Wesprzyj

Wspieraj Wolne Lektury

x

Spis treści

      Jan KochanowskiPieśni, Księgi wtórePieśń VII[1][2]

      1

      Słońce pali, a ziemia idzie w popiół prawie,

      Świata nie znać[3] w kurzawie;

      Rzeki dnem uciekają[4],

      A zagorzałe[5] zioła dżdża[6] z nieba wołają.

      5

      Dzieci, z flaszą do studniej; a stół w cień lipowy,

      Gdzie gospodarskiej głowy

      Od gorącego lata

      Broni list[7], za wsadzenie przyjęmna zapłata.

      Lutni moja, ty ze mną; bo twe wdzięczne strony[8]

      10

      Cieszą umysł trapiony,

      A troski nieuspione[9]

      Prędkim wiatrom podają[10] za Morze Czerwone.

      Przypisy

      [1]

      Ks.2, Pieśń VII — w pieśni pojawiają się motywy z Carmina Horacego (I 17, I 26, I 32, II 3, II 11). [przypis redakcyjny]

      [2]

      W przypisach gwiazdką oznaczono wyrazy, które są używane do dziś, ale których znaczenie w Pieśniach jest odmienne od znaczenia obecnego. [przypis edytorski]

      [3]

      nie znać — nie widać. [przypis redakcyjny]

      [4]

      dnem uciekają — wysychają, wsiąkając w dno. [przypis redakcyjny]

      [5]

      zagorzały — spalony, wyschnięty. [przypis redakcyjny]

      [6]

      dżdża (starop.; D. lp od: deżdż) — deszczu. [przypis redakcyjny]

      [7]

      list (daw.) — liść. [przypis redakcyjny]

      [8]

      strony (starop.) — struny; u Kochanowskiego niekiedy pojawia się również forma z „ó”. [przypis redakcyjny]

      [9]

      nieuspiony (starop.) — nie dający się uśpić, uśmierzyć. [przypis redakcyjny]

      [10]

      podawać — tu: przekazywać. [przypis redakcyjny]

      Close
      Please wait...