Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 448 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | architektura | biologia, biologiczny | botanika | celtycki | chemiczny | dawne | francuski | frazeologia, frazeologiczny | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | łacina, łacińskie | literacki, literatura | matematyka | medyczne | mitologia germańska | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | obelżywie | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | przenośnie | przestarzałe | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj nijaki | rosyjski | rzadki | środowiskowy | staropolskie | turecki | ukraiński | wulgarne | żartobliwie
Według języka: wszystkie | Deutsch | polski
Znaleziono 7251 przypisów.
Wstęp — autorem Wstępu jest historyk literatury Józef Tretiak (1841–1923), profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. [przypis edytorski]
Wstęp — autorstwa G. Przychockiego, wg: T. M. Plautus, Bracia, przeł. i oprac. Gustaw Przychocki, Kraków, Krakowska Spółka Wydawnicza, 1924 (Biblioteka Narodowa, Seria II, nr 33). [przypis edytorski]
Wstęp — autorstwa G. Przychockiego, wg: T. M. Plautus, Żołnierz samochwał, przeł. i oprac. Gustaw Przychocki, Kraków, Krakowska Spółka Wydawnicza, 1929 (Biblioteka Narodowa, Seria II, nr 53). [przypis edytorski]
Wstęp do filozofii czystego doświadczenia — Einführung in die Philosophie der Reinen Erfahrung, tom I wyd. 1900, II wyd. 1904. Nieprzetłumaczony na język polski. [przypis edytorski]
wstęp do filozofii — popularny na przełomie XIX i XX wieku gatunek propedeutyczny, przygotowujący do pogłębionych studiów filozoficznych. Tego typu prace były szczególnie popularne wśród niemieckich akademików, choć podobne powstawały i w środowisku polskim, np. obszerny Wstęp krytyczny do filozofii Henryka Struvego z 1896 roku. [przypis edytorski]
wstępna środa — Popielec, środa rozpoczynająca Wielki Post. [przypis edytorski]
wstępna — tu: zerówka lub pierwsza klasa. [przypis edytorski]
wstępniak — tu: uczeń klasy wstępnej (dziś: nauczania początkowego). [przypis edytorski]
wstępny czwartek — czwartek po Środzie Popielcowej. [przypis edytorski]
wstępywać — dziś popr.: wstępować. [przypis edytorski]
wstępywali — dziś popr. forma: wstępowali. [przypis edytorski]
wstecz się cofnąć — pleonazm: cofanie się zawsze oznacza ruch wstecz. [przypis edytorski]
wstecz się cofnienie — wyrażenie „cofać się wstecz” uchodzi dziś za błąd stylistyczny i logiczny. [przypis edytorski]
wstopnie — dziś: stopnie; por. daw. wschody: schody. [przypis edytorski]
wstrącić co (starop. forma) — dać wstręt; dać odpór; przeciwstawić się czemu. [przypis edytorski]
w strasznym rodzica pogromie — w momencie strasznej śmierci ojca. [przypis edytorski]
w straży ubóstwa, posłuszeństwa, cnoty — mowa o ślubach zakonnych posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. [przypis edytorski]
wstręt czynić — stanowić przeszkodę. [przypis edytorski]
wstręt (daw.) — odpór. [przypis edytorski]
wstręt (daw.) — sprzeciw, opór. [przypis edytorski]
wstręt (daw.) — tu: opór, obrona. [przypis edytorski]
wstręt (daw.) — tu: przeszkoda. [przypis edytorski]
wstrętem się gnie — wygina się ze wstrętem. [przypis edytorski]
wstrętnem — dziś popr.: wstrętnym. [przypis edytorski]
wstręt (starop.) — opór, przeszkoda. [przypis edytorski]
wstręt (starop.) — przeszkoda; czyniąc wstręty: przeszkadzając. [przypis edytorski]
wstręt (starop.) — tu: opór. [przypis edytorski]
wstręt (starop.) — tu: sprzeciw, opór. [przypis edytorski]
wstręt — tu: niechęć. [przypis edytorski]
wstręt — tu: odpór, obrona. [przypis edytorski]
wstręt — tu: odpór. [przypis edytorski]
wstręty czynić (daw.) — przeszkadzać. [przypis edytorski]
wstręty czynić (daw.) — stawiać opór; przeszkadzać. [przypis edytorski]
w stronę rzucić oczy (starop.) — spojrzeć w bok. [przypis edytorski]
w stronę (starop.) — w bok. [przypis edytorski]
w stronę (starop.) — w bok; w ustronie. [przypis edytorski]
w stronę — tu: w bok. [przypis edytorski]
w stronę — w bok. [przypis edytorski]
w stronie — ze strony, w kierunku. [przypis edytorski]
w strony (starop.) — tu: na boki. [przypis edytorski]
wstrząść — dziś: wstrząsnąć. [przypis edytorski]
wstrząśniony (daw.) — dziś popr. forma: wstrząśnięty. [przypis edytorski]
wstrząśniony — dziś popr. forma: wstrząśnięty. [przypis edytorski]
wstrząsłabym — dziś popr.: wstrząsnęłabym. [przypis edytorski]
wstrząsł — dziś popr.: wstrząsnął. [przypis edytorski]
wstrząsł — dziś: wstrząsnął. [przypis edytorski]
wstrząsnęła — tu: potrząsnęła. [przypis edytorski]
wstrząsnęła — tu raczej: potrząsnęła. [przypis edytorski]
wstrzęsać — dziś: wstrząsać. [przypis edytorski]
wstrzęsa — dziś: wstrząsa. [przypis edytorski]
wstrzęsie — dziś popr. forma: wstrząśnie. [przypis edytorski]
wstrzęsła — dziś popr. forma 3 os. lp cz. przesz. r.ż.: wstrząsnęła. [przypis edytorski]
wstrzęsła — dziś popr.: wstrząsnęła. [przypis edytorski]
wstrzęsło — dziś popr. forma: wstrząsnęło. [przypis edytorski]
wstrzęsły — dziś popr. forma: wstrząsnęły. [przypis edytorski]
wstrzęsną — dziś popr.: wstrząsną. [przypis edytorski]
wstrzemięźliwy — potrafiący powstrzymać się od czegoś bądź zachować w czymś umiar. [przypis edytorski]
w strzesie — dziś popr. forma Msc.: w strzesze; strzecha: słomiane pokrycie dachu chaty wiejskiej. [przypis edytorski]
wstrzymać a. strzymać, strzymać (daw.) — tu: wystarczyć. [przypis edytorski]
w styczniu minionego roku — tj. w styczniu 1945 r.; szkice pochodzące z tego zbioru zostały zredagowane w latach 1946 i 1948 na podstawie notatek okupacyjnych. [przypis edytorski]
wstydać sią (daw.) — dziś popr.: wstydzić się. [przypis edytorski]
wstydać się (daw.) — dziś popr.: wstydzić się. [przypis edytorski]
wstydać się (daw., gw.) — wstydzić się. [przypis edytorski]
wstydać się — dziś popr.: wstydzić się. [przypis edytorski]
wstyd to nie jest rzecz dobra, gdy kogoś nagli potrzeba — Homer, Odyseja XVII 347 (Telemach do Eumajosa, komentując swoją radę dla nieznajomego żebraka). [przypis edytorski]
wstyd (verecundia) — Zob. Przyp. do Tw. 39. [przypis edytorski]
wstydzić kogoś — zawstydzać. [przypis edytorski]
wstydzić — tu: zawstydzać. [przypis edytorski]
w stylu Pompadour (daw.) — w stylu epoki, w której modne było wszystko, co pochodziło od Madame de Pompadour (1721–1764). [przypis edytorski]
w sukurs ( z łac.) — na ratunek. [przypis edytorski]
w swoich późnych leciech — tu: w jego wieku. [przypis edytorski]
w swoich ręku — dziś popr.: w swoich rękach (w ręku to daw. forma liczby podwójnej). [przypis edytorski]
w swoim pałacu na Krakowskim Przedmieściu — pałac Tarnowskich. [przypis edytorski]
w swoim pięknym studium… pisze Artur Górski — w nr 13–14 „Życia” z 1899 r. pt. „Włodzimierz Tetmajer” [przypis edytorski]
wsyćko (gw.) — wszystko. [przypis edytorski]
w Sydney po wędrówkach złotych — tj. po poszukiwaniach złóż złota w Australii. [przypis edytorski]
w synie — dziś popr. forma Msc. lp: w synu. [przypis edytorski]
w synie — dziś popr. forma Ms. lp: w synu. [przypis edytorski]
w synie — dziś popr. forma: w synu. [przypis edytorski]
wsypać (tu pot.) — wymierzyć (komuś uderzenia), zbić. [przypis edytorski]
wsypa — worek z materiału, do którego wsypuje się pierze, aby powstała pierzyna. [przypis edytorski]
wsypka (gw.) — worek z gęstej tkaniny, który wypełnia się pierzem, aby zrobić poduszkę lub pierzynę. [przypis edytorski]
wszakci (daw.) — przecież. [przypis edytorski]
wszak ci — konstrukcja z partykułą wzmacniającą -ci. [przypis edytorski]
wszakcim go obudził — dziś: przecież go obudziłem. [przypis edytorski]
Wszak cim ja nie ostała — konstrukcja z ruchomą końcówką czasownika połączoną z partykułą wzmacniającą ci, znaczenie: wszak ci ja nie ostałam; przecież nie zostałam. [przypis edytorski]
wszak ci tu — inaczej: wszakże tu. [przypis edytorski]
wszakciż — konstrukcja z partykułą wzmacniającą -ci- oraz -że skróconą do -ż; dziś: wszakże, wszak ci. [przypis edytorski]
wszak (daw.) — przecież. [przypis edytorski]
wszakeście — konstrukcja ze skróconą do samej końcówki formą odmiany czasownika być dodaną do zaimka przysłownego wszak; znaczenie: wszak jesteście. [przypis edytorski]
Wszak każda nacja jedną ma stolicę, A my szczęśliwcy mamy ich aż trzy! — te dwa wersy oznaczono: „bis”. [przypis edytorski]
Wszak myśmy z tego zrobili nazwiska, błyski i ogień wyzbierali skrzętnie — por. Juliusz Słowacki, Do Polski: Wszak myśmy z twego zrobili nazwiska pacierz, co płacze, i piorun, co błyska. [przypis edytorski]
wszakom (…) nosiła — konstrukcja z przestawną końcówką czasownika, inaczej: wszak nosiłam; przecież nosiłam. [przypis edytorski]
wszak — przecież. [przypis edytorski]
wszak to siostry twojego rodzica — jako bóg rzeczny Inachos, ojciec Io, był synem Okeanosa i Tetydy, a więc bratem Okeanid. [przypis edytorski]
wszakże (daw.) — jednak, przecież. [przypis edytorski]
wszakże (daw.) — jednak. [przypis edytorski]
wszakże (daw.) — przecież. [przypis edytorski]
wszakże (daw.) — tu: jednak, ale. [przypis edytorski]
wszakżem (…) znała; (…) miłegom ściskała — konstrukcja z ruchomą końcówką czasownika; inaczej: wszakże znałam, miłego ściskałam. [przypis edytorski]