Motyw: Sen

Senne powieki gdy blask draśnie we dnie,

Sen wnet się łamie, lecz nim się dokruszy,

Jeszcze się ślizga po marzącej duszy.

W godzinie, myślę, gdy Wenus płomienna

Ogniem miłości od wschodu przez chmurę

Pierwsze promienie rzucała na górę,

Przyśniła mi się cudna mara senna:

Niewiasta młoda idąca przez błonie,

Zbierała kwiaty, to wieńce z nich wiła,

A śpiewającą pieśnią tak mówiła:

«O! jeśli wiedzieć chce ciekawość czyja,

Kto jestem? powiedz, nazywam się Lia,

Że idąc, gdzie mię woń kwiatów owionie,

Wszędzie wyciągam moje białe ręce,

Aby je uszczknąć dla siebie na wieńce.

Chcąc się podobać przed zwierciadłem sobie,

Tu zbieram kwiaty i wieńce z nich robię;

Lecz moja siostra Rachela dzień cały

Siedzi i patrzy w zwierciadeł kryształy:

Ona swe piękne lubi widzieć oczy,

Ja pracę rąk mych, lubię strój uroczy;

Ją poglądanie, mnie czyn zadowolą».

Głęboko w mroku duszy naszej ryje

nieznany nam, drapieżny dziki bies.

Bywa, znienacka tułów rozprostuje,

naszego świata słonecznego dno

maca po ciemku, wstrząsa kolumnami

i łeb ognisty wystawia przez szparę.

Ale się kurczy, światłem dnia oślepion,

i znów opada w siebie, niepobity.

Noc była. W długiej i dusznej komnacie

stałem, gdzie umierano. Schrypłe jęki,

rzężenia jeno słysząc. Pasma sine

przez okiennice rzucał drwiący księżyc

długim szeregiem poza cień pilastrów.

Te ukrywały łoża: były ciemne,

rozpoznawalne przez palców dotknięcie.

Schylony blisko, nagle się zatrząsłem

obłędnym śmiechem — oplątany w całun,

bielejąc, wystąpiłem z gęstych mroków

w światło jaskrawe, w nadto widny poblask,

i, jak duch śmierci, skinąłem ku chorym.

Wrzask rozdarł wargi, ów wstecz się odrzucił,

a tamten w febrze drgał, dreszczem agonii

miotany, czkając. I tak umierali.

A ja przez ciemność z wolna się skradałem,

na czoła kładąc dłoń, aktor nikczemny,

czekając skurczu ust, wzbicia się jęku.

I znów stąpałem. Oni, wrzeszcząc, marli.

Aż wreszcie z krtani zdławionej mej runął

krzyk ponad wszystkie — to wrzeszczało piekło.

Wtedy zbudziłem się w szczebiocie ptaków.

Ten świat, gdzie widzieć chciałem

roślinnych linii mądrość,

gdzie kształty ukochałem

i duchy wszystkich rzeczy,

ten świat, co miażdżąc leczy,

a ginie razem z ciałem,

ten świat czy mi się wyśnił

jak biała gałąź wiśni,

jak tylko wiew anioła,

a potem krwią się polał?

Aż napełniona mlecznie,

w sen się powoli zapadnie,

a czas melodyjnie osiądzie

kaskadą blasku na dnie.

Więc ma Barbara srebrne

ciało. W nim pręży się miękko

biała łasica milczenia

pod niewidzialną ręką.

Przychodził do niej we śnie długi cień,

rozchylał płatki nocy, co pod jego ręką

rozwijały się, szumiąc jak spalony kwiat,

i nazywał imieniem pory wszystkich lat,

i zamykał skinieniem sny jak morza lęku.