Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 454 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | anatomiczne | angielski, angielskie | arabski | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | bez liczby pojedynczej | botanika | celtycki | chemiczny | chiński | czasownik | czeski | dopełniacz | dawne | drukarstwo, drukowany | dziecięcy | ekonomiczny | filozoficzny | fizyka | francuski | frazeologia, frazeologiczny | geografia, geograficzny | geologia | grecki | gwara, gwarowe | handel, handlowy | hebrajski | hinduski | historia, historyczny | hiszpański | holenderski | ironicznie | islandzki | japoński | język, językowy, językoznawstwo | łacina, łacińskie | literacki, literatura | liczba mnoga | matematyka | medyczne | mineralogia | mitologia | mitologia germańska | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | nieodmienny | niemiecki | norweski | obelżywie | poetyckie | pogardliwe | polski | polityczny | portugalski | pospolity | potocznie | prawo, prawnicze | przenośnie | przestarzałe | przymiotnik | przysłowiowy | przysłówek | psychologia, psychologiczny | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj męski | rodzaj nijaki | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | rzeczownik | rzymski | środowiskowy | staropolskie | starożytny | szwedzki | teatralny | techniczny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | wulgarne | żartobliwie | zdrobnienie | żeglarskie | zoologia
Według języka: wszystkie | English | français | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 160082 przypisów.
wiktoria (łac. victoria) — zwycięstwo. [przypis edytorski]
Wiktoria (mit. rzym.) — bogini zwycięstwa. [przypis edytorski]
Wiktoria Nyanza — Jezioro Wiktorii, największe jezioro w Afryce, położone na Wyżynie Wschodnioafrykańskiej, w ob. Ugandzie, Kenii i Tanzanii. [przypis edytorski]
Wiktoria — tu: Victoria Station, jedna z głównych stacji kolejowych w londyńskim City. [przypis edytorski]
Wiktoria, właśc. Aleksandryna Wiktoria (1819–1901) — królowa angielska (1837–1901) i cesarzowa Indii. Okres jej panowania jest nazywany epoką wiktoriańską. [przypis edytorski]
Wiktoria wniosła bezwiednie tę właściwość, którą można nazwać opłakaną i która towarzyszyła jej wszędzie; można powiedzieć, że aby jej nie ubóstwiać, trzeba było nigdy jej nie ujrzeć — w Mediolanie, o ile mogę sobie przypomnieć, w Bibliotece Ambrozjańskiej, można obejrzeć pełne wdzięku i uczucia sonety i inne wiersze Wiktorii Accoramboni. Dość dobre sonety powstały niegdyś o jej okropnym losie. Wydaje się, że miała umysł równie niezwykły jak wdzięk i urodę. [przypis autorski]
Wiktoria w towarzystwie matki wprowadziła się do pałacu księcia Orsini. Niektórzy mówili, iż skłoniła je do tego kroku troska o osobiste bezpieczeństwo, ile że corte groziła im pościgiem — corte nie mogła wkraczać do pałacu książęcego. [przypis autorski]
wiktoria (z łac.) — zwycięstwo. [przypis edytorski]
wiktoria (z łac.) — zwycięstwo. [przypis redakcyjny]
Wiktoria z Samotrake, dziś zwykle: Nike z Samotraki — hellenistyczna marmurowa rzeźba z III lub II w. p.n.e., przedstawiająca uskrzydloną Nike, grecką boginię zwycięstwa, znaleziona w 1863 na wyspie Samotraka; od 1884 eksponowana w paryskim Luwrze. [przypis edytorski]
wiktoria — zwycięstwo. [przypis edytorski]
Wiktor II Emanuel (1820–1878) — król włoski w latach 1861–1878. [przypis edytorski]
Wiktor — Wiktor Fausto, uczony Grek, nadzorca galer w arsenale weneckim, znany także jako budowniczy okrętowy. [przypis redakcyjny]
Wiktorya — Wiktoria Kolonna, małżonka Franciszka, margrabiego Peskary, której pośród poetek włoskich pierwsze przyznają miejsce; najlepsze jej utwory są te, w których opiewa śmierć małżonka. [przypis redakcyjny]
wiktoryja (daw., z łac.) — zwycięstwo. [przypis redakcyjny]
wiktoryja (z łac.) — zwycięstwo. [przypis redakcyjny]
Wiktor (z łac.) — zwycięzca. [przypis edytorski]
Wiktor z Wity (ok. 429–510) — biskup Afryki, znany przede wszystkim jako autor dzieła historycznego Dzieje prześladowania Kościoła w Afryce przez Wandalów (Historia persecutionis Africanae provinciae sub Geiserico et Hunirico regibus Wandalorum), na który to tekst powołuje się tutaj Skarga za pośrednictwem Baroniusza Annales ecclesiastici (t. 5). [przypis edytorski]
wiktować się (daw.) — być u kogoś na wikcie, stołować się, jadać u kogoś. [przypis edytorski]
wikt — pożywienie; wyżywienie. [przypis edytorski]
wiktuały — artykuły spożywcze. [przypis edytorski]
wiktuały (daw.) — produkty spożywcze. [przypis edytorski]
wiktuały (daw.) — produkty spożywcze. [przypis edytorski]
wiktuały (daw.) — produkty spożywcze. [przypis edytorski]
wiktuały — produkty spożywcze. [przypis edytorski]
wiktuały (z łac.) — artykuły spożywcze; jedzenie. [przypis edytorski]
wiktuały (z łac., przest.) — produkty spożywcze, żywność. [przypis edytorski]
wiktuały (z łac., przest.) — żywność. [przypis edytorski]
wikt — wyżywienie. [przypis edytorski]
wiktyma (łac. victima) — ofiara; ktoś, komu wyrządzono krzywdę. [przypis edytorski]
wiktyma — ofiara. [przypis redakcyjny]
wiktyma (z łac.) — ofiara; ktoś, komu wyrządzono krzywdę. [przypis edytorski]
wiła — błazen, głupiec. [przypis edytorski]
wiła — błazen, komik cyrkowy, klown, akrobata. [przypis edytorski]
wiła — błazen. [przypis edytorski]
wiła (daw.) — błazen, głupiec. [przypis edytorski]
wiła (starop.) — błazen, głupiec. [przypis edytorski]
wiła (starop.) — głupiec, szaleniec. [przypis edytorski]
wiła (starop.) — szaleniec, głupiec. [przypis edytorski]
wiła (starop.) — szaleniec; początkowo: chory na padaczkę, epileptyk, który podczas ataku choroby zwykł padać na ziemię i w sposób niekontrolowany wić się całym ciałem. [przypis edytorski]
wiła (starop.) — tu: głupiec, szaleniec. [przypis edytorski]
wiłować — zachowywać nieodpowiedzialnie, oddawać się szaleństwom (od: wiła: żartowniś, błazen, a nawet: szalony). [przypis edytorski]
wilać (daw.) — kręcić. [przypis redakcyjny]
Wilanów — wieś o milę od Warszawy nad Wisłą, przedtem Milanów; w r. 1677 nabył ją Sobieski; dziś dzielnica Warszawy. [przypis redakcyjny]
Wilberforce, William (1759–1833) — angielski polityk, filantrop i przeciwnik niewolnictwa. [przypis edytorski]
wilcy dzicy — dziś popr. forma M. lm: dzikie wilki. [przypis edytorski]
wilcy — dziś popr. forma M. lm: wilki. [przypis edytorski]
wilcy — dziś popr. forma M. lm: wilki. [przypis redakcyjny]
wilcy głodni — dziś popr. forma M. lm: głodne wilki. [przypis edytorski]
wilcy nocni (starop. forma) — wilki nocne. [przypis edytorski]
Wilcy — Wieleci. [przypis edytorski]
wilcze — dziś popr. forma W. lp: wilku. [przypis edytorski]
Wilcze gniazdo, powieść z czasów krzyżackich dla młodzieży dorastającej — tekst zawiera drastyczne opisy, m.in. samobójstw, dlatego o dojrzałości młodszych dzieci do takiej lektury powinni zadecydować opiekunowie. [przypis edytorski]
Wilcze gniazdo, powieść z czasów krzyżackich — wydanie źródłowe z 1889 r. zawiera 5 rycin St. Witkiewicza. [przypis edytorski]
Wilcze gniazdo — tekst nieuwspółcześniony, z dawną, nieujednoliconą pisownią i nieznormalizowaną interpunkcją. Nieodpowiedni do samodzielnego czytania dla młodszych dzieci, uczących się współczesnej polskiej ortografii. [przypis edytorski]
wilczura — daw. futro z wilczych skór. [przypis edytorski]
wilczura — futro ze skóry wilka. [przypis edytorski]
wilczura — futro z wilczych skór. [przypis edytorski]
wilczura — opończa podbita wilczym futrem. [przypis edytorski]
wilczura — wyprawiona skóra z wilka używana jako okrycie. [przypis edytorski]
wilczyca stara, Wasza mateczka, dawała wam wymię — nawiązanie do legendy o założeniu Rzymu przez bliźniaków Remusa i Romulusa, porzuconych jako niemowlęta i wykarmionych przez wilczycę. [przypis edytorski]
wilczyca (…) w paszczę brytana (…) przyjdzie — tym brytanem, dusicielem wilczycy (która tu ma także pewne polityczne znaczenie), czyli tępiącym występki na ziemi włoskiej, jest Can Grande della Scala, książę Werony, dobroczyńca Dantego. [przypis redakcyjny]
wilczy dół — pułapka łowiecka lub daw. przeszkoda fortyfikacyjna w postaci zamaskowanej jamy lub rowu o stromych ścianach. [przypis edytorski]
wilczy dół — pułapka na wilki. Dość głęboki, wąski dół pokryty z wierzchu cienkimi gałęziami i narzuconymi na nie dla niepoznaki mchem, liśćmi lub darnią. [przypis redakcyjny]
wilczyna — kruszyna pospolita, krzew należący do rodziny szakłakowatych. [przypis edytorski]
Wilde, Oscar (1854–1900) — irlandzki pisarz, poeta i dramaturg. Słynął z ekstrawaganckiego i amoralnego trybu życia. Najsłynniejsze dzieła: Portret Doriana Graya (1890), Wachlarz Lady Windermere (1892), Kobieta bez znaczenia (1893), Mąż idealny (1895), Bądźmy poważni na serio (1895). [przypis edytorski]
Wilde, Oscar (1854–1900) — irlandzki poeta, dramaturg i prozaik; w swojej twórczości prezentował estetyzm, amoralizm i hedonizm; autor m.in. dramatu biblijnego Salomé (1892). [przypis edytorski]
Wilde, Oscar (1854–1900) — irlandzki poeta, dramaturg, pisarz modernizmu o wyjątkowo różnorodnym dorobku: od bajek dla dzieci, przez dramat biblijny Salomé, lekkie sztuki salonowe, powieść symboliczną Portret Doriana Greya. [przypis edytorski]
Wilde, Oskar (1854–1900) — irlandzki pisarz, dandys i esteta, autor m.in. Portretu Doriana Graya oraz licznych opowiadań i komedii, znany z zamiłowania do paradoksów. [przypis edytorski]
Wilde, Oskar (1854–1900) — irlandzki poeta, dramaturg i prozaik; w swojej twórczości prezentował estetyzm, amoralizm i hedonizm; w 1895 oskarżony o praktyki homoseksualne, skazany na dwa lata więzienia; po odbyciu kary, opuszczony przez rodzinę i bojkotowany przez opinię publiczną, przybrał fikcyjne nazwisko i wyjechał do Francji. [przypis edytorski]
Wilde, Oskar (1854–1900) — słynny pisarz angielski, autor m.in. Naczelnych zasad sztuki (Intentions), skazany był na 2 lata więzienia za obrazę moralności publicznej; De profundis napisał już po wyjściu z więzienia (wyd. 1905). [przypis edytorski]
Wilde — Wildnis. [przypis edytorski]
Wild, Jonathan (ok. 1683–1725) — londyński przestępca, przywódca gangu, uważany za najsłynniejszego w Wielkiej Brytanii w XVIII w.; sprawiając wrażenie, że stoi po stronie prawa, jednocześnie kierował imperium przestępczym i wykorzystywał swoją rolę w walce z przestępczością do usuwania rywali i legalizacji dochodów z własnych przestępstw. [przypis edytorski]
Wildnis — Nirgends in Europa wächst das Pferd wohl in einem natürlicheren Zustand auf, als auf der Steppe. Jeder große Steppenbesitzer hält eine Zuchtherde von Pferden, die auf seinem Gebiete nomadisieren. Eine solche Herde heißt Tabun und zählt oft gegen tausend Köpfe. Es ist eine Lust diese Kinder der Natur auf der unermeßlichen grauen Fläche ihr soziales Leben führen zu sehen, das fast ganz ihrer Selbstbestimmung überlassen bleibt. (Kohl.) [przypis tłumacza]
wildromantisch (niem.) — romantyczny. [przypis edytorski]
Wild West (ang.) — Dziki Zachód. [przypis edytorski]
wilegiatura (daw.) — dłuższy wypoczynek na wsi. [przypis edytorski]
Marcel Proust, W poszukiwaniu straconego czasu, Strona Guermantes, Strona Guermantes, część pierwsza
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
wilegiatura (daw.) — dłuższy, wypoczynkowy pobyt na wsi. [przypis edytorski]
wilegiatura (daw.) — wypoczynek na wsi, związany zwykle z dłuższym pobytem. [przypis edytorski]
Wilelm z Monferu — Wilhelm margrabia Montferratu, z rodu Paleologów. [przypis redakcyjny]
wileńce — mieszkańcy Wilna. [przypis edytorski]
Wileńka — właśc. Wilejka. [przypis edytorski]
wileńska Reduta — Teatr Reduta, założony w 1919 r. w Warszawie przez Juliusza Osterwę i Mieczysława Limanowskiego, pierwszy w Polsce teatr eksperymentalny. W latach 1925–31 przeniesiony do Wilna, w 1931 r. powrócił do Warszawy, gdzie zakończył działalność w 1939 r. [przypis edytorski]
Wilga — (z podtytułem: Ze zbioru „Elegje”) była drukowana w Echu Warszawskiem 19 kwietnia 1925 r. (Nr. 107). Przedrukowało ją pismo dla młodzieży W słońcu w październiku 1925 r. (Nr. 13–14). W przedruku tym dołączona jest do tekstu fotografja z podpisem: „Stefan Żeromski z córeczką, którą opisuje jako małą śpioszkę, opiekunkę psów”. — W wydaniu niniejszem oparto się na tekście Echa Warszawskiego, poprawiając tylko błędy druku według rękopisu (znajdującego się w posiadaniu p. Władysława Włocha). Między tym rękopisem a pierwodrukiem jest kilka różnic, świadczących, iż Żeromski pewne zmiany wprowadzał w korekcie (w korekcie np. dopiero przybył dwuwiersz o kalinie-Helenie). [przypis redakcyjny]
wilgłe (daw.) — wilgotne. [przypis edytorski]
wilgny — dziś popr.: wilgotny. [przypis edytorski]
wilgny — dziś: wilgotny. [przypis edytorski]
Wilgoć mnie zabija. Ale to głupstwo. — w oryg. niem. Ich lasse mich nicht dadurch düpieren (Nie dam się temu [polepszeniu] nabrać); red. WL. [przypis edytorski]
wilgotna Gwiazda — Księżyc, który kieruje przypływami i odpływami morza, stanowiącego w mit. gr. królestwo boga Neptuna. [przypis edytorski]
Wilhelma II (1859–1941) — ostatni niemiecki cesarz i król Prus, przedstawiciel dynastii Hohenzollernów. [przypis edytorski]
Wilhelm bez trwogi — Wilhelm drugi angielski (1060–1100). [przypis tłumacza]
Wilhelm Borsiere — rodem florentyńczyk, człowiek światowy i pełen dowcipu, większą część życia przebawił na dworach książęcych. [przypis redakcyjny]
Wilhelm Dubiel — Wilhelm du Bellay, brat kardynała du Bellay, wiernego protektora i przyjaciela Rabelais'go. [przypis tłumacza]
Wilhelm Dubiel — Wilhelm du Bellay, pan de Langey, brat kardynała, protektora i przyjaciela Rabelais'go i sam mu wielce przyjazny (patrz: Przedmowa). [przypis tłumacza]
Wilhelm I (1797–1888) — król pruski od 1861, cesarz niemiecki w latach 1871–1888. [przypis edytorski]
Wilhelm I (1797–1888) — król Prus, od 1871 cesarz niemiecki. [przypis edytorski]
Wilhelm II (1859–1941) — cesarz niemiecki w latach 1888–1918. [przypis edytorski]
Marcel Proust, W poszukiwaniu straconego czasu, Strona Guermantes, Strona Guermantes, część druga
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Wilhelm II (1859–1941) — ostatni niemiecki cesarz i król Prus, przedstawiciel dynastii Hohenzollernów; militarysta i imperialista, zwolennik polityki wojennej; abdykował po zakończeniu I wojny światowej. [przypis edytorski]
Wilhelm II Dobry (1155–1189) — król Sycylii 1166–1189, przy czym do 1171 regentką w jego imieniu była matka, Małgorzata z Nawarry, po przedwczesnej śmierci króla Wilhelma I zw. Złym; Wilhelm II prowadził politykę popierającą papiestwo i Ligę Lombardzką przeciw cesarzowi Fryderykowi Barbarossie; w Boskiej Komedii Dante umieścił go w niebie. Wilhelm II ze swą żoną Joanną, córką króla Anglii Henryka II Plantageneta miał tylko młodo zmarłego syna Boemunda. [przypis edytorski]
Wilhelm II Hohenzollern (1859–1941) — cesarz Niemiec w latach 1888–1918, po wybuchu rewolucji w 1918 r. uciekł do Holandii. [przypis edytorski]
