Słońce i żaby → ← Skowronek

Spis treści

Ignacy KrasickiBajki noweSłońce i obłoki

Cnota, Prawda, Światło, Obłok, CieńCzciciel słońca, a raczej tego, co go stworzył,

Przed wschodzącym wspaniale kiedy się pokorzył [1],

Obłok go skrył. A tym hardy,

Rzekł czczącemu: «Godzien wzgardy,

Kto się blaskiem uwodzi [2];

Jeżeli się czcić godzi,

Mnie się kłaniaj, co blask gaszę».

Rzekł mu czciciel: «Znam czczość [3] waszę;

Czym jesteście, dociekam;

A niech tylko poczekam,

Zbyt zuchwali tułacze,

Czym jesteście, obaczę».

Jakoż wiatr spędził chmurę zgęstwiałą;

Znikła, słońce zajaśniało.

Próżne zjadłych [4] są kroki,

Pełzną jak czcze obłoki.

Choć przyćmi cnotę złość, gdy ją uciśnie,

Wzmoże się sama i żywiej zabłyśnie.

pokorzyć się — stanąć w pokorze, okazać pokorę. [przypis edytorski]

kto się blaskiem uwodzi — kto daje uwieść blaskowi. [przypis edytorski]

czczość — nicość, pustka wewnętrzna. [przypis redakcyjny]

zjadły — zajadły, złośliwy. [przypis edytorski]