Przypisy

wincerada — płaszcz nieprzemakalny noszony przez marynarzy. [przypis edytorski]

winchester — amerykański karabin powtarzalny produkowany przez Winchester Repeating Arms Company, którego kolejne wersje cieszyły się popularnością na przełomie XIX i XX w. [przypis edytorski]

Winchester — miasto w płd. Anglii, ok. 100 km na płd.-zach. od Londynu; jedno z najważniejszych miast Anglii do podboju przez Normanów w XI w. [przypis edytorski]

Winchester — miasto w Stanach Zjednoczonych (w stanie Wirginia); założone w roku 1802. [przypis edytorski]

winch — kabestan a. wciągarka, tu chyba urządzenie do wciągania łodzi na brzeg. [przypis edytorski]

Winckelmann, Johann Joachim (1717–1768) — niemiecki archeolog i historyk sztuki, autor dzieła Dzieje sztuki starożytnej, propagator neoklasycyzmu. Był homoseksualny, zaś jego pisma na temat estetyki cechuje otwarty homoerotyzm. [przypis edytorski]

Winckelmann, Johann Joachim (1717–1768) — niemiecki archeolog i historyk sztuki, propagator klasycyzmu. [przypis edytorski]

winczester — strzelba produkowana przez Winchester Repeating Arms Company, której kolejne wersje cieszyły się popularnością na przełomie XIX i XX w. [przypis edytorski]

winda (niem: Winde) — tu: dźwig, żuraw portowy. [przypis edytorski]

Windelband, Wilhelm (1848–1915) — filozof niemiecki, przedstawiciel neokantyzmu, założyciel tzw. szkoły badeńskiej; od 1903 wykładowca na uniwersytecie w Heidelbergu. [przypis edytorski]

Windelband, Wilhelm (1848–1915) — niemiecki filozof, neokantysta, założył szkołę badeńską (zob. neokantyzm). [przypis edytorski]

Windelband, Wilhelm (1848–1915) — niemiecki filozof, przedstawiciel neokantyzmu. [przypis edytorski]

windelicki — od nazwy plemienia Słowian zach. Windelitów, identyfikowanych z Połabianami, zajmującymi tereny między Odrą a Łabą, obszary Bawarii, sięgając na płn. Hamburga i być może ujścia Odry, zaś na płd. Tyrolu. [przypis edytorski]

windować (pot.) — wnosić na górę, podnosić coś ciężkiego. [przypis edytorski]

windować — wnosić coś na górę. [przypis edytorski]

windowy — przym. od rzecz. winda. [przypis edytorski]

Windsor — ang. miasto na zach. od Londynu, słynne z Zamku Windsor, głównej rezydencji królów Wielkiej Brytanii. [przypis edytorski]

winduga — miejsce składowania drzewa spławnego. [przypis edytorski]

Wineda — na pół legendarne słowiańskie miasto u ujścia Odry, mające być ważnym ośrodkiem handlowym. [przypis edytorski]

Winfried a. Bonifacy-Winfrid (ok. 675–754) — jeden z najważniejszych misjonarzy Kościoła katolickiego w niemieckiej części Królestwa Franków, założyciel kilku biskupstw i klasztorów, czczony jako „apostoł Niemców”; ur. w królestwie Wessex w anglosaskiej Anglii, jako benedyktyn przyjął imię Bonifacy. [przypis edytorski]

winić — tu raczej: zawdzięczać. [przypis edytorski]

winie — dziś: wije. [przypis edytorski]

winien być, winna być (daw.) — powinien być, powinna być itd. [przypis edytorski]

winien ci jest bogom pokutę — konstrukcja z partykułą wzmacniającą (wyrażającą nacisk na wymowę frazy) „ci”. [przypis edytorski]

winienem był (daw.) — forma czasu zaprzeszłego; znaczenie: powinienem wcześniej, uprzednio (przed wydarzeniami a. czynnościami wyrażonymi formą zwykłego czasu przeszłego). [przypis edytorski]

winien (…) ofiarę Gracjom (…) jak o kimś powiada Plutarch (…) — Platon doradzał taką ofiarę Ksenokratesowi: Plutarch, Zalecenia małżeńskie, 28. [przypis edytorski]

winieta — ozdoba graficzna drukowanego tekstu, którą może stanowić ornament lub dekoracyjnie ujęta scena figuralna. [przypis edytorski]

winieta — ozdoba graficzna drukowanego tekstu: ornament lub dekoracyjnie ujęta scena figuralna. [przypis edytorski]

winieta — ozdobna kompozycja graficzna rozdzielająca poszczególne części książki lub czasopisma (rozdziały, artykuły, czasem strony), często umieszczana też na stronie tytułowej lub okładce. [przypis edytorski]

Winkelried, Arnold ze Stans (zm. 1386) — legendarny szwajcarski bohater narodowy; w bitwie pod Sempach, pomiędzy wojskami szwajcarskimi a habsburskimi, miał skierować we własną pierś nieprzyjacielskie włócznie, tworząc w ten sposób wyłom w szykach bojowych wroga, dzięki czemu Szwajcarzy zwyciężyli. [przypis edytorski]

Winkelried ze Stans, Arnold — średniowieczny bohater szwajcarski (najprawdopodobniej postać fikcyjna a. legendarna), który w 1386 w bitwie pod Sempach między wojskami szwajcarskimi a austriackimi pod wodzą księcia Leopolda III Habsburga dokonał wyłomu w szyku przeciwnika przez to, że ruszył do boju z okrzykiem „Droga dla Wolności!”, chwycił pęk włóczni z pierwszej linii wroga i wbił je we własną pierś. Atak Szwajcarów, który poszedł jego śladem, zakończył się zwycięstwem. Winkelried uznawany jest za symbol poświęcenia własnego życia dla dobra ojczyzny przez odważny, celowy czyn. [przypis edytorski]

Winkelryda — chodzi o Arnolda von Winkelrieda, szwajcarski bohater narodowy, którego nazwisko stało się symbolem poświęcenia życia dla ojczyzny. Wsławił się poczas bitwy pod Sempach w 1386 r., stanowiącej punkt zwrotny w konflikcie między Związkiem Miast Szwajcarii a Habsburgami. Z okrzykiem „Droga do wolności!” rzucił się na włócznie Austriaków, przyjmując na siebie atak pierwszej linii przeważających sił przeciwnika. Przyczynił się tym do rozłamu szyków bojowych nieprzyjaciela i umożliwił atak Szwajcarom, a w konsekwencji — wygraną. Postać Winkelrieda przywołał J. Słowacki w Kordianie (proponując w miejsce mesjanistycznej wizji Polski jako Chrystusa narodów, hasło: „Polska Winkelriedem narodów”). [przypis edytorski]

winkielak (przest.) — kątownik, przyrząd stalowy w kształcie kąta prostego, używany do konstrukcji budowlanych lub okuć stolarskich. [przypis edytorski]

winkiel (z niem.) — w gwarze obozowej trójkąt naszywany na pasiaku, oznaczający kategorię więźnia; czerwony winkiel oznaczał więźnia politycznego. [przypis edytorski]

winkiel (z niem.) — w gwarze obozowej trójkąt naszywany na pasiaku, oznaczający kategorię więźnia; zielony winkiel oznaczał więźnia kryminalnego. [przypis edytorski]

winna chwała — tu: należna chwała. [przypis edytorski]

winna — dziś: powinna. [przypis edytorski]

winna macica (daw.) — winorośl. [przypis edytorski]

winnam — skrócenie od: winna jestem. [przypis edytorski]

winnaż — konstrukcja z partykułą -że skróconą do -ż; znaczenie: czyż winna. [przypis edytorski]

winne — należne, będące powinnością (tu: lennika). [przypis edytorski]

Winnica — miasto w środkowej części Ukrainy, nad Bohem. [przypis edytorski]

Winnica — miasto w środkowej części Ukrainy, nad Bohem. W czasie wojny polsko-bolszewickiej siedziba rządu Ukraińskiej Republiki Ludowej i miejsce spotkania Symona Petlury z Józefem Piłsudskim. W latach 1937–1938 NKWD zamordował tutaj ponad 9000 osób (tzw. mord w Winnicy). [przypis edytorski]

winno beło (starop. forma) — winne było; tj. ponosiło winę. [przypis edytorski]

winno (daw. forma) — dziś lp r.n.: winne. [przypis edytorski]

winny (…) były okoliczności (daw.) — dziś popr.: winne były (…). [przypis edytorski]

w innych księgach, u innych narodów także jest napisane, że nad porzuconym dzieckiem zlitują się i starzec, i żołnierz, i pastuch, i wilczyca. — nawiązanie do opowieści z mit. gr. i rzym., m.in. do historii Edypa, porzuconego jako niemowlę na pustkowiu z powodu przepowiedni, że zabije ojca i poślubi własną matkę, oraz do mitycznych założycieli Rzymu, Remusa i Romulusa, wykarmionych przez wilczycę. [przypis edytorski]

w innych utworach z cyklu Komedii ludzkiej — jednym z głównych węzłów, spajających w organiczną całość poszczególne utwory Balzaka, jest powieść pt. Stracone złudzenia. [przypis edytorski]

winny (daw.) — należny. [przypis edytorski]

w inny sposób (…), jakby tego (…) był pragnął — popr. w inny sposób, niżby (…) pragnął. [przypis edytorski]

winny (starop. forma) — dziś lm r. niemęskoos.: winne; nieba mi winny: nieba [są] winne [temu, co] mi [się przydarza]. [przypis edytorski]

winny — tu: należny. [przypis edytorski]

winny — tu: powinny, należny. [przypis edytorski]

winny — tu: zależny. [przypis edytorski]

wino alikanckie — wino hiszpańskie z Alicante; regionu w Hiszpanii nad Morzem Śródziemnym ze stolicą o tej samej nazwie, będącej staroż. portem; wina z Alikante, znane w staroż. Rzymie, opiewane są w klasycznej poezji arabskiej. [przypis edytorski]

wino biblińskie (gr. βίβλινος οἶνος, biblinos oinos) — wg niektórych autorów staroż. nazwa tego wina pochodziła od nazwy gór lub też od krainy Biblis w Tracji. [przypis edytorski]

winograd (daw.) — winnica, ogród winny. [przypis edytorski]

winograd (daw.) — winnica. [przypis edytorski]

winograd (daw.) — winogrona. [przypis edytorski]

winograd (daw.) — winorośl. [przypis edytorski]

Winogradow, Wiktor (1895–1969) — rosyjski językoznawca. [przypis edytorski]

winograd — tu: winna latorośl, krzewy winne. [przypis edytorski]

winograd — winnica. [przypis edytorski]

winograd — winorośl. [przypis edytorski]

winokurnia (ros.) — gorzelnia. [przypis edytorski]

wino pramnejskie — mocne starożytne czerwone wino. [przypis edytorski]

Wino pramnijskie, powiada, weź; na to sera koziego… — Iliada XI 639–640. [przypis edytorski]

winorośle (daw., r.n.) — dziś popr. r.ż.: winorośl. [przypis edytorski]

wino sycić — w oryginale liquare, czyli klarować bądź filtrować; w czasie rzymskich uczt wino filtrowano przed podaniem przez lnianą szmatkę bądź przez śnieg. [przypis edytorski]

winować (daw., gw.) — obarczać winą. [przypis edytorski]

winować (daw., gw.) — obwiniać, obarczać winą. [przypis edytorski]

winować (daw., gw.) — winić; obarczać winą. [przypis edytorski]

winować (daw.) — obwiniać. [przypis edytorski]

winować (daw.) — oskarżać, obwiniać. [przypis edytorski]

winować (gw.) — obwiniać. [przypis edytorski]

winować kogo (starop.) — winić kogo, obarczać kogo winą. [przypis edytorski]

winować (starop. forma) — winić. [przypis edytorski]

winować (starop.) — obciążać winą, oskarżać. [przypis edytorski]

winować (starop.) — winić; nieba winuje: wini nieba; obarcza winą nieba. [przypis edytorski]

winować — winić; obarczać kogoś winą. [przypis edytorski]

winowajce (daw. forma) — dziś D.lp: winowajcy. [przypis edytorski]

winowaty (gw.) — winny. [przypis edytorski]

wino w twej Platońskiej czarze — nawiązanie do dialogu Uczta Platona. [przypis edytorski]

Winrych Kniprode, właśc. Winrich von Kniprode (ok. 1310–1382) — wielki mistrz krzyżacki w latach 1351–1382. [przypis edytorski]

winszować czego (starop.) — gratulować czego. [przypis edytorski]

winszować (daw.) — składać gratulacje, życzenia. [przypis edytorski]

winszować (daw.; z niem. wünschen) — składać życzenia; gratulować. [przypis edytorski]

winszować — gratulować. [przypis edytorski]

winszować — gratulować, składać życzenia. [przypis edytorski]

winszować — składać życzenia, gratulować (tu w znaczeniu ironicznym). [przypis edytorski]

winsz (z niem. Wunsch: życzenie; wunschen: życzyć) — z gratulacjami, życzeniami. [przypis edytorski]

wint — daw. gra karciana. [przypis edytorski]

wint — daw. gra w karty, podobna do wista. [przypis edytorski]

wint — daw. gra w karty, podobna do wista. [przypis edytorski]

wint — dawna gra karciana. [przypis edytorski]

wint — dawna gra w karty, podobna do wista. [przypis edytorski]

Winterhalter, Franz Xaver (1805–1873) — niemiecki malarz i twórca litografii, znany głównie z portretów przedstawiających członków europejskich rodów królewskich i arystokratycznych; w 1824 przybył do Paryża, gdzie stał się bardzo popularny. [przypis edytorski]

Winterhilfe (niem.) — sezonowa pomoc związana z nastaniem zimy. [przypis edytorski]

wint — gra karciana. [przypis edytorski]

wint — gra w karty podobna do wista. [przypis edytorski]