Wespazjan KochowskiPsalmodia polskaPsalm XXXIV

Psalm 37[2]

Do miłosiernego Pana w utrapieniu apelacja

1

Panie, nie w popędliwości Twojej strofuj mię, ani w słusznym gniewie bierz pomstę z przesądzonego winowajcy.

2

Znam się, żem Ci dał umyślną do urazy okazją[3], z ciężkiem przewinieniem zarobił na karę.

3

I stąd strzały Twoje, jako w celu wszelakiej nieprawości, utchnęły we mnie; a ręka Twoja silna zmocniła[4] się nade mną.

4

Nie masz zdrowia w ciele mojem dla złości moich; dopieroż uspokojenia na umyśle dla przeszłych zbrodni pamięci.

5

Tak strapiony i zniszczony na umyśle bolałem, najbardziej na to, żem był łaski pobudzającej niegodnym.

6

Atoli[5] w nadzieję uzdrowienia rzekłem: niechajże ciało cierpi, które się w proch rozsypać musi, byle się tym cierpcem[6] dusza jakkolwiek z długu wypłaciła.

7

Panie, przed Tobą jest wszelka żądość moja, a wzdychanie moje u Ciebie nie jest tajne.

8

Gdy bez Ciebie, Boże mój, jestem niczem, a bywszy[7] niczem, jestem do powołania tępym i zdrewniałym do poprawy żywota.

9

Zamięszanego znak rozumu, gdy dobrego obierać nie umiem; a skażonej woli dowód, kiedy się złego chronić nie chcę.

10

I stąd przyznaję, że niegodnie żyjąc, godnie cierpię, a ustawicznie grzesząc, słuszne z grzechu karanie ponoszę.

11

W Tobie tedy, Panie, i w miłosierdziu Twojem wszystka nadzieja moja, że tu ukarawszy na onym świecie, przepuścisz winowajcy.

12

Nie racz się obruszać, Stwórco, gdy z krewkości upadamy; a chciej ratować, Zbawicielu, gdy pokornie suplikujemy[8].

13

Bowiem jeżeli żałujesz mizernego człowieka upadku, a coć przeszkodzi, który wszystko możesz, żebyś się nie miał cieszyć z podźwignienia[9] kreatury Twojej?

14

Nie opuszczaj mię, Panie Boże mój, i nie odstępuj, Zbawicielu, zguby bliskiego.

15

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi świętemu. Jako była początku, tak i teraz, i zawsze, i na wieki wieków, Amen.

x