Spis treści
Psalmodia polskaPsalm XVIII
Salvum me fac Domine, quoniam defecit sanctus[1].
Psalm 11[2]
Na miejscu sprawiedliwości nieszczerość i obłuda
1Wybaw mię, Panie, boć już nie masz świętego i mało prawdy zostało między syny[3] ludzkimi.
2Marne rzeczy mówią każdy do bliźniego swego, przez wargi zdradliwe dwojakiem sercem mówią.
3Jednem praktykują sprawy przeciwko słuszności; drugiem gdy na migi lub skinienia dają hasło, do podźwignienia[4] niesprawiedliwej.
4Jak na weselach oddają nowożeńcom upominki, i owszem, bardziej się tu z nimi co żywo do sądu ciśnie.
5Których nie tylko sędziemu brać surowo Bóg zakazuje; ale też i wykonana przysięga wszelakim sposobem zabrania.
6Dar, Sprawiedliwość, WzrokPodarunki czy upominki, które wywracają słowa sprawiedliwych, i najbystrzejszemu wzrokowi niespędzone bielmo na oczy przywodzą.
7Więcej ważą u nich dowody z Miechowity[5] albo z florenckiego Dantes[6] niżeli cały kodeks i obszerne pandekty Justyniana[7].
8Spytajże skażonego, jeśli[8] się to godzi? Na spowiednika złoży, który mu przysięgę nie według litery, z uwolnieniem sumnienia tłomaczyć kazał.
9Poprawi potem, że od tego brać nie będę, który nie da, ale kto chętnie ofiaruje, gardzić się nie godzi.
10Albo też swoją alleguje[9] potrzebę, która i prawo łamie, i bliźniego ratunek w niepodobnej sprawie, podawszy mu rękę.
11Ale niechaj zatraci Pan wszelkie usta zdradliwe, a język nadaremno imię boskie biorący, niechaj do podniebienia przyschnie krzywoprzysięzcy.
12Niech dom jego jak źdźbło od ognia spłonie, a zbiory jak tłustość roztopiona w kagankach zniszczeje.
13Dla[10] nędzy utrapionych i dla wzdychania ubogich teraz powstanę, mówi Pan.
14Któremu niech będzie cześć i chwała, że nas zachowa i będzie strzegł od rodzaju tego na wieki.
15Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi świętemu etc[11].
Przypisy
Salvum me fac Domine, quoniam defecit sanctus (łac.) — Ratuj, Panie, bo nie ma pobożnych; Psalm 12. [przypis edytorski]
Miechowita, Maciej właśc. Maciej Karpiga (1457–1523) — także: Maciej z Miechowa, Matthias de Miechow; nadworny lekarz Zygmunta I Starego, autor dzieł z zakresu medycyny i astrologii, geograf i historyk (w 1519 r. wydał Chronica Polonorum, tj. pierwsze drukowane dzieje Polski od czasów najwcześniejszych do 1506 r.), profesor Akademii Krakowskiej; tu nazwisko jego stanowi synonim alchemika i astrologa, ponieważ powszechnie z tych rodzajów swojej działalności był najbardziej znany. [przypis edytorski]
Dantes florencki — Dante Alighieri (1265–1321), poeta włoski, prekursor renesansu, autor Boskiej Komedii. [przypis edytorski]
pandekty Justyniana — jedna z trzech części (poza kodeksem, Codex Iustiniani, oraz podręcznikowymi wypisami Institutiones sive Elementa) wielkiej kompilacji prawa rzymskiego dokonanej przez cesarza Justyniana I Wielkiego w latach 528–534 n.e.; pandekty, zw. też Digesta Iustiniani (Digesta seu Pandectae), stanowią zbiór 50 ksiąg zawierających fragmenty z pism prawników rzymskich z okresu od I w. p.n.e. do III w. n.e. [przypis edytorski]
alegować (z łac. allegare) — składać dowód, dowodzić, przytaczać coś na dowód, powoływać się na co, uzasadniać, popierać. [przypis edytorski]
