Przypisy

infułat — wyższy dostojnik kościelny, od infuły, czyli nakrycia głowy takich osób. [przypis edytorski]

infuła — w starożytnym Rzymie opaska na głowę będąca odznaką godności lub władzy; później nazwa wysokiego, ceremonialnego nakrycia głowy noszonego przez chrześcijańskich dostojników kościelnych. Tu: nakrycie głowy dostojnika. [przypis edytorski]

infuła — wysoka czapka biskupa. [przypis edytorski]

infuła — wysoka, podwójna czapka biskupia. [przypis edytorski]

infuła — wysokie, ceremonialne nakrycie głowy biskupa. [przypis edytorski]

infuła — wysokie, ceremonialne nakrycie głowy dostojników kościelnych; przen.: wysoka godność kościelna. [przypis edytorski]

in fundo (łac.) — na dnie (wieży). [przypis edytorski]

in fundo (łac.) — tu: w podziemiach. [przypis edytorski]

infuzja (med.) — podawanie do organizmu płynów drogami innymi niż naturalne, np. metodą wlewu dożylnego (kroplówką). [przypis edytorski]

Ingarden, Roman (1893–1970) — filozof, teoretyk literatury. [przypis edytorski]

Ingarden, Roman (1893–1970) — filozof, teoretyk literatury. [przypis edytorski]

inga, właśc. Inga edulis — drzewo owocowe z Ameryki Południowej. [przypis edytorski]

Ingenio Alf. Scolari (łac.: talentowi Alfreda Schulera) — wiersz dedykowany jest przyjacielowi poety, Alfredowi Schulerowi (1865–1923), mistykowi, wizjonerowi, działaczowi neopogańskiemu. [przypis edytorski]

Ingentem Boguslao defero cultum, a me minimo excelsus tibi honor — Darzę Bogusława nadzwyczajnym uwielbieniem, ode mnie, najniższego, najwyższy hołd tobie (składam). [przypis edytorski]

Inge, William Ralph (1860–1954) — teolog anglikański. [przypis edytorski]

in girum imus nocte et consumimur igni (łac.) — tekst przetłumaczony w kolejnym wersie; zwraca uwagę fakt, że jest palindromem, tj. od końca czyta się tak samo, jak od początku. [przypis edytorski]

Inglaterra (hiszp.) — Anglia. [przypis edytorski]

Ingleze! Ingleze! (hiszp.) — Anglik! Anglik! [przypis edytorski]

Inglezi — Anglicy. [przypis edytorski]

inglorius (łac.) — niesławny. [przypis edytorski]

in gratiam (łac.) — dzięki (czemuś), z powodu, ze względu na. [przypis edytorski]

in gratiam (łac.) — tu: z powodu. [przypis edytorski]

in gratiam (łac.) — tu: z powodu, ze względu na. [przypis edytorski]

ingratitudinem (łac., B. lp) — niewdzięczność. [przypis edytorski]

ingratny (z łac.) — niewdzięczny. [przypis edytorski]

ingrediencja — składnik mieszaniny. [przypis edytorski]

ingrediencja — składnik. [przypis edytorski]

ingrediencja (z łac.) — składnik. [przypis edytorski]

ingrediencje (daw.) — składniki. [przypis edytorski]

ingrediencje (z łac.) — składniki mieszaniny; przyprawy. [przypis edytorski]

ingrediencje (z łac.) — składniki. [przypis edytorski]

in gremia (łac.) — zbiorowo, wszyscy razem. [przypis edytorski]

in gremio (łac.) — zbiorowo, wspólnie. [przypis edytorski]

Ingres, Jean-Auguste-Dominique (1780–1867) — francuski malarz historyczny i portrecista, jeden z najwybitniejszych artystów francuskich XIX w.; autor m.in. obrazu Wielka odaliska (1814), przedstawiającego leżącą nagą kobietę z haremu. [przypis edytorski]

ingres — uroczyste objęcie urzędu. [przypis edytorski]

ingres — uroczyste objęcie władzy. [przypis edytorski]

ingrosować (daw.) — wpisywać do ksiąg. [przypis edytorski]

ingrytowy a. ingrychtowy zamek (z niem.) — zamek ślusarski z wewnętrzną wkładką. [przypis edytorski]

Inguł (ukr. Інгул) — rzeka w płd. części Ukrainy, lewy dopływ Bohu. [przypis edytorski]

in gylę — į gilumą. [przypis edytorski]

In hac tumba (łac.) — w tym grobie. [przypis edytorski]

inhames — pol. pochrzyn, rodzaj pnączy z jadalnymi bulwiastymi kłączami, przypominającymi ziemniaki. [przypis edytorski]

inhams — chodzi o inhames, rodzaj pnączy z jadalnymi, bulwiastymi kłączami. [przypis edytorski]

inherentny — nierozłączny z czymś, przynależny do czegoś. [przypis edytorski]

in hoc signo vinces (łac.) — pod tym znakiem zwyciężysz. [przypis edytorski]

in hoc signo vinces (łac.) — z tym znakiem zwyciężysz. [przypis edytorski]

inicjał — pierwsza litera. [przypis edytorski]

inicjały — V. A [przypis edytorski]

in idea (łac.) — w zamyśle. [przypis edytorski]

iniekcja (med.) — wstrzyknięcie; zastrzyk. [przypis edytorski]

iniekcja — wstrzyknięcie. [przypis edytorski]

i… niemiecki (…) bizantyjskie tomy — chodzi o język rosyjski i rosyjskie książki; autor opisuje rzeczywistość zaboru rosyjskiego, jednak pragnąc uniknąć konfliktu z cenzurą carską, której podlegał, daje pozorne znaki, że chodzi o zabór pruski, np. w tytule pojawia się „poznański nauczyciel”, w samym tekście zaś utyskiwania na trudności z językiem niemieckim itp.; tej ostrożnej autorskiej redakcji umknął jednak przymiotnik „bizantyjski”, wskazujący zarówno na tradycję prawosławia jako religii panującej w Rosji, jak również na tradycję Cesarstwa Bizantyńskiego, do której carowie Rosji wprost się odwoływali. [przypis edytorski]

I nie miłować ciężko, i miłować/ Nędzna pociecha… — Mikołaj Sęp Szarzyński, Sonet V (O nietrwałej miłości rzeczy świata tego), z pominiętym wersem: „i stworzone [Piękne oblicze, by tym nasycone] I mógł mieć serce…”. [przypis edytorski]

I nie miłować ciężko, i miłować — porównaj http://www.wolnelektury.pl/katalog/lektura/fraszki-ksiegi-pierwsze-z-anakreonta-ciezko-kto-nie-miluje-c.html [przypis edytorski]

i nie panowie go wcale znaleźli, a sam — dziś popr.: i nie panowie go wcale znaleźli, ale sam. [przypis edytorski]

I nie pszczółkom to bywa — zdarza się to nie tylko pszczółkom. [przypis edytorski]

I nie wychodziłbych z mieszkania mego drzwiami ani oknem, alebych ścianę przekopał, w rzeczy uciekając… — Ez 12, 4–5 ze skróceniami i parafraza 12, 11. [przypis edytorski]

I nie zaznawszy rozkoszy wesela… — Sofokles, Antygona, tłum. Kazimierz Morawski, nieco zmienione („Ani zaznawszy słodyczy wesela…”). [przypis edytorski]

I nie znaleźli fałszu w uściech jego — cytat z Biblii, z Księgi Izajasza (Iz 53,9), powtórzony też w Pierwszym Liście św. Piotra (1P 2,22), gdzie odnosi się do Jezusa Chrystusa. [przypis edytorski]

I nigdy się ono państwo [rzymskie] nie rozszerzyło po wszytkim świecie, aż gdy jeden wszytkim władnął, począwszy od Juliusza i Augusta — wbrew twierdzeniu Skargi państwo rzymskie po wygnaniu królów i ustanowieniu republiki (509 p.n.e.) stale dokonywało podbojów i powiększało swoje terytorium; na początku tego okresu obejmowało niewielki teren w bezpośrednim sąsiedztwie miasta Rzymu; w ciągu 500 lat, do objęcia przez Juliusza Cezara urzędu dyktatora (49 p.n.e.), zapanowało nad całą Italią, a następnie zajęło niemal wszystkie krainy wokół M. Śródziemnego, politycznie podporządkowując sobie pozostałe; powierzchnia republiki rzymskiej liczyła wówczas 2 miliony km². [przypis edytorski]

i nikomu zeń kłosu na głowie wzwyż tryumfu nie pną aniołowie — inwersja: i nikomu z niego aniołowie nie pną rosnącego wzwyż kłosa triumfu. [przypis edytorski]