Dzisiaj aż 13,496 dzieciaków dzięki wsparciu osób takich jak Ty znajdzie darmowe książki na Wolnych Lekturach.
Dołącz do Przyjaciół Wolnych Lektur i zapewnij darmowy dostęp do książek milionom uczennic i uczniów dzisiaj i każdego dnia!
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | arabski | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | chemiczny | chiński | czeski | dawne | ekonomiczny | filozoficzny | fizyka | francuski | frazeologia, frazeologiczny | geografia, geograficzny | geologia | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | ironicznie | łacina, łacińskie | literacki, literatura | liczba mnoga | medyczne | mineralogia | mitologia | mitologia germańska | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | nieodmienny | niemiecki | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | przestarzałe | regionalne | religijny, religioznawstwo | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | staropolskie | teatralny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | zdrobnienie | żeglarskie
Według języka: wszystkie | English | français | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 10763 przypisów.
konfirmował — zatwierdzał. [przypis redakcyjny]
konfiskacją — zabraniem majątku przez urząd. [przypis redakcyjny]
konfiskaty (…) w republice przynosiłyby tę szkodę, iż odejmowałyby równość będącą jej duszą, pozbawiając obywatela niezbędnych środków — Zdaje mi się, że republika ateńska zanadto lubiła konfiskaty. [przypis autorski]
konformować — układać. [przypis redakcyjny]
konfortować (daw., z łac.) — pokrzepiać, pocieszać. [przypis edytorski]
konfraternia (z łac.) — bractwo. [przypis edytorski]
konfraternia (z łac.) — bratanie się. [przypis edytorski]
konfraterni — pobratymstwa. [przypis redakcyjny]
konfrater (z łac.) — współbrat. [przypis edytorski]
konfrontacja Wyznań z tym, co nam obiektywnie wiadomo o życiu pisarza… — najświetniejszą taką konfrontacją są studia Fagueta: Vie de Rousseau i Les amies de Rousseau. Oprócz tych dwóch książek, ogłosił Faguet równocześnie w „roku jubileuszowym” (1912) jeszcze trzy inne: Rousseau artiste, Rousseau penseur i Rousseau contre Molière. [przypis tłumacza]
konfrontować — porównać, zestawić. [przypis redakcyjny]
Konfucjusz (551–479 p.n.e.) — chiński filozof, nauczyciel i reformator. [przypis edytorski]
Konfucjusz (551–479 p.n.e.) — chiński filozof, nauczyciel i reformator, twórca konfucjanizmu, doktryny filozoficzno-religijnej polegającej na założeniu, że przestrzeganie obowiązków i zachowywanie tradycji prowadzi do zbudowania idealnego społeczeństwa funkcjonującego w pokoju. [przypis edytorski]
Konfucjusz (551–479 p.n.e.) — chiński filozof, twórca konfucjanizmu, doktryny filozoficzno-religijnej polegającej na założeniu, że przestrzeganie obowiązków i zachowywanie tradycji prowadzi do zbudowania idealnego społeczeństwa funkcjonującego w pokoju. [przypis edytorski]
konfudować — zbijać z tropu, zawstydzać, wprawiać w zakłopotanie. [przypis edytorski]
konfundować (daw.) — zawstydzać. [przypis edytorski]
konfundować — niepokoić, straszyć. [przypis redakcyjny]
konfundować — tu: robić wyrzuty, gromić. [przypis redakcyjny]
konfundować — wprowadzać w zakłopotanie. [przypis edytorski]
konfundować (z łac.) — zbijać z tropu, zawstydzać. [przypis edytorski]
konfundować (z łac.) — zmieszać, zakłopotać. [przypis edytorski]
konfundujący (daw.) — zawstydzający, zbijający z tropu. [przypis edytorski]
konfuzja (daw.) — zagubienie, zakłopotanie. [przypis edytorski]
konfuzja (daw.) — zmieszanie, zakłopotanie; zamieszanie, chaos. [przypis edytorski]
konfuzja — nieszczęście. [przypis redakcyjny]
konfuzja — zakłopotanie [przypis edytorski]
konfuzja — zakłopotanie. [przypis edytorski]
konfuzja — zawstydzenie, srom. [przypis redakcyjny]
konfuzja (z łac. confusio: zmieszanie) — obraza, zawstydzenie. [przypis edytorski]
konfuzja (z łac. confusio: zmieszanie) — wstyd, obraza. [przypis edytorski]
konfuzja (z łac.) — obraza, zawstydzenie. [przypis edytorski]
konfuzja (z łac.) — wstydliwa porażka, zawstydzenie. [przypis edytorski]
konfuzja (z łac.) — wstyd, zawstydzenie. [przypis edytorski]
konfuzja (z łac.) — zakłopotanie; zawstydzenie. [przypis edytorski]
konfuzja (z łac.) — zamieszanie, trwoga; konfuzyjej: daw. forma D.lp. [przypis redakcyjny]
konfuzja (z łac.) — zawstydzenie. [przypis edytorski]
konfuzja (z łac.) — zmieszanie, niepewność. [przypis edytorski]
konfuzja (z łac.) — zmieszanie. [przypis redakcyjny]
konfuzja (z łac.) — zmieszanie, zakłopotanie. [przypis edytorski]
konfuzja (z łac.) — zmieszanie, zawstydzenie. [przypis edytorski]
konfuzja (z łac.) — zmieszanie, zawstydzenie. [przypis redakcyjny]
konfuzja — zmieszanie, zakłopotanie. [przypis edytorski]
konfuzja — zmieszanie, zawstydzenie. [przypis edytorski]
konfuzyją — zakłopotanie, zawstydzenie, zdenerwowanie. [przypis edytorski]
Kong — cztery kamienie jednobarwne w mah-jonggu. [przypis autorski]
kongenialny — geniuszem dorównujący oryginałowi. [przypis edytorski]
kongestia (daw.) — uderzenie krwi. [przypis redakcyjny]
kongestia (z łac.) — chorobliwy napływ krwi do jakiegoś organu. [przypis edytorski]
konglomerat — połączenie wielu zróżnicowanych elementów. [przypis edytorski]
konglomerat — zespół różnorodnych elementów. [przypis edytorski]
Kongo — rzeka w Afryce Równikowej, uchodząca do Oceanu Atlantyckiego. [przypis edytorski]
kongregaci — zgromadzeni. [przypis redakcyjny]
Kongregacja de Auxillis (łac. Congregatio de Auxiliis) — specjalna papieska komisja teologiczna ustanowiona w 1598 przez papieża Klemensa VIII w celu rozstrzygnięcia sporu teologicznego dotyczącego łaski Bożej, który powstał między dominikanami a jezuitami; mimo licznych raportów i posiedzeń sporu nie udało się rozwikłać; w 1607 papież Paweł V wydał dekret zakazujący stronom dalszej dyskusji w tej sprawie i wzajemnego potępiania się. [przypis edytorski]
Kongregacja Indeksu — dawna kongregacja kardynalska Kościoła katolickiego, która zajmowała się cenzurą publikacji i redagowaniem Indeksu ksiąg zakazanych. [przypis edytorski]
kongregacja kardynałów De propaganda fide — zgromadzenie to, składające się z 12 kardynałów i kilku prałatów, zajmowało się sprawami kacerstwa, miało w ręku Inkwizycję etc. [przypis tłumacza]
kongregacja — rodzaj katolickiego zgromadzenia zakonnego, w którym składane są jedynie proste śluby. [przypis edytorski]
Kongregacja Sancti Officii — komisja kardynalska badająca doktrynalną zgodność z katolicyzmem zakwestionowanych przez władze kościelne poglądów. [przypis redakcyjny]
kongregacja — z łac. congregatio: zgromadzenie; daw.: stowarzyszenie religijne lub świeckie; dziś: komisja kardynalska kurii papieskiej, zjazd duchownych a. katolickie zgromadzenie zakonne, w którym składane są jedynie proste śluby. [przypis edytorski]
kongregantka — członkini kongregacji, katolickiego zgromadzenia zakonnego, w którym składane są jedynie proste śluby. [przypis edytorski]
Kongres — dwuizbowy parlament Stanów Zjednoczonych, składający się z Senatu oraz Izby Reprezentantów. [przypis edytorski]
kongres — kongres w Weronie (1822). [przypis edytorski]
kongres narodowości uciskanych przez Rosję — III konferencja narodowości uciskanych przez Rosję, zebrana 27–30 czerwca 1916 w szwajcarskiej Lozannie. [przypis edytorski]
Kongres — nazwa parlamentu Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. [przypis edytorski]
Kongres — nazwa parlamentu Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. [przypis edytorski]
kongres Sokołów — jeden z popularnych wśród panslawistów wszechsłowiańskich tzw. zlotów sokołów, czyli zjazdów słowiańskiej młodzieży wiejskiej. [przypis edytorski]
kongres wiedeński (1814–1815) — międzynarodowa konferencja dyplomatyczna, zwołana w celu odtworzenia europejskiego porządku politycznego po upadku francuskiego cesarza Napoleona I Bonaparte. [przypis edytorski]
Kongres Wiedeński (1814–1815) — międzynarodowa konferencja dyplomatyczna, zwołana w celu odtworzenia europejskiego porządku politycznego po upadku cesarza Francuzów, Napoleona I Bonaparte. [przypis edytorski]
kongruencja (z łac. congruere: iść razem, zgadzać się) — zgodność, harmonia. [przypis edytorski]
kongruencja (z łac.) — zgodność, odpowiedniość. [przypis edytorski]
kongsberski — pochodzący z Kongsbergu, miasta na południu Norwegii, w którego okolicach działały liczne kopalnie srebra. [przypis edytorski]
Konia, królestwo za konia! — najbardziej znany cytat ze sztuki Szekspira Ryszard III (akt V, scena 4): słowa wykrzykiwane przez króla Ryszarda III podczas przegranej bitwy pod Bosworth, gdy zabito pod nim wierzchowca i rozpaczliwie szukał nowego, by uciec. [przypis edytorski]
koniami — dziś popr. forma N. lm: końmi. [przypis edytorski]
koniami (gw.) — dziś popr. forma N. lm: końmi. [przypis edytorski]
koniarek (daw.) — pastuch koni. [przypis edytorski]
Konic, Henryk (1860–1934) — adwokat, publicysta i polityk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie od 1919 wykładał prawo rzeczowe, prawo osobowe i prawo małżeńskie, autor m.in. opracowania Dzieje prawa małżeńskiego w Królestwie Polskim (1818–1836), (Warszawa 1903); członek Komisji Kodyfikacyjnej II Rzeczpospolitej (stał na czele Wydziału Prawa Cywilnego, przewodniczył podkomisji odpowiedzialnej za opracowanie projektu kodeksu zobowiązań), prezes Naczelnej Rady Adwokackiej w l. 1929–1930, 1931–1932, prezes Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie. [przypis edytorski]
konicz — koniczyna. [przypis edytorski]
konicz — koniczyna. [przypis redakcyjny]
konie berberyjskie — konie Berberów, tj. rdzennej ludności zamieszkującej płn. Afrykę (tereny dzisiejszego Maroka i Algierii) i Saharę. [przypis edytorski]
Koniec części drugiej. Osjan opowiada teraz o rozmowie Armina z Karmorem, a następnie śpiewa pieśni Armina o stracie dzieci. [przypis redakcyjny]
koniec (daw.) — cel. [przypis edytorski]
Koniec jednej klęski stawał się dla nich początkiem klęski wtórej — καὶ τὸ τέλος ἀεὶ τῶν κακῶν αὖθις ἀρχή. Lapidarna charakterystyka. W ogóle w całym ustępie Flawiusz znakomicie kreśli psychologię narodu żydowskiego, z czym spotykać się będziemy odtąd częściej. Gdyby innych przymiotów dzieło to nie posiadało, to jako pomnik duszy żydowskiej jeszcze miałoby prawo do nieśmiertelności. Rysy, które Flawiusz pewną kreślił ręką, zgodne są z rysami dziś postrzeganymi. Znajdujemy tedy sprawdzian nawet w teraźniejszości. Na taką trafność określeń psychologicznych nie zdobył się żaden inny pisarz żydowski. Niechaj to Żydów nie zraża, że ową charakterystykę dał człowiek obarczony różnymi zarzutami. Człowiek to tragiczny, który mógł był, opisując innych, sam o sobie powiedzieć: „mówię, bom smutny i sam pełen winy”. [przypis tłumacza]
Koniecpolscy herbu Pobóg — ród magnacki posiadający znaczący majątek na Ukrainie. [przypis edytorski]
Koniecpolski, Aleksander herbu Pobóg (1620–1659) — książę, chorąży wielki koronny, magnat i starosta kresowy, uczestnik wojen kozackich, syn hetmana Stanisława Koniecpolskiego. [przypis edytorski]
Koniecpolski, Aleksander herbu Pobóg (1620–1659) — książę, chorąży wielki koronny, magnat i starosta kresowy, uczestnik wojen kozackich, syn hetmana Stanisława Koniecpolskiego. [przypis redakcyjny]
Koniecpolski, Aleksander herbu Pobóg (1620–1659) — książę, chorąży wielki koronny, uczestnik wojen kozackich. [przypis edytorski]
Koniecpolski — mowa tu zapewne o Stanisławie Koniecpolskim, synu Aleksandra, b. wojewody sandomirskiego, staroście dolińskim. [przypis autorski]
Koniecpolski ojciec — Koniecpolski, Stanisław (1591–1646), hetman wielki koronny w latach 1632–1646, kasztelan krakowski, uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich wodzów. [przypis redakcyjny]
Koniecpolski, Stanisław (1591–1646) — hetman wielki koronny, kasztelan krakowski, uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich wodzów. [przypis edytorski]
Bolesław Prus, ,,Ogniem i mieczem", powieść z dawnych lat Henryka Sienkiewicza
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Koniecpolski, Stanisław (1591–1646) — hetman wielki koronny w latach 1632–1646, kasztelan krakowski, uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich wodzów. [przypis redakcyjny]
Koniecpolski, Stanisław (1591–1646) — hetman wielki koronny w latach 1632–1646, kasztelan krakowski, uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich wodzów. [przypis edytorski]
koniec się (…) dotoczy — koniec się dorzeźbi, dorobi. [przypis edytorski]
Koniec tej notatki nieodczytanej (aby nie kłamać). — Notatka o Henryku Beyle, kwiecień 1837. Odczytać po jego śmierci, nie wcześniej. [przypis autorski]
koniec — tu: cel. [przypis edytorski]
koniec — tu: zwieńczenie, korona, punkt dojścia. [przypis edytorski]
Koniec — W wydaniu, które było źródłem tej publikacji, gawęda ta kończyła cały zbiór. Nie stanowi to jednak reguły: w innych wydaniach utworem kończącym bywała np. gawęda Zamek kaniowski. [przypis edytorski]
konieczna jest (forma bezosob.) — dziś: jest konieczne. [przypis redakcyjny]
koniecznie — zaprawdę. [przypis redakcyjny]
konieczno (ros.) — oczywiście. [przypis edytorski]
Konieczność — tu: przeznaczenie. [przypis edytorski]
Konieczność — w mit. gr. uosabia ją Ananke, bogini nieuchronności, przeznaczenia rządzącego losami ludzi i bogów, należąca do bóstw pierwotnych, zrodzonych z Chaosu. [przypis edytorski]
