Spis treści
Pieśni, Księgi pierwszePieśń XXII[1]
Rozumie mój, prózno sie masz[2] frasować:
Co zginęło, trudno tego wetować[3];
Póki czas był, póki szczęście służyło,
Czegoś żądał, o wszystko łacno[4] było.
Teraz widzisz, że nam niebo nie sprzyja:
W czym sie kochasz, to cię daleko mija.
Cóż temu rzec? I szkoda głowy psować[5];
Lepiej sie nam na lepsze czasy chować.
A nie mniemaj, byś sam był w tej niewoli:
Nalazłby sie, kogo to nie mniej boli;
Jeno ludzie snadniej[6] zakryć umieją,
Acz nie z serca, z wierzchu sie przedsię śmieją.
Mnie, smutnego, ten dowcip[7] nie ratuje,
Wyda mię twarz, gdy sie serce źle czuje.
Wszakoż widzę, że sie prózno frasować:
Co zginęło, trudno tego wetować.
Przypisy
[1]
W przypisach gwiazdką oznaczono wyrazy, które są używane do dziś, ale których znaczenie w Pieśniach jest odmienne od znaczenia obecnego. [przypis edytorski]
[7]
dowcip (starop.) — tu: być może chodzi o sprytne ukrywanie uczuć (dowcip jako fortel, zdolność kombinowania, pomysłowość). [przypis redakcyjny]