Przypisy

wagabunda (przestarz., z łac.) — włóczęga, obieżyświat. [przypis edytorski]

wagabunda (z łac.) — włóczęga a. wędrowny śpiewak. [przypis edytorski]

wakujący (daw., z łac.) — brakujący, pusty, nieobsadzony; por. wakat. [przypis edytorski]

waleta (z łac.) — utwór literacki będący wypowiedzią na pożegnanie. [przypis edytorski]

waleta (z łac. vale: bądź zdrów) — pożegnanie. [przypis edytorski]

waporyzator (z łac.) — rozpylacz do perfum. [przypis edytorski]

watyczny (neol., z łac.) — wieszczy, natchniony; związany z natchnionym przez bogów wieszczkiem, poetą lub śpiewakiem. [przypis edytorski]

welum (z łac.) — welon, zasłona. [przypis edytorski]

wena (daw., z łac.) — żyła. [przypis edytorski]

wena (z łac.) — żyła. [przypis edytorski]

weneracja (daw., z łac.) — głęboki szacunek, cześć. [przypis edytorski]

wenerować (z łac.) — uwielbiać, podziwiać. [przypis edytorski]

wenerować (z łac.) — uwielbiać. [przypis edytorski]

weredyk (z łac.) — osoba mówiąca prawdę prosto w oczy, nawet gdy jest nieprzyjemna. [przypis edytorski]

weredyk (z łac. veredicus: prawdomówny) — człowiek, który mówi prawdę prosto w oczy, bez względu na konsekwencje. [przypis edytorski]

Wertumnus (mit. rzym.; z łac. verto: odwracać) — bóstwo wszelkiej przemiany; opiekun przyrody, zwł. drzew owocowych. [przypis edytorski]

weryfikować (daw., z łac.) — sprawdzać. [przypis edytorski]

weryfikować (z łac.) — sprawdzić. [przypis edytorski]

westybul (z łac.) — reprezentacyjny przedpokój. [przypis edytorski]

weto (z łac.) — sprzeciw. [przypis edytorski]

wiatyk (z łac. viaticum: prowiant na drogę) — w chrześcijaństwie (zwł. w katolicyzmie) komunia święta podawana choremu na łożu śmierci; ma ona stanowić „pokarm w drodze do życia wiecznego”: stąd nazwa. [przypis edytorski]

wicesgerent (przestarz., z łac. vices: zastępca; gerent: osoba działająca, wykonawca) — w XVIII w. urzędnik powoływany przez starostów grodzkich do wykonywania wyroków. [przypis edytorski]

wigilia (z łac.) — czuwanie. [przypis edytorski]

wijatyk (z łac. viaticum: zaopatrzenie na drogę) — wiatyk; komunia święta przyjmowana przez śmiertelnie chorą osobę; ostatni sakrament. [przypis edytorski]

Wiktor (z łac.) — zwycięzca. [przypis edytorski]

wiktuały (z łac.) — artykuły spożywcze; jedzenie. [przypis edytorski]

wiktuały (z łac., przest.) — produkty spożywcze, żywność. [przypis edytorski]

wiktuały (z łac., przest.) — żywność. [przypis edytorski]

wiktyma (z łac.) — ofiara; ktoś, komu wyrządzono krzywdę. [przypis edytorski]

wiolencja (z łac.) — akt przemocy. [przypis edytorski]

wiolencja (z łac.) — przemoc, gwałt. [przypis edytorski]

wiolencja (z łac.) — przemoc. [przypis edytorski]

wiolencja (z łac.) — tu: gwałtowność, porywczość. [przypis edytorski]

wiolencja (z łac.) — tu: przemoc. [przypis edytorski]

wiolencja (z łac. violentia) — przemoc; gwałtowność, porywczość. [przypis edytorski]

wirydarz (daw., z łac.) — mały ogród ozdobny, przeznaczony do przechadzek. [przypis edytorski]

wirydarz (daw., z łac.) — ozdobny, ocieniony ogród. [przypis edytorski]

wirydarz (daw., z łac.) — ozdobny, zacieniony ogród. [przypis edytorski]

wirydarz (daw.; z łac. viridarium: ogród, park) — czworoboczny wewnętrzny dziedziniec, otoczony krużgankami (długimi gankami), często z ogrodem lub studnią. [przypis edytorski]

wirydarz (daw.; z łac. viridarium: ogród, park) — wewnętrzny dziedziniec, otoczony krużgankami (długimi gankami), często z ogrodem lub studnią. [przypis edytorski]

wirydarz (łac.) — ogródek. [przypis edytorski]

wirydarzyk (z łac.) — ogródek wewnątrz murów budynku. [przypis edytorski]

wirydarz (z łac. viridarium: ogród, park) — ogród wewnątrz murów klasztornych, zwykle z fontanną a. sadzawką pośrodku. [przypis edytorski]

wiwat (z łac. vivat: niech żyje) — okrzyk na czyjąś cześć (tu: dziewcząt). [przypis edytorski]

wiwenda (daw., z łac.) — żywność, prowiant. [przypis edytorski]

wiwenda (z łac.) — prowiant, żywność. [przypis edytorski]

wiwenda (z łac.) — prowiant, zaopatrzenie. [przypis edytorski]

wiwisekcja (z łac. vivus: żywy, sectio: rozcięcie) — zabieg operacyjny przeprowadzany na żywym zwierzęciu w celach naukowych a. dydaktycznych. [przypis edytorski]

wokabuły (daw., z łac.) — słówka. [przypis edytorski]

wokabuły (z łac.) — słówka. [przypis edytorski]

wokacja (z łac.) — powołanie. [przypis edytorski]

wokacja (z łac. vox, vocis: głos) — powołanie. [przypis edytorski]

wolentarz (daw., z łac.) — ochotnik. [przypis edytorski]

woluntariusz (z łac.) — ochotnik. [przypis edytorski]

wota (z łac.) — tu: głosowanie. [przypis edytorski]

wotum, lm. wota (z łac., tu daw.) — uroczyste przyrzeczenie a. głos osoby głosującej. [przypis edytorski]

wotum (z łac.) — głos, opinia. [przypis edytorski]

wotum (z łac.) — przedmiot składany w świątyni jako dar, wyrażający wdzięczność dla bóstwa. [przypis edytorski]

wotum (z łac.) — ślubowanie, postanowienie. [przypis edytorski]

wotum (z łac.) — tu: ślub złożony bogom. [przypis edytorski]

wotum (z łac. votum) — przedmiot służący do ofiarowania w świątyni, ofiara dziękczynna, najczęściej w formie krzyżyka, różańca, obrazka lub figurki Matki Boskiej, ryngrafu itp. [przypis edytorski]

wotum (z łac. votum: ślub złożony bogom) — przedmiot służący do ofiarowania w świątyni, ofiara dziękczynna, najczęściej w formie krzyżyka, różańca, obrazka lub figurki Matki Boskiej, ryngrafu itp. [przypis edytorski]

wotywa (z łac.) — msza odprawiana na czyjąś intencję. [przypis edytorski]

w permanencji (z łac.) — stale. [przypis edytorski]

w sukurs ( z łac.) — na ratunek. [przypis edytorski]

wulgarny (z łac. vulgus: pospólstwo, tłum) — pospolity; prostacki; ordynarny. [przypis edytorski]

wyekskuzować (z łac. excuso, excusare) — wytłumaczyć, usprawiedliwić. [przypis edytorski]

wyekspediować (z łac.) — wyprawić, wysłać. [przypis edytorski]

wyglozować (daw., z łac. glossa: tłumaczenie, wykład) — wykreślić; por. glozować a. głuzować: wymazywać, usuwać, skreślać. [przypis edytorski]

wyimainować (daw., z łac.) — wyobrazić, zobrazować. [przypis edytorski]

wyimainować sobie (z łac. imagino, imaginare) — wyobrazić sobie. [przypis edytorski]

wyluminować (daw., z łac.) — wyświecić, wypędzić publicznie kogoś skądś. [przypis edytorski]

wywindykowanie (z łac. vindico, vindicare: dochodzić własności, mścić się) — odzyskanie własności. [przypis edytorski]