Wespazjan KochowskiPsalmodia polskaPsalm XX

Psalm 112[2]

Dzięka prywatna za dobrodziejstwa boskie

1

Chwalcie dzieci Pana, chwalcie imię pańskie.

2

Błogosławcie słudzy Najwyższego, wielbij i ty, drobna dziatwo, niepojętego Pana w dobroci.

3

Który z ust niemowlątek i ssących zgotował sobie chwałę, a najprzyjemniejsze ma pienie[3] w niewinności.

4

Nuż i ty, domaku[4], nieustannym ze mną wołaj głosem: niech będzie imię pańskie błogosławione na wieki!

5

Od wschodu słońca, aż na zachód jego, chwalebny Bóg i cudownym w mocy ręki swojej.

6

Który czyni, iż niepłodna z brzemieniem chodzi, a dawszy syna, zdesperowaną matkę nabawi pociechy.

7

Bóg, DzieckoKiedy chce Pan, znosi z bezpotomnego sromotę niepłodności; a gdy mu się podoba, dopuszcza na wielu dzieci ojca sieroctwo.

8

Choć utrapi ekspektatywą[5] długo czekanego płodu, ale litując, nagrodzi błogosławieństwem, że powiwszy syna, rozśmieje się Sara w starości.

9

Czego i ja doznawszy, za ten kawałek pociechy dziękujęć[6], Boże mój, i upadłszy sercem uniżonem, wielbię imię Twoje święte.

10

Ty Panie uczyń z prostaka dowcipnego[7]: aby umiał obierać dobre, a chronić się złego.

11

Ty uczerstw[8] rozum i siłę, zwłaszcza wlawszy w serce młode bojaźń Twoją, która jest początkiem mądrości.

12

Nie umykajże[9] mój Panie dozornej opieki Twojej, ratując go, a łaska pobudzająca do dobrego, niechaj będzie z nim zawsze.

13

Bo któż Tobie podobny, Panie Boże nasz, który mieszkasz na wysokości, a przecie na niskie rzeczy wzglądasz, na niebie i na ziemi.

14

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi świętemu. Jako była na początku, tak i teraz, i zawsze, i na wieki wieków, Amen.

x