Jan KochanowskiPieśni, Księgi pierwszePieśń XV[1]

Nie za staraniem ani prze mą sprawę[2],

Miła, po tobie znam taką postawę[3];

Szukaj, jako chcesz, nie najdziesz przyczyny,

Chyba żeć milszy podobno kto iny.

A ja co mam rzec? Nie chcę sie przeciwić;

Temu sie jedno nie mogę wydziwić,

Skąd tę niestałość białegłowy mają,

Że sie jako wiatr letni odmieniają.

Niedawne czasy, gdy mię poczytano[4]

W liczbę fortunnych i za tego miano,

Który mógł wszystko otrzymać u ciebie,

A mnie sie zdało, żem był wszystek w niebie.

Dziś inne wiatry przeciwko mnie wieją,

Straciłem wszystko zaraz i z nadzieją;

Nie wiem, co mię za wiedźma osypała

I lichem[5] zdradnych słów uczarowała.

Niech ci sie, miła, wszystko dobre wodzi[6],

Z kimkolwiek przestać twoje serce godzi;

Ale rozeznać umiej przyjaciela,

A trudno naleźć masz[7] jednego z wiela.

Nie dufaj temu, kto gładkość[8] miłuje,

Bo ten na słabym gruncie sie buduje:

Słońce jednako i padnie[9], i wschodzi,

Nam zawżdy[10] z laty cokolwiek odchodzi.

A gdy czas przyjdzie ostatniej potrzebie[11],

Ledwe sie najdzie, kto ciało pogrzebie.

Takiem ja chcę być przyjacielem tobie;

Lecz wolę, że ty płaczesz na mym grobie.