Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 453 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | arabski | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | chemiczny | chiński | czeski | dawne | ekonomiczny | filozoficzny | fizyka | francuski | frazeologia, frazeologiczny | geografia, geograficzny | geologia | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | ironicznie | łacina, łacińskie | literacki, literatura | liczba mnoga | medyczne | mineralogia | mitologia | mitologia germańska | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | nieodmienny | niemiecki | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | przestarzałe | regionalne | religijny, religioznawstwo | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | staropolskie | teatralny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | zdrobnienie | żeglarskie
Według języka: wszystkie | English | français | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 10736 przypisów.
Koniński, Karol Ludwik (1891–1943) — publicysta, krytyk literacki, prozaik, badacz kultury ludowej; publikował m.in. w czasopismach „Głos Narodu”, „Przegląd Warszawski”, „Myśl Narodowa”, „Przegląd Współczesny”, „Teatr Ludowy”, „Prosto z Mostu”, „Przegląd Powszechny”, „Zet”, „Ateneum”; jakkolwiek jego myślenie było politycznie zbliżone do obozu narodowego, jednak był przeciwnikiem antysemityzmu i przestrzegał przed faszyzmem; kładł nacisk na wymiar etyczny kultury i sztuki; autor opowiadań (m.in. Straszny czwartek w domu pastora, Dalsze losy pastora Hubiny) oraz pamiętnika intymnego o charakterze religijnym, opracował i wydał antologię Pisarze ludowi (1938). [przypis edytorski]
koni nie brak przy wojsku: kilka ja sam mam — Ksenofont musiał być majętny bardzo, jeśli go stać na kilka koni. [przypis tłumacza]
koniowi do ogona przywiązali — włóczenie końmi, średniowieczna forma egzekucji. [przypis edytorski]
koniowi wypuszczał — wypuszczał wodze, ruszał biegiem. [przypis redakcyjny]
Konisal sprośny — Konisalos, krewny Priaposa, demon rozpusty. [przypis tłumacza]
koniucha — koniuch; pasterz koni. [przypis edytorski]
koniugacja — odmiana czasownika przez osoby, liczby, czasy, tryby itd. [przypis edytorski]
koniugacja — odmiana czasownika przez osoby, liczby i rodzaje. [przypis edytorski]
koniugacja (z łac.) — odmiana czasownika. [przypis edytorski]
koniugacyjka, własc. koniugacja — odmiana czasownika. [przypis edytorski]
koniugować — odmieniać przez osoby, czasy, tryby itp. [przypis edytorski]
koniuktura — właśc.: koniunkcja, pozorne zbliżenie się do siebie dwóch planet widocznych na niebie. [przypis edytorski]
koniunkcja — połączenie. [przypis redakcyjny]
koniunkcja (z łac.) — położenie planet, w którym sprawiają one wrażenie, jakby znajdowały się w jednym punkcie na niebie. [przypis edytorski]
koniunktura (łac.: coniunctura) — splot okoliczności, szczególnie tych istotnych, mających wpływ na jakość życia, ekonomię itp. [przypis edytorski]
koniunktura — splot okoliczności, szczególnie tych istotnych, mających wpływ na jakość życia, ekonomię itp. [przypis edytorski]
koniunktura — splot okoliczności, szczególnie tych istotnych. [przypis edytorski]
koniunktura — warunki wywierające wpływ na sytuację. [przypis edytorski]
koniunktura (z łac.) — tu: sytuacja, splot okoliczności. [przypis edytorski]
koniunktury (z łac. coniunctura: mające się połączyć) — powiązania. [przypis edytorski]
koniuszczek (daw.) — zdrobnienie od koniuszek; dziś raczej: koniuszeczek. [przypis edytorski]
koniuszy koronny — Matczyński, Marek, przyjaciel króla, od marca 1676 koniuszy koronny. [przypis redakcyjny]
koniuszyna (gw.) — koniczyna. [przypis edytorski]
koniuszy — urzędnik zarządzający królewskimi stadninami i stajniami; później dworski tytuł honorowy. [przypis edytorski]
koniuszy — urzędnik zarządzający królewskimi stadninami i stajniami. [przypis edytorski]
konkierant — prawdopodobnie zniekszt.: konkurent. [przypis edytorski]
konkieta (daw., z fr. conquête: zdobycie, zdobycz) — podbój miłosny. [przypis edytorski]
konkieta (z fr. conquête: zdobycie, zdobycz) — sukces w zalotach, podbój miłosny. [przypis edytorski]
konkiety — podboje. [przypis redakcyjny]
konklawe — zamknięte spotkanie kardynałów, podczas którego wybierany jest papież. [przypis edytorski]
konkludować — podsumowywać wypowiedź. [przypis edytorski]
konkludować — wnioskować. [przypis edytorski]
konkludować — wnosić. [przypis redakcyjny]
konkludować — wyciągać wnioski. [przypis edytorski]
konkludować (z łac.) — kończyć, dochodzić do wniosku końcowego; tu przen.: kończyć walkę. [przypis redakcyjny]
konkludować (z łac.) — wnioskować. [przypis edytorski]
konkluzja — tu: ostateczna uchwała izby poselskiej, zawierająca podsumowanie postanowień uzyskanych w toku obrad. [przypis edytorski]
konkluzja — tu: zakończenie. [przypis edytorski]
konkluzja — wniosek. [przypis edytorski]
konkokcji — trawienia, strawności. [przypis redakcyjny]
konkordia (z łac.) — zgoda, jednomyślność. [przypis redakcyjny]
konkordia (z łac.) — zgoda. [przypis edytorski]
konkordować (z łac. concordo: zgadzam się, od con: z, wspólnie, cors, cordis: serce) — tu: zgadzać się, być jednej myśli. [przypis edytorski]
konkredować (z łac.) — zawierzyć. [przypis redakcyjny]
konkreskować (z łac.) — przybierać kształt. [przypis edytorski]
konkurencja (daw.) — kontury, zaloty. [przypis edytorski]
konkurencja — tu: współzawodnictwo, rywalizacja. [przypis edytorski]
konkurent — mężczyzna starający się o rękę kobiety. [przypis edytorski]
konkurent — tu: adorator, kandydat na męża. [przypis edytorski]
konkurent — tu: jeden z kawalerów, starających się o rękę panny. [przypis edytorski]
konkurent — tu: mężczyzna starający się o rękę. [przypis edytorski]
konkurować — zabiegać. [przypis redakcyjny]
konkurs odebrało — odebrało wzięcie, pierwszeństwo. [przypis redakcyjny]
konkury (daw.) — starania się o rękę kobiety. [przypis edytorski]
konkury — staranie się o rękę. [przypis edytorski]
konkwistador (z hiszp.) — zaborca, najeźdźca; najczęściej odnoszone do hiszpańskich zdobywców Ameryki. [przypis edytorski]
konkwistador (z hiszp.) — zdobywca, zaborca; najczęściej odnoszone do hiszpańskich zdobywców Ameryki Południowej i Środkowej. [przypis edytorski]
konnica dacka — oddziały wojskowe, w których z początku służyli głównie żołnierze pochodzący z rzymskiej prowincji Dacji (dziś Rumunia). [przypis edytorski]
konnicę (…) bez domieszanych pieszych — piesi walczący między konnicą nazywają się po grecku hamippoi. [przypis tłumacza]
konnicę posłał do Mantinei — około 15 km; tę drogę mieli odbyć, zrobiwszy do Sparty i z powrotem 100 km, i to po stoczonej walce. [przypis tłumacza]
konno i rzędno — z pięknymi rzędami na koniach. [przypis redakcyjny]
konno i zbrojno w różnych terminach — nawiązanie do stylu narracyjnego trylogii Sienkiewicza; terminy (daw.): kłopoty, wyzwania, przeciwności losu. [przypis edytorski]
Konno pojeżdża, dobiera (…) nawet śpiąc frymarczy końmi — wyścigi i sport koński kwitnęły w Atenach bujniej, aniżeli u nas. [przypis tłumacza]
Konon — syn Tymoteosa z Anaflystos, w r. 414/13 wybrany po raz pierwszy strategiem (wodzem), później najsławniejszy wódz ateński. Podczas klęski Aten pod Ajgospotamoj on jeden nie zaniedbał swych obowiązków, uratował się z pogromu i pracował nad podniesieniem zdruzgotanej ojczyzny. Uciekł do Euagorasa, króla Cypru; później stał się wodzem floty perskiej i jako taki bił Spartan. W 393 r. wrócił do Aten, odbudował zburzone długie mury i obwarowania Pireusu. Wkrótce potem (392) umarł na Cyprze. [przypis tłumacza]
konopacić (daw.) — zatykać szczeliny kłakami z konopi. [przypis edytorski]
Konopczyński, [w:] Materiały komisji kodyfikacyjnej Rzeczypospolitej Polskiej, [w:] S. Gołąb, Ustawa o prawie autorskim z dnia 29 marca 1926 r. z materiałami, Warszawa 1928, s. 286. [przypis autorski]
konopielka — w wierzeniach ludowych demon opiekuńczy konopi; konopielka to także nazwa pieśni ludowej śpiewanej przez grupy młodzieży podczas wielkanocnego kolędowania (tzw. włóczebnego a. chodzenia z konopielką). [przypis edytorski]
Konopiszt a. Konopiszcze — czeski zamek, położony około 50 km od Pragi, własność Franciszka Ferdynanda (1863–1914). [przypis edytorski]
Konopnicka, Maria (1842–1910) — polska poetka i pisarka, autorka wielu utworów dla dzieci, m.in. O krasnoludkach i sierotce Marysi czy Na jagody. [przypis edytorski]
Konopnicka, Maria (1842–1910) — polska poetka i pisarka, autorka wielu utworów dla dzieci. [przypis edytorski]
konopnym kropidłem — [N.lp] batogiem, powrozem. [przypis redakcyjny]
Ko nori? — Czego chcesz? [przypis autorski]
konotatka (z łac.) — wpis; tu: blizna po ranie zadanej przez pana Wołodyjowskiego. [przypis edytorski]
Ko notet, Tew’s Kunige — Czego chcecie, ojcze-kapłanie. [przypis autorski]
Konotop — miasto w płn.-wsch. Ukrainie; znane z bitwy pod Konotopem (1659). [przypis edytorski]
konował — kiepski lekarz. [przypis edytorski]
konował — lekarz. [przypis edytorski]
konował — lekarz zwierząt, weterynarz. [przypis redakcyjny]
konował — lekceważąco o lekarzu. [przypis edytorski]
konpunkcja (z łac.) — przekłucie. [przypis redakcyjny]
Konrad — bohater Dziadów Adama Mickiewicza, patriota buntujący się przeciw Bogu w imię cierpień swojego narodu. [przypis edytorski]
Konrad — bohater III części Dziadów Adama Mickiewicza, patriota buntujący się przeciw Bogu w imię cierpień swojego narodu. [przypis edytorski]
Konrad — bohater III części Dziadów Mickiewicza, uwięziony za działalność spiskową. [przypis edytorski]
Konrad — bohater powieści poetyckiej George'a Byrona pt. Korsarz (1814). [przypis edytorski]
Konrad Czarnecki — artysta malarz i dyplomata, jako attache poselstwa polskiego w Sztokholmie w latach 1919–1924 był gorliwym rzecznikiem kandydatury Żeromskiego do Nagrody Nobla (którą, jak wiadomo, otrzymał ostatecznie Wł. St. Reymont). [przypis redakcyjny]
Konrad II czerski (1250–1294) — książę mazowiecki 1264–1294; w 1262 r. w wyniku najazdu na Mazowsze wojsk litewskich pod dowództwem Trojnata zginął jego ojciec, a on sam popadł w dwuletnią niewolę. [przypis edytorski]
Konrad I Mazowiecki (ok. 1187–1247) — syn Kazimierza Sprawiedliwego, książę kujawsko-mazowiecki. Walczył z pogańskimi Prusami, sprowadził na ziemie polskie zakon krzyżacki. [przypis edytorski]
Konrad Mazowiecki (ok.1188–1247) — współrządca w Małopolsce, na Mazowszu i Kujawach, następnie władca innych licznych ziem, między innymi ziemi chełmińskiej i kujawsko-mazowieckiej. Znany ze sprowadzenia do Polski zakonu krzyżaków. [przypis edytorski]
Konrad Palazzo z Gerardem, Gwido — O tych trzech mężach komentatorowie Boskiej komedii nadmieniają tyle tylko, że byli to ludzie zacni i szlachetni. Jeden z tych, Gerard da Camino, protektorem był poetów prowansalskich. [przypis redakcyjny]
Konrad — raczej Konradyn, syn Konrada IV, króla niemieckiego, a wnuk cesarza Fryderyka II, pobity przez Karola Andegaweńskiego pod Tagliacozzo w r. 1268 i ścięty w Neapolu. [przypis redakcyjny]
Konrad von Jungingen (1355–1407) — wielki mistrz zakonu krzyżackiego w latach 1393–1407, zręczny polityk, umiejętnie rozgrywający konflikty między książętami litewskimi. [przypis edytorski]
Konrad Wallenrod — powieść historyczna z dziejów litewskich i pruskich, powieść poetycka napisana przez Adama Mickiewicza na zesłaniu w Petersburgu między rokiem 1824 a 1828, wydana w lutym 1828; jeden z najbardziej znanych poematów polskiego romantyzmu. [przypis edytorski]
Konrad Wallenrod — tytułowy bohater powieści poetyckiej Adama Mickiewicza, pozornie służył swoim wrogom, żeby faktycznie im zaszkodzić: wyruszył z armią na wyprawę wojenną i swoimi działaniami spowodował druzgoczącą klęskę. [przypis edytorski]
Konradyn — ostatni z rodziny Hohenstaufów. [przypis redakcyjny]
konrektor (niem.) — zastępca dyrektora szkoły. [przypis edytorski]
Konsalwo — Ferdynand Konsalwo, słynny wódz hiszpański, zwany „el gran capitano”. [przypis redakcyjny]
konsekracja — poświęcenie. [przypis edytorski]
konsekrować — poświęcić. [przypis redakcyjny]
konsekrować wiktymę — poświęcić ofiarę. [przypis redakcyjny]
konsens (z łac.) — zgoda. [przypis edytorski]
