Wincenty KorotyńskiCzem chata bogata, tem radaW imionniku[1]

Zwarzon[2] uczuć na rozkwicie[3],

Niesion wiatrem z lubej strony,

Ciepłym sercem przygarniony,

Tu poczułem znikłe życie.

Och! poznała pierś zakrzepła,

Jaka władza wszechmogąca

Wiosennego spojrzeń słońca

I świętego słówek ciepła.

Znów uczucie się zieleni,

Już zawiązka mu rozkwita;

Jak na wiosnę kiełek żyta,

Gdy skosztuje jej promieni.

Znów jedwabne tkę[4] nadzieje,

Światło, ciepło we mnie gości;

W szczęście swoje i ludzkości

Dawna wiara promienieje.

Błogoż myśli rozmarzonéj

Wciąż różanych słuchać tonów,

Czuć uściski milijonów,

Choćby cierpieć za miliony!

Jednym sercem, jednym tchnieniem,

Jedną myślą — światów rzesza…

Na cóż „w drogę!” tu się mięsza,

Jak sycząca nuta z pieniem[5]?

„W drogę! w drogę” na pogrzebie

Tak zatętni trumny wieko

Żyję tutaj — już daleko,

Ni dla świata, ni dla siebie.

Rozstanie„W drogę!” kraniec dni wesela; —

Cóż ci oddam za gościnę?

Dobro moje tu jedyne:

Serce, głowa — marzyciela.

Wiatr, LosOch! nie sposób — marę złotą

Snuć wiek wieków, jako chce się!..

Wiatr mnie przyniósł — niechże niesie;

Gdzie? i po co? — mniejsza o to!…

Wolne ręce nieść w kajdany,

Mocny Boże! na co? za co?

Niema rady — skacz pajaco[6]:

Trzeba chleba i sukmany.

Choćbym marnie zginął w tłumie,

Nie przeklinaj mnie ni doli:

Wszak rozumiesz mię do woli,

A przebacza, kto rozumie.

Gdy mnie w drogę losy wiodą,

Daj choć kilka dobrych słówek;

Niech mi będą wśród wędrówek

I posiłkiem, i ochłodą.

Niech pamięta pierś śpiewacza,

Niechaj powie przed wszystkiémi:

Że jest dusza na tej ziemi,

Co rozumie i przebacza.

PamięćGdzie mnie kolwiek los pomieści,

Będę wzdychał za tą stroną,

Gdzie mnie sercem przygarniono,

Gdziem osłodę miał w boleści.