forma N.lm: łudarstwy, tj. oszustwami. [przypis edytorski]
łudzić — mylić, oszukiwać. [przypis edytorski]
ług a. łęg — podmokła łąka. [przypis edytorski]
