Jan KochanowskiPieśni, Księgi pierwszePieśń II[1]

Serce roście patrząc[2] na te czasy!

Mało przed tym[3] gołe były lasy,

Śnieg na ziemi wysszej[4] łokcia leżał[5],

A po rzekach wóz nacięższy zbieżał[6].

Teraz drzewa liście na sie wzięły,

Polne łąki pięknie zakwitnęły;

Lody zeszły, a po czystej wodzie

Idą statki i ciosane łodzie.

Teraz prawie[7] świat sie wszystek śmieje,

Zboża wstały, wiatr zachodny wieje;

Ptacy sobie gniazda omyślają[8],

A przede dniem śpiewać poczynają.

Ale to grunt wesela prawego[9],

Kiedy człowiek sumnienia całego[10]

Ani czuje w sercu żadnej wady,

Przecz[11] by sie miał wstydać swojej rady[12].

Temu wina nie trzeba przylewać

Ani grać na lutni, ani śpiewać;

Będzie wesół, byś chciał, i o wodzie,

Bo sie czuje prawie na swobodzie[13].

Ale kogo gryzie mól zakryty,

Nie idzie mu w smak obiad obfity;

Żadna go pieśń, żadny głos nie ruszy,

Wszystko idzie na wiatr mimo uszy.

Dobra myśli, której nie przywabi,

Choć kto ściany drogo ujedwabi,

Nie gardź moim chłodnikiem chróścianym[14],

A bądź ze mną, z trzeźwym i z pijanym!