Pieśń XXIII (Nieźle czasem zamilczeć, co człowieka boli...) → ← Pieśń XXI (Ty spisz, a ja sam na dworze...)

Spis treści

Jan KochanowskiPieśni, Księgi pierwszePieśń XXII [1]

Rozumie mój, prózno sie masz [2] frasować:

Co zginęło, trudno tego wetować [3];

Póki czas był, póki szczęście służyło,

Czegoś żądał, o wszystko łacno [4] było.

Teraz widzisz, że nam niebo nie sprzyja:

W czym sie kochasz, to cię daleko mija.

Cóż temu rzec? I szkoda głowy psować [5];

Lepiej sie nam na lepsze czasy chować.

A nie mniemaj, byś sam był w tej niewoli:

Nalazłby sie, kogo to nie mniej boli;

Jeno ludzie snadniej [6] zakryć umieją,

Acz nie z serca, z wierzchu sie przedsię śmieją.

Mnie, smutnego, ten dowcip [7] nie ratuje,

Wyda mię twarz, gdy sie serce źle czuje.

Wszakoż widzę, że sie prózno frasować:

Co zginęło, trudno tego wetować.

Przypisy

[1]

W przypisach gwiazdką oznaczono wyrazy, które są używane do dziś, ale których znaczenie w Pieśniach jest odmienne od znaczenia obecnego. [przypis edytorski]

[2]

prózno (…) masz — nie powinieneś. [przypis redakcyjny]

[3]

wetować (starop. czas. łączy się z D.: czego?) — odzyskać (z B.: co?). [przypis redakcyjny]

[4]

łacno (starop.) — łatwo. [przypis redakcyjny]

[5]

szkoda głowy psować (starop.) — szkoda zawracać sobie tym głowę. [przypis redakcyjny]

[6]

snadnie (starop.) — łatwo. [przypis redakcyjny]

[7]

dowcip (starop.) — tu: być może chodzi o sprytne ukrywanie uczuć (dowcip jako fortel, zdolność kombinowania, pomysłowość). [przypis redakcyjny]

Spis treści

Jan KochanowskiPieśni, Księgi pierwszePieśń XXII[1]

Przypisy

Jan KochanowskiPieśni, Księgi pierwszePieśń XXII [1]