Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła
Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | architektura | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | celtycki | chemiczny | dawne | francuski | frazeologia, frazeologiczny | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | łacina, łacińskie | literacki, literatura | matematyka | medyczne | mitologia germańska | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | niemiecki | obelżywie | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | przenośnie | przestarzałe | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj nijaki | rosyjski | rzadki | środowiskowy | staropolskie | turecki | ukraiński | włoski | wulgarne | żartobliwie
Według języka: wszystkie | polski
Znaleziono 102 przypisów.
wagabunda (przestarz., z łac.) — włóczęga, obieżyświat. [przypis edytorski]
wagabunda (z łac.) — włóczęga a. wędrowny śpiewak. [przypis edytorski]
wakans (z łac.) — wolne stanowisko. [przypis edytorski]
wakujący (daw., z łac.) — brakujący, pusty, nieobsadzony; por. wakat. [przypis edytorski]
waleta (z łac.) — utwór literacki będący wypowiedzią na pożegnanie. [przypis edytorski]
waleta (z łac. vale: bądź zdrów) — pożegnanie. [przypis edytorski]
waporyzator (z łac.) — rozpylacz do perfum. [przypis edytorski]
watyczny (neol., z łac.) — wieszczy, natchniony; związany z natchnionym przez bogów wieszczkiem, poetą lub śpiewakiem. [przypis edytorski]
w dezertej (z łac.) — w pustynnej. [przypis redakcyjny]
weksa (z łac.) — dokuczanie, chłosta. [przypis redakcyjny]
weksa (z łac.) — dokuczanie. [przypis redakcyjny]
welum (z łac.) — welon, zasłona. [przypis edytorski]
wena (daw., z łac.) — żyła. [przypis edytorski]
wena (z łac.) — usposobienie, skłonność, ochota. [przypis redakcyjny]
wena (z łac.) — żyła. [przypis edytorski]
weneracja (daw., z łac.) — głęboki szacunek, cześć. [przypis edytorski]
wenerować (z łac.) — czcić. [przypis redakcyjny]
wenerować (z łac.) — uwielbiać, podziwiać. [przypis edytorski]
wenerować (z łac.) — uwielbiać. [przypis edytorski]
weredyk (z łac.) — osoba mówiąca prawdę prosto w oczy, nawet gdy jest nieprzyjemna. [przypis edytorski]
weredyk (z łac. veredicus: prawdomówny) — człowiek, który mówi prawdę prosto w oczy, bez względu na konsekwencje. [przypis edytorski]
Wertumnus (mit. rzym.; z łac. verto: odwracać) — bóstwo wszelkiej przemiany; opiekun przyrody, zwł. drzew owocowych. [przypis edytorski]
weryfikować (daw., z łac.) — sprawdzać. [przypis edytorski]
weryfikować się (z łac.) — sprawdzać się. [przypis redakcyjny]
weryfikować (z łac.) — sprawdzić. [przypis edytorski]
westybul (z łac.) — reprezentacyjny przedpokój. [przypis edytorski]
weto (z łac.) — sprzeciw. [przypis edytorski]
wiatyk (z łac. viaticum: prowiant na drogę) — w chrześcijaństwie (zwł. w katolicyzmie) komunia święta podawana choremu na łożu śmierci; ma ona stanowić „pokarm w drodze do życia wiecznego”: stąd nazwa. [przypis edytorski]
wicesgerent (przestarz., z łac. vices: zastępca; gerent: osoba działająca, wykonawca) — w XVIII w. urzędnik powoływany przez starostów grodzkich do wykonywania wyroków. [przypis edytorski]
wigilia (z łac.) — czuwanie. [przypis edytorski]
wijatyk (z łac. viaticum: zaopatrzenie na drogę) — wiatyk; komunia święta przyjmowana przez śmiertelnie chorą osobę; ostatni sakrament. [przypis edytorski]
wiktoria (z łac.) — zwycięstwo. [przypis edytorski]
wiktoria (z łac.) — zwycięstwo. [przypis redakcyjny]
wiktoryja (daw., z łac.) — zwycięstwo. [przypis redakcyjny]
wiktoryja (z łac.) — zwycięstwo. [przypis redakcyjny]
Wiktor (z łac.) — zwycięzca. [przypis edytorski]
wiktuały (z łac.) — artykuły spożywcze; jedzenie. [przypis edytorski]
wiktuały (z łac., przest.) — produkty spożywcze, żywność. [przypis edytorski]
wiktuały (z łac., przest.) — żywność. [przypis edytorski]
wiktyma (z łac.) — ofiara; ktoś, komu wyrządzono krzywdę. [przypis edytorski]
wiolencja (z łac.) — akt przemocy. [przypis edytorski]
wiolencja (z łac.) — gwałt. [przypis redakcyjny]
wiolencja (z łac.) — przemoc, gwałt. [przypis edytorski]
wiolencja (z łac.) — przemoc. [przypis edytorski]
wiolencja (z łac.) — tu: gwałtowność, porywczość. [przypis edytorski]
wiolencja (z łac.) — tu: przemoc. [przypis edytorski]
wiolencja (z łac. violentia) — przemoc; gwałtowność, porywczość. [przypis edytorski]
wirydarz (daw., z łac.) — mały ogród ozdobny, przeznaczony do przechadzek. [przypis edytorski]
wirydarz (daw., z łac.) — ozdobny, ocieniony ogród. [przypis edytorski]
wirydarz (daw., z łac.) — ozdobny, zacieniony ogród. [przypis edytorski]
wirydarz (daw.; z łac. viridarium: ogród, park) — czworoboczny wewnętrzny dziedziniec, otoczony krużgankami (długimi gankami), często z ogrodem lub studnią. [przypis edytorski]
wirydarz (daw.; z łac. viridarium: ogród, park) — czworoboczny wewnętrzny dziedziniec, otoczony krużgankami (długimi gankami), często z ogrodem lub studnią; dawna nazwa małego ozdobnego ogrodu. [przypis redakcyjny]
wirydarz (daw.; z łac. viridarium: ogród, park) — wewnętrzny dziedziniec, otoczony krużgankami (długimi gankami), często z ogrodem lub studnią. [przypis edytorski]
wirydarz (łac.) — ogródek. [przypis edytorski]
wirydarzyk (z łac.) — ogródek wewnątrz murów budynku. [przypis edytorski]
wirydarz (z łac.) — ogród. [przypis redakcyjny]
wirydarz (z łac. viridarium: ogród, park) — ogród wewnątrz murów klasztornych, zwykle z fontanną a. sadzawką pośrodku. [przypis edytorski]
wirydarz (z łac. viridarium: ogród, zieleniec) — dziedziniec, ogród. [przypis redakcyjny]
wiwat (z łac. vivat: niech żyje) — okrzyk na czyjąś cześć (tu: dziewcząt). [przypis edytorski]
wiwenda (daw., z łac.) — żywność, prowiant. [przypis edytorski]
wiwenda (daw., z łac.) — żywność, prowiant. [przypis redakcyjny]
wiwenda (z łac., daw.) — pokarm, prowiant. [przypis redakcyjny]
wiwenda (z łac.) — prowiant, żywność. [przypis edytorski]
wiwenda (z łac.) — prowiant, zaopatrzenie. [przypis edytorski]
wiwisekcja (z łac. vivus: żywy, sectio: rozcięcie) — zabieg operacyjny przeprowadzany na żywym zwierzęciu w celach naukowych a. dydaktycznych. [przypis edytorski]
wokabuły (daw., z łac.) — słówka. [przypis edytorski]
wokabuły (z łac.) — słówka. [przypis edytorski]
wokacja (z łac.) — powołanie. [przypis edytorski]
wokacja (z łac.) — powołanie. [przypis redakcyjny]
wokacja (z łac.) — powołanie, urząd. [przypis redakcyjny]
wokacja (z łac. vox, vocis: głos) — powołanie. [przypis edytorski]
wokanda (z łac.) — książeczka z wykazem spraw, u sądu wywoływanych. [przypis redakcyjny]
wolentariusz (z łac.) — ochotnik, żołnierz walczący na własną rękę, bez przydziału i żołdu. [przypis redakcyjny]
wolentarz (daw., z łac.) — ochotnik. [przypis edytorski]
wolentarz (z łac.) — ochotnik. [przypis redakcyjny]
wolentarz (z łac.) — ochotnik, wolontariusz. [przypis redakcyjny]
woluntariusz (z łac.) — ochotnik. [przypis edytorski]
wota (z łac.) — głosy, przychylność. [przypis redakcyjny]
wota (z łac.) — tu: głosowanie. [przypis edytorski]
wotum, lm. wota (z łac., tu daw.) — uroczyste przyrzeczenie a. głos osoby głosującej. [przypis edytorski]
wotum (z łac.) — głos, opinia. [przypis edytorski]
wotum (z łac.) — głos. [przypis redakcyjny]
wotum (z łac.) — przedmiot składany w świątyni jako dar, wyrażający wdzięczność dla bóstwa. [przypis edytorski]
wotum (z łac.) — ślubowanie, postanowienie. [przypis edytorski]
wotum (z łac.) — tu: ślub złożony bogom. [przypis edytorski]
wotum (z łac. votum) — przedmiot służący do ofiarowania w świątyni, ofiara dziękczynna, najczęściej w formie krzyżyka, różańca, obrazka lub figurki Matki Boskiej, ryngrafu itp. [przypis edytorski]
wotum (z łac. votum) — przedmiot służący do ofiarowania w świątyni, ofiara dziękczynna, najczęściej w formie krzyżyka, różańca, obrazka lub figurki Matki Boskiej, ryngrafu itp. [przypis edytorski]
wotum (z łac. votum: ślub złożony bogom) — przedmiot służący do ofiarowania w świątyni, ofiara dziękczynna, najczęściej w formie krzyżyka, różańca, obrazka lub figurki Matki Boskiej, ryngrafu itp. [przypis edytorski]
wotywa (z łac.) — msza odprawiana na czyjąś intencję. [przypis edytorski]
w permanencji (z łac.) — stale. [przypis edytorski]
w sukurs ( z łac.) — na ratunek. [przypis edytorski]
wulgarny (z łac. vulgus: pospólstwo, tłum) — pospolity; prostacki; ordynarny. [przypis edytorski]
wulgaryzator (z łac. vulgus: pospólstwo, tłum) — ten, który coś czyni dostępnym dla wszystkich; popularyzator. [przypis redakcyjny]
wyekskuzować (z łac. excuso, excusare) — wytłumaczyć, usprawiedliwić. [przypis edytorski]
wyekskuzować (z łac.) — wytłumaczyć, usprawiedliwić. [przypis redakcyjny]
wyekspediować (z łac.) — wyprawić, wysłać. [przypis edytorski]
wyglozować (daw., z łac. glossa: tłumaczenie, wykład) — wykreślić; por. glozować a. głuzować: wymazywać, usuwać, skreślać. [przypis edytorski]
wyimainować (daw., z łac.) — wyobrazić, zobrazować. [przypis edytorski]
wyimainować sobie (z łac. imagino, imaginare) — wyobrazić sobie. [przypis edytorski]
wyluminować (daw., z łac.) — wyświecić, wypędzić publicznie kogoś skądś. [przypis edytorski]
