Wincenty KorotyńskiCzem chata bogata, tem radaWicinnik[1] na wiosnę

Słońce chmurki rozgania,

Wiosna rączkę nam poda,

Niemen skoczy z posłania,

Będzie niebo a woda;

My tą dróżką — drożyną

Popłyniemy z wiciną[2].

Co tam rapa[3], zawała[4]!

Precz, kto lękasz się biedy!

Kto odważny — jak strzała

Do Królewca, Kłajpedy!

Jak my rannych żurawi,

Tam wiciny ciekawi.

Wraz na bacie[5] k'nam zgrają

Płyną spasłe Niemczyska:

„Mospan Polak!” wołają,

Starszy kupca uściska;

Oj, podskoczy okrutnie

Kiedy żytko nam utnie!

Ziarno, HandelByłoż ziarna bogato!

Podziobały je wróble,

Że choć prosto na lato,

Zęby schowaj gdzieś w kuble;

Reszta płynie do Gdańska…

Wola Bożka i pańska!

I tam jeść chcą niezgorzej:

Wszyscy Boża drużyna!

My im damy dar Boży,

Oni dadzą nam wina —

Ot i kupcy, i pany

Radzi[6] będą z zamiany!…

Maszcie, druhu jedyny!

Wtenczas ciebie ustroję

W kraśną[7] flagę i w liny,

Jak we wstęgi dziewoję,

I wicina popłynie

Ku serdecznej rodzinie…