Przypisy

mieniący się — tu: zmieniający się; zmieniający wygląd (wyraz twarzy). [przypis edytorski]

mieniąc — zmieniając, odmieniając. [przypis edytorski]

mieniać (daw.) — zamieniać, podmieniać, zmieniać. [przypis edytorski]

mieniać (daw.) — zamieniać. [przypis edytorski]

mieniać (daw.) — zamieniać, wymieniać. [przypis edytorski]

mieniać (daw.) — zamieniać, wymieniać (się). [przypis edytorski]

mieniać (daw.) — zmieniać, zamieniać. [przypis edytorski]

mieniać — dziś: zamieniać. [przypis edytorski]

mieniać — dziś: zamieniać, wymieniać. [przypis edytorski]

mieniać — dziś: zmieniać. [przypis edytorski]

mieniać się (daw.) — tu: zamieniać się. [przypis edytorski]

mieniać się (daw.) — zmieniać się. [przypis edytorski]

mieniać się — dziś: wymieniać się. [przypis edytorski]

mieniać się — zamieniać się. [przypis edytorski]

mieniać — wymieniać, zamieniać. [przypis edytorski]

mieniany (daw.) — wymieniany. [przypis edytorski]

mienić (daw.) — nazywać. [przypis edytorski]

mienić (daw.) — tu: nazywać. [przypis edytorski]

mienić (daw.) — tu: nazywać. [przypis edytorski]

mienić (daw.) — tu: zmieniać się. [przypis edytorski]

mienić (daw.) — wymieniać. [przypis edytorski]

mienić (daw.) — zamieniać, przemieniać. [przypis edytorski]

mienić (daw.) — zmieniać, odmieniać; gniew mienił: zmieniał gniew na uczucie przeciwne. [przypis edytorski]

mienić (daw.) — zmieniać. [przypis edytorski]

mienić — dziś: zmieniać. [przypis edytorski]

mienić — nazywać, określać jako. [przypis edytorski]

mienić — nazywać, uznawać. [przypis edytorski]

mienić — przemieniać, zamieniać. [przypis edytorski]

mienić (przestarz.) — nadawać miano, nazywać; głosić coś o kimś lub o czymś; uważać kogoś lub coś za coś. [przypis edytorski]

mienić (przestarz.) — nadawać miano, nazywać kogoś lub coś. [przypis edytorski]

mienić się (daw., gw.) — zmieniać się. [przypis edytorski]

mienić się (daw.) — mianować się, nazywać siebie. [przypis edytorski]

mienić się (daw.) — nazywać się. [przypis edytorski]

mienić się (daw.) — podawać się za. [przypis edytorski]

mienić się (daw.) — tu: zmieniać się. [przypis edytorski]

mienić się (daw.) — zmieniać się, przemieniać się. [przypis edytorski]

mienić się (daw.) — zmieniać się. [przypis edytorski]

mienić się (daw.) — zmieniać się; tu: zmieniać wyraz twarzy. [przypis edytorski]

mienić się (daw.) — zmieniać się; tu: zmienić wyraz twarzy. [przypis edytorski]

mienić się — nazywać siebie kimś. [przypis edytorski]

mienić się (starop.) — zmieniać się, odmieniać się, przemieniać się. [przypis edytorski]

mienić się (starop.) — zmieniać się. [przypis edytorski]

mienić się — zmieniać się; tu: zapewne chodzi o zmienne wyrazy twarzy, będące odbiciem nurtujących myśli. [przypis edytorski]

mienić (starop.) — odmieniać, zmieniać. [przypis edytorski]

mienić (starop.) — zmieniać, odmieniać. [przypis edytorski]

mienić — tu: nazwać. [przypis edytorski]

mienić — tu: nazywać, określać jako. [przypis edytorski]

mienić — tu: przemieniać. [przypis edytorski]

mienić — tu: uważać za. [przypis edytorski]

mienić — tu: wymieniać, wyliczać. [przypis edytorski]

mienić — tu: zmieniać. [przypis edytorski]

mienić — zmieniać. [przypis edytorski]

mienię — tu: zamieniam. [przypis edytorski]

mienie — majątek, dobytek. [przypis edytorski]

mienie — własność, posiadane dobra. [przypis edytorski]

mienim widomym zabawiwszy — tj. mieniem (bogactwem) doczesnym nacieszywszy. [przypis edytorski]

mienny — majętny, bogaty. [przypis edytorski]

mieras (lenk.) — tikslas. [przypis edytorski]

Miereżkowski, Dmitrij Siergiejewicz (1865–1941) — rosyjski pisarz, historyk, filozof i krytyk literacki; jeden z pierwszych rosyjskich symbolistów. [przypis edytorski]

mierne (daw.) — umiarkowane. [przypis edytorski]

miernie (daw.) — w miarę, nie nadmiernie. [przypis edytorski]

miernie — umiarkowanie, niewybitnie; tu: słabo. [przypis edytorski]

miernie — w miarę, umiarkowanie, trochę. [przypis edytorski]

miernik (daw.) — mierniczy, człowiek dokonujący pomiarów pól, gruntów. [przypis edytorski]

mierność (daw.) — tu: umiarkowanie. [przypis edytorski]

mierność (daw.) — tu: umiejętność zachowania miary. [przypis edytorski]

mierność (daw.) — umiarkowanie. [przypis edytorski]

mierność (daw.) — umiejętność zachowania miary. [przypis edytorski]

mierność (daw.) — zachowywanie właściwej miary. [przypis edytorski]

mierność — tu: umiar. [przypis edytorski]

mierność — umiarkowanie; niewielki zasób czegoś. [przypis edytorski]

mierny (daw.) — ani za silny, ani za słaby (w miarę). [przypis edytorski]

mierny (daw.) — umiarkowany. [przypis edytorski]

mierny (daw.) — w miarę. [przypis edytorski]

mierny (daw.) — zachowujący miarę. [przypis edytorski]

mierny (daw.) — zachowujący odpowiednią miarę. [przypis edytorski]

mierny — nie nazbyt obfity, w miarę. [przypis edytorski]

mierny — niewiele warty, nieokazały. [przypis edytorski]

mierny — tu: przeciętny, średniej inteligencji. [przypis edytorski]

mierny — tu: średni. [przypis edytorski]

mierny — tu: średni, średniej wielkości. [przypis edytorski]

mierny — tu: zapewniający wszystko we właściwej mierze, ani za dużo, ani za mało. [przypis edytorski]

Mierosławski, Ludwik (1814–1878) — generał, radykalny demokrata; uczestnik powstania listopadowego, członek emigracyjnego Towarzystwa Demokratycznego Polskiego; współpracował z rewolucjonistą włoskim Mazzinim; miał być przywódcą zaplanowanego na 1846 powstania we wszystkich trzech zaborach, jednak wskutek denuncjacji hr. Ponińskiego został aresztowany przez policję pruską; w czasie Wiosny Ludów był dowódcą powstania w Wielkopolsce w 1848 oraz na Sycylii i w Badenii w 1849; w 1860 nawiązał bliską współpracę z Garibaldim; w 1863 był pierwszym dyktatorem powstania styczniowego z ramienia Tymczasowego Rządu Narodowego, porażki militarne oraz konflikt z Langiewiczem skłoniły go do rezygnacji z godności dyktatora, powrócił na emigrację do Francji. [przypis edytorski]

Mierosławski, Ludwik (1814–1878) — generał, uczestnik powstania listopadowego, członek emigracyjnego Towarzystwa Demokratycznego Polskiego; współpracował z Mazzinim; miał być przywódcą zaplanowanego na 1846 powstania we wszystkich trzech zaborach, jednak wskutek denuncjacji hr. Ponińskiego został aresztowany przez policję pruską; w czasie Wiosny Ludów był dowódcą powstania w Wielkopolsce w 1848 oraz na Sycylii i w Badenii w 1849; w 1860 nawiązał bliską współpracę z Garibaldim; w 1863 był dyktatorem powstania styczniowego z ramienia Tymczasowego Rządu Narodowego, porażki militarne oraz konflikt z Langiewiczem skłoniły go do rezygnacji z godności dyktatora, powrócił na emigrację do Francji. [przypis edytorski]

Mierosławski, Ludwik (1814–1878) — polski generał, pisarz i poeta, teoretyk wojskowości, działacz polityczny i niepodległościowy, uczestnik powstania listopadowego, przywódca dwóch powstań w Wielkopolsce (1846, 1848), pierwszy dyktator powstania styczniowego. [przypis edytorski]

mierzała — zmierzała, kierowała się. [przypis edytorski]

mierzawiec (ros.) — obrzydliwiec, świntuch. [przypis edytorski]

mierzchnąć (daw.) — tracić blask, gasnąć. [przypis edytorski]

mierzchnącego — dziś popr.: zmierzchającego. [przypis edytorski]

mierzch (starop.) — zmierzch. [przypis edytorski]

mierzeja — piaszczyste przedłużenie półwyspu, przen. wybrzeże. [przypis edytorski]

mierzeja — tu: brzegi, wybrzeże. [przypis edytorski]

mierziączka (daw.) — gniew, oburzenie, niechęć. [przypis edytorski]

mierzić — brzydzić. [przypis edytorski]

mierzić — budzić wstręt. [przypis edytorski]

mierzić (daw.) — brzydzić. [przypis edytorski]

mierzić (daw.) — wzbudzać odrazę, niechęć. [przypis edytorski]

mierzić (gw.) — denerwować; być obrzydłym. [przypis edytorski]

mierzić się (daw.) — dziś bez strony zwrotnej; budzić odrazę, niechęć. [przypis edytorski]

mierziło się — nudziło się, sprzykrzyło się. [przypis edytorski]