Najsłynniejsza powieść autobiograficzna w literaturze światowej.

Nie są to typowe, znane od wieków pamiętniki i wspomnienia, w których autor jest świadkiem, a nierzadko współtwórcą historii. W tym przypadku zdarzenia historyczne stanowią zaledwie mgliście zarysowane tło. Rousseau bowiem zamierzył swoje Wyznania jako utwór literacki zupełnie innego, nowego rodzaju, jako bezprecedensowe w swojej szczerości studium ludzkiej duszy: „Chcę pokazać moim bliźnim człowieka w całej prawdzie jego natury; a tym człowiekiem będę ja”. Z bezlitosną prawdomównością opowiada o swoim życiu, począwszy od dzieciństwa i lekkomyślnej młodości. Opisuje wydarzenia stawiające go w korzystnym świetle, ale nie skrywa także intymnych i wstydliwych faktów, niskich, godnych potępienia uczynków. „Powiem głośno: oto co czyniłem, co myślałem, czym byłem. Wyznałem dobre i złe równie szczerze”.