Stefan GeorgePorta Nigra[1]tłum. Stefan Napierski

WspomnieniaŻem też się zbudzić musiał[3] w waszym czasie,

Którym znał[4] przepych grodu Trevirianum[5],

Siostrzycy chwałę gdy dzieliła: Romy.

Gdy wzrok płonący wielki legii szyki

Pancernych widział. Kiedy na arenie

Frankowie jaśni zadławiali lwy.

Przed pałacami trombity — i bóstwo:

August na złotej w purpurze kwadrydze!

RuinyWśród willi lotnych ciekła tu Mozella…

Jakiż upojny dźwięk przy winobraniu!

Dziewczęta niosły urny, drżące życiem —

Ledwo te gruzy rozpoznałem. Szczątki

Murów cesarskich oblizują mgły.

Święte znamiona w trumnach zbeszczeszczone.

Obok zaryte jamy barbarzyńców…

Tylko się dźwiga brama, którąm kochał[6]!

WierzeniaW żałobnej krepie czasów, ale z pychą,

Ze setek okien miota swą pogardę

Na wasze nędzne lepianki (zerwijcie,

Co nie przestaje z was szydzić!), na ludzi:

Książąt, kapłanów, żołdaków jednakich,

Na larwy[7] wzdęte z zagasłym wejrzeniem,

Niewiasty, które rabbi nasz odtrącił —

Cóż znaczą sprawy, które wy sławicie!

HańbaNajszlachetniejsze zatracono: krew…

My, cienie, silniej dyszymy! Żyjące

Widma! śmieje się chłopiec Manlius…

Potrząsać berłem nad wami nie pragnie,

Ów, co najniższym parał się zarobkiem,

Którego nazwać się lękacie — szedłem,

Namaszczon[8] olejkami, wokół bramy,

Noc sprzedający najemcom Cezarów!