Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 470 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | anatomiczne | angielski, angielskie | architektura | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | chemiczny | dawne | filozoficzny | francuski | geologia | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | łacina, łacińskie | medyczne | mitologia | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | portugalski | pospolity | potocznie | przestarzałe | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj męski | rodzaj nijaki | rosyjski | rzadki | staropolskie | starożytny | turecki | ukraiński | włoski | wojskowy | wulgarne | zdrobnienie
Według języka: wszystkie | English | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 6136 przypisów.
ordynans (daw.) — tu: rozkaz; za ordynansem: z rozkazu. [przypis edytorski]
ordynans (daw.) — żołnierz pracujący dla oficera w charakterze służącego. [przypis edytorski]
ordynanse — ordonanse, rozkazy, polecenia. [przypis redakcyjny]
ordynanse — pisma zalecające, nakazy. [przypis redakcyjny]
ordynans — tu: rozkaz. [przypis edytorski]
ordynans — tu: rozkaz, rozporządzenie. [przypis edytorski]
ordynans — w daw. wojsku niższy rangą żołnierz pozostający w dyspozycji oficera do wszelkiego rodzaju posług, takich jak utrzymanie w czystości munduru i butów, przenoszenie przedmiotów, sprzątanie kwatery itp. [przypis edytorski]
ordynans — żołnierz pełniący stałą służbę przy wyższym oficerze. [przypis edytorski]
ordynans — zarządzenie. [przypis redakcyjny]
ordynans (z łac.) — daw. rozkaz. [przypis edytorski]
ordynans (z łac., daw.) — rozkaz. [przypis edytorski]
ordynans (z łac., daw.) — rozkaz. [przypis redakcyjny]
ordynans (z łac.) — daw. rozkaz. [przypis redakcyjny]
ordynans (z łac.) — rozkaz. [przypis edytorski]
ordynans (z łac.) — rozkaz. [przypis redakcyjny]
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
ordynans (z łac.) — rozkaz, tu: służba. [przypis edytorski]
ordynaria — część wynagrodzenia służby dworskiej wydawana w naturze (zbożu, kartoflach itp.). [przypis edytorski]
ordynaria — część wynagrodzenia służby dworskiej wypłacana w naturze. [przypis edytorski]
ordynaria — część wynagrodzenia służby dworskiej wypłacana w naturze. [przypis redakcyjny]
ordynaria — część wypłaty dla służby dworskiej wydawana w naturze. [przypis edytorski]
ordynaria — część zapłaty uiszczana w naturze (zbożu, kartoflach itp.). [przypis edytorski]
ordynaria — produkty rolne, otrzymywane przez robotników rolnych od właściciela folwarku jako część wypłaty. [przypis edytorski]
ordynarie, własc. ordynaria — produkty rolne, otrzymywane przez robotników rolnych od właściciela folwarku jako część wypłaty. [przypis edytorski]
ordynariuszka (daw.) — pracownica folwarku, odbierająca część zapłaty w formie ordynariów, tj. w płodach rolnych. [przypis edytorski]
ordynarnej — tutaj: zwyczajnej. [przypis redakcyjny]
ordynarny (daw.) — pospolity, zwykły. [przypis edytorski]
ordynarny (daw.) — zwykły. [przypis edytorski]
ordynarny — pospolity. [przypis edytorski]
ordynarny — pospolity, zwykły. [przypis edytorski]
ordynarny — tu: pospolity. [przypis edytorski]
ordynarny — tu: zwykły, prosty, codzienny. [przypis edytorski]
ordynarny — tu: zwykły, zwyczajny. [przypis edytorski]
ordynaryjnego — zwyczajnego, codziennego. [przypis redakcyjny]
ordynaryjnie (daw.) — zwyczajnie. [przypis edytorski]
ordynaryjnie — zwyczajnie. [przypis redakcyjny]
ordynaryjność (daw.) — ordynarność, prostactwo. [przypis edytorski]
ordynaryjnych — zwyczajnych. [przypis redakcyjny]
ordynaryjny (daw.) — ordynarny. [przypis edytorski]
ordynaryjny — pospolity. [przypis redakcyjny]
ordynaryjny — zwyczajny, pospolity. [przypis redakcyjny]
ordynaryjny — zwykły. [przypis edytorski]
ordynat (daw.) — spadkobierca, jedyny dziedzic majątku rodowego. [przypis edytorski]
ordynat (daw.) — właściciel ordynacji: wielkiego, niepodzielnego rodowego majątku ziemskiego, przechodzącego z ojca na syna. [przypis edytorski]
ordynat (daw.) — właściciel ordynacji: wielkiego, niepodzielnego rodowego majątku ziemskiego, przechodzącego z ojca na syna. [przypis edytorski]
Ordynat Michorowski — powieść Heleny Mniszkówny z 1910 r. [przypis edytorski]
ordynat — właściciel ordynacji: wielkiego, niepodzielnego rodowego majątku ziemskiego, przechodzącego z ojca na syna. [przypis edytorski]
ordynat — właściciel rodowego majątku ziemskiego. [przypis edytorski]
ordynek (daw.) — szyk, porządek. [przypis edytorski]
ordynek (daw.) — tu: porządek. [przypis edytorski]
ordynek (daw.) — ustalony porządek. [przypis edytorski]
ordynek — porządek. [przypis edytorski]
ordynek — tu: szyk bojowy. [przypis edytorski]
ordynek (z niem. Ordnung) — porządek, kolejność. [przypis edytorski]
ordynek (z niem. Ordnung) — porządek. [przypis redakcyjny]
ordynek (z niem. Ordnung) — porządek, szyk. [przypis edytorski]
ordynek (z niem. Ordnung) — porządek, szyk. [przypis redakcyjny]
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
ordynek (z niem. Ordnung) — porządek, szyk, szereg. [przypis edytorski]
ordynek (z niem. Ordnung) — porządek, szyk, szereg. [przypis edytorski]
ordynek (z niem.) — szyk, porządny bój. [przypis redakcyjny]
ordyniec — członek ordy, Tatar. [przypis edytorski]
ordyniec — członek ordy tatarskiej. [przypis redakcyjny]
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom drugi
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom pierwszy
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Ogniem i mieczem, tom pierwszy
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
ordyniec — Tatar, członek ordy tatarskiej. [przypis edytorski]
ordyniec — Tatar należący do ordy. [przypis edytorski]
ordyniec — Tatarzyn. [przypis redakcyjny]
Ordy Nohajca (Nogaja) — konfederacja plemion koczowniczych. W jej skład wchodziły terytoria między Wołgą, Irtyszem, Morzem Kaspijskim i Morzem Aralskim. Nazwa pochodzi od imienia wybitnego wodza tatarskiego, Nogaja (zm. 1290). [przypis edytorski]
ordynować (daw.) — przepisywać lekarstwa, udzielać porad lekarskich, przyjmować pacjentów. [przypis edytorski]
ordynować — nakazać. [przypis redakcyjny]
ordynować (z łac.) — kazać, nakazać, tu: skazać. [przypis edytorski]
ordynus — człowiek ordynarny, niekulturalny. [przypis edytorski]
ordzewiały — dziś: zardzewiały. [przypis edytorski]
ordzewiały (gw.) — zardzewiały. [przypis edytorski]
orędownik — ktoś, kto wstawia się za kimś lub za czymś, popiera coś, namawia do czegoś; tu rzeczownik w formie żeńskiej: orędownica. [przypis edytorski]
orędzie — apel, odezwa; skierowane do ogółu społeczeństwa uroczyste przemówienie osoby piastującej ważny urząd (przywódcy państwa, dostojnika kościelnego), często wygłaszane z okazji jakiegoś wydarzenia lub święta. [przypis edytorski]
oręż — broń, uzbrojenie. [przypis edytorski]
oręże (daw. forma) — r.n. [tj. to oręże]. [przypis redakcyjny]
orężnie (daw.) — zbrojnie. [przypis edytorski]
orężny — tu: uzbrojony. [przypis edytorski]
orężny — uzbrojony; zbrojny. [przypis edytorski]
orężów — dziś popr. w lp.: oręża. [przypis edytorski]
oreada (mit. gr.) — nimfa górska. [przypis edytorski]
O regnum venale, et si emptorem invenerit, brevi periturum (łac.) — o królestwo sprzedajne, które zginie niebawem, jeśli tylko kupca znajdzie. [przypis redakcyjny]
O'Reilly, Alexander (1722–1794)— hiszp. dowódca pochodzenia irlandzkiego. [przypis edytorski]
Orejtowie — mieszkańcy miasta Oreos, na północnej kończynie Eubei. [przypis tłumacza]
Orejtyja (mit. gr.) — księżniczka ateńska, córka króla Erechteusza, podczas zabawy z towarzyszkami nad rz. Ilissos porwana do Tracji przez zakochanego w niej Boreasza, boga wiatru północnego; w 480 p.n.e. Ateńczycy modlili się do Boreasza i Orejtyi o zniszczenie stacjonującej u brzegów Eubei inwazyjnej floty perskiej, a po burzy, która zniszczyła ponad 400 wrogich statków, Boreaszowi i Orejtyi wzniesiono ołtarz nad Ilissosem. [przypis edytorski]
orel (gw.) — flisak, człowiek spławiający tratwami drewno i in. towary. [przypis edytorski]
orelski (gw.) — właściwy orelowi, czyli flisakowi, człowiekowi spławiającemu drewno. [przypis edytorski]
oremus (łac.) — módlmy się. [przypis edytorski]
Oremus — nazwisko znaczące, od łac. oremus: módlmy się. [przypis edytorski]
oremus nos, deus laborabit (łac.) — my się módlmy, Bóg będzie pracował. [przypis edytorski]
oreodonta — grupa przeżuwających ssaków kopytnych o krótkim pysku i kłach przypominających ciosy, tzw. przeżuwające świnie. [przypis edytorski]
Oreodoxa oleracea — w ob. klasyfikacji: Roystonea regia, palma królewska, pochodząca z Kuby. [przypis edytorski]
ore omnium (łac.) — w imieniu wszystkich. [przypis redakcyjny]
ore proprio (łac.) — własnymi ustami. [przypis redakcyjny]
Orest a. Orestes (mit. gr.) — syn Agamemnona i Klitajmestry, który pomścił ojca, zabijając matkę (jego morderczynię) i jej kochanka. [przypis edytorski]
Orest a. Orestes (mit. gr.) — syn Agamemnona i Klitajmestry, zabił matkę, by pomścić śmierć ojca. [przypis edytorski]
Orestes i Pylades, Tezeusz i Pejritoos — przysłowiowe pary przyjaciół Orestes (syn Agamemnona) i Pylades, Tezeusz (król Aten) i Pejritoos (król Lapitów w Tesalii). [przypis tłumacza]
Orestes (mit. gr.) — królewicz mykeński, aby pomścić śmierć ojca, Agamemnona, zabił swoją matkę, Klitajmestrę, za co był ścigany przez Erynie, boginie sprawiedliwości. [przypis edytorski]
Orestes (mit. gr.) — królewicz mykeński, syn Agamemnona i Klitajmestry, który pomścił swojego ojca, zabijając jego morderców: własną matkę i jej kochanka, a następnie był ścigany przez Erynie (tj. rzym. Furie), boginie zemsty, za przelanie krwi członka rodziny. [przypis edytorski]
Orestes (mit. gr.) — królewicz mykeński, syn Agamemnona i Klitajmestry, który zgodnie z nakazem Apolla pomścił swojego ojca, zabijając jego morderców: własną matkę i jej kochanka. [przypis edytorski]
Orestes (mit. gr.) — królewicz mykeński, syn Agamemnona i Klitajmestry, który zgodnie z nakazem Apolla pomścił swojego ojca, zabijając jego morderców: własną matkę i jej kochanka, a następnie był ścigany przez Erynie, boginie zemsty, za przelanie krwi członka rodziny. [przypis edytorski]
