Spis treści
Pieśni, Księgi pierwszePieśń XIII[1]
O piękna nocy nad zwyczaj tych czasów[2],
Patrz na nas jasno wpośrzód tych tu lasów,
Gdzie jako pszczoły wkoło swego pana
Straż dzierżem niecąc ognie aż do rana.
Bodaj szczęśliwie tę drogę odprawił
I wszystko wedle myśli swojej sprawił
Pan świętobliwy[3], któremu nie miała
I już nam ma być ten pohaniec[6] srogi,
Który niedawno padał nam pod nogi
Kiedy Starodub[7], z gruntu wysadzony,
Pod miecz okrutny lud wydał zwierzony[8]?
Albo gdy pycha nie mogła pokorze
Wytrzymać stusu[9], a w głębokie morze
Moskiewskie łupy i pobite głowy?
Prze Bóg, tychżesmy ojców dzieci? czyli
W tak krótkim wiekusmy sie wyrodzili?
Święty pokoju, tę masz wadę w sobie,
Że ludzie radzi zgnuśnieją przy tobie!
Więcej ci śrebra i złota dziś mamy,
Więcej półmisków na stoły dawamy;
Co po tym? Kiedy siedziem jak na ledzie[12],
A granic na nas lada kto ujedzie[13].
Przypisy
[1]
W przypisach gwiazdką oznaczono wyrazy, które są używane do dziś, ale których znaczenie w Pieśniach jest odmienne od znaczenia obecnego. [przypis edytorski]
[7]
Starodub — warownia zdobyta w roku 1535 przez Jana Tarnowskiego podczas walk z Moskwą. [przypis redakcyjny]
[9]
stus — cios, uderzenie. W strofie tej jest mowa prawdopodobnie o bitwie pod Orszą z roku 1514. [przypis redakcyjny]