Przypisy

kolegium (z łac. collegium) — tu: szkoła dla młodzieży, najczęściej z domów szlacheckich, połączona z internatem (bursą, konwiktem). [przypis edytorski]

koligacja (z łac.) — pokrewieństwo. [przypis edytorski]

koligat (z łac. colligatus: związany) — krewny, powinowaty. [przypis edytorski]

koligat (z łac.) — daleki krewny a. powinowaty. [przypis edytorski]

koligat (z łac.) — krewny, spowinowacony. [przypis edytorski]

kollega (z łac.) — dziś: kolega. [przypis edytorski]

kolokacja (z łac. collocatio: umieszczenie, ustawienie) — tu: współwłasność. [przypis edytorski]

komers a. komersz (z łac. commercium) — uroczyste spotkanie członków korporacji akademickiej, połączone z bankietem i tańcami. [przypis edytorski]

komiliton (z łac., daw.) — towarzysz broni. [przypis edytorski]

komiliton (z łac., przestarz.) — towarzysz broni. [przypis edytorski]

komiliton (z łac.) — towarzysz broni. [przypis edytorski]

komitywa (z łac.) — bliskie, poufałe stosunki, zażyłość. [przypis edytorski]

komitywa (z łac.) — zażyłość, bliskie, poufałe stosunki. [przypis edytorski]

komitywa (z łac.) — zażyłość, poufałość. [przypis edytorski]

komparacja (z łac.) — porównanie. [przypis edytorski]

kompasja (łac.) — współczucie. [przypis edytorski]

kompasja (z łac. compassio, compassionis) — współczucie. [przypis edytorski]

kompasja (z łac.) — współczucie. [przypis edytorski]

kompensacja a. kompensata (z łac.) — wyrównanie, wynagrodzenie, odszkodowanie. [przypis edytorski]

komper (z łac. compertus) — tu: winny. [przypis edytorski]

komplanacja (z łac.) — ugoda między stronami sporu. [przypis edytorski]

komput (łac.) — poczet, spis. [przypis edytorski]

komuna (z łac. communis: wspólny) — grupa ludzi żyjących na zasadach wspólnoty majątkowej i razem pracujących; także: miejsce, w którym żyje taka wspólnota. [przypis edytorski]

komunia (z łac.) — tu: uczestnictwo, wspólność; emocjonalne utożsamienie się z czymś. [przypis edytorski]

koncedować (z łac.) — ustępować przed czymś. [przypis edytorski]

koncesja (z łac.) — pozwolenie, wydane przez odpowiednie władze, na prowadzenie określonej działalności gospodarczej. [przypis edytorski]

koncesja (z łac.) — ustępstwo. [przypis edytorski]

koncyl (daw., z łac. concilium: zebranie, rada) — sobór lub synod: zgromadzenie biskupów Kościoła w celu ustalenia spraw doktrynalnych i ustanowienia przepisów kościelnych. [przypis edytorski]

koncylium (daw., z łac.) — sobór. [przypis edytorski]

kondemnacja (z łac. condemnatio: skazanie) — zaoczny wyrok sądowy. [przypis edytorski]

kondemnata (daw., z łac.) — wyrok sądowy. [przypis edytorski]

kondemnata (z łac.) — wydany zaocznie wyrok za niestawienie się w sądzie. [przypis edytorski]

kondemnata (z łac.) — wyrok; daw. wyrok sądowy skazujący zaocznie w sprawach cywilnych i karnych. [przypis edytorski]

konduktor (łac.) — ten, który prowadzi (nie jest to standardowy przydomek Jowisza). [przypis edytorski]

kondycja (daw., z łac. condicio) — warunek. [przypis edytorski]

kondycja (daw., z łac.) — warunek. [przypis edytorski]

kondycja (łac.) — warunek. [przypis edytorski]

kondycja (tu daw., z łac. conditio) — warunek, wymóg. [przypis edytorski]

kondycja (z łac.) — tu: warunek. [przypis edytorski]

kondycja (z łac.) — warunek. [przypis edytorski]

kondycje (daw., z łac.) — warunki. [przypis edytorski]

kondycje (daw., z łac.) — warunki. [przypis edytorski]

kondycje (z łac.) — warunki. [przypis edytorski]

kondycyjka (z łac.) — właśc. kondycja; tu: zatrudnienie, służba. [przypis edytorski]

konfesata (z łac.) — przesłuchanie. [przypis edytorski]

konfesja (z łac.) — wyznanie, zeznanie. [przypis edytorski]

konfidencja (daw., z łac. confidentia: zaufanie) — poufałość, zażyłość. [przypis edytorski]

konfidencja (daw., z łac.) — poufałość, zażyłość. [przypis edytorski]

konfidencja (łac.) — zażyłość. [przypis edytorski]

konfidencja (z łac.) — zaufanie, zażyłość. [przypis edytorski]

konfidencja (z łac.) — zaufanie, zwierzenie. [przypis edytorski]

konfidencja (z łac.) — zażyłość, zaufanie. [przypis edytorski]

konfidencjonalnie (z łac.) — poufale, z zażyłością; w zaufaniu. [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — tu: osoba zaufana, której powierza się sekrety; powiernik. [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (daw., z łac.) — zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (z łac., daw.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (z łac., daw.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (z łac.) — powiernik. [przypis edytorski]

konfident (z łac., przestarz.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (z łac., przestarz.) — tu: zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]

konfident (z łac.) — zaufana osoba. [przypis edytorski]

konfirmacja (z łac.) — zatwierdzenie. [przypis edytorski]

konfortować (daw., z łac.) — pokrzepiać, pocieszać. [przypis edytorski]

konfraternia (z łac.) — bractwo. [przypis edytorski]

konfraternia (z łac.) — bractwo religijne a. miejskie stowarzyszenie zawodowe. [przypis edytorski]

konfraternia (z łac.) — bratanie się. [przypis edytorski]

konfrater (z łac.) — współbrat. [przypis edytorski]

konfundować (z łac.) — zbijać z tropu, zawstydzać. [przypis edytorski]

konfundować (z łac.) — zmieszać, zakłopotać. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac. confusio: zmieszanie) — obraza, zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac. confusio: zmieszanie) — wstyd, obraza. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — obraza, zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — wstydliwa porażka, zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — wstyd, zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zakłopotanie; zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zawstydzenie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zmieszanie, niepewność. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zmieszanie, zakłopotanie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zmieszanie, zawstydzenie. [przypis edytorski]

kongestia (z łac.) — chorobliwy napływ krwi do jakiegoś organu. [przypis edytorski]

kongruencja (z łac. congruere: iść razem, zgadzać się) — zgodność, harmonia. [przypis edytorski]

kongruencja (z łac.) — zgodność, odpowiedniość. [przypis edytorski]

koniektura (z łac. coniectura: domysł, przepowiednia) — przest.: przypuszczenie, wniosek oparty na domysłach. [przypis edytorski]

koniugacja (z łac.) — odmiana czasownika. [przypis edytorski]

koniunkcja (z łac.) — położenie planet, w którym sprawiają one wrażenie, jakby znajdowały się w jednym punkcie na niebie. [przypis edytorski]

koniunktura (z łac.) — tu: sytuacja, splot okoliczności. [przypis edytorski]

koniunktury (z łac. coniunctura: mające się połączyć) — powiązania. [przypis edytorski]

konkludować (z łac.) — kończyć, dochodzić do wniosku końcowego. [przypis edytorski]

konkludować (z łac.) — wnioskować. [przypis edytorski]

konkordia (z łac.) — zgoda. [przypis edytorski]

konkordować (z łac. concordo: zgadzam się, od con: z, wspólnie, cors, cordis: serce) — tu: zgadzać się, być jednej myśli. [przypis edytorski]

konkreskować (z łac.) — przybierać kształt. [przypis edytorski]

konotatka (z łac.) — wpis; tu: blizna po ranie zadanej przez pana Wołodyjowskiego. [przypis edytorski]

konsens (z łac.) — zgoda. [przypis edytorski]

konsens (z łac.) — zgoda, zezwolenie. [przypis edytorski]

konserwacja (daw., z łac.) — zachowanie, utrzymanie. [przypis edytorski]