- Barok X
- Jan Andrzej Morsztyn, Na krzyżyk na piersiach jednej pannyArtist: Piotr Głowacki, director: Jakub Kowalski
Update Required To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.- Jan Andrzej Morsztyn, Na zegarek ciekącyArtist: Piotr Głowacki, director: Jakub Kowalski
Update Required To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.- Jan Andrzej Morsztyn, Cuda miłości (Karmię frasunkiem miłość i myśleniem...)Artist: Piotr Głowacki, director: Jakub Kowalski
Update Required To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.
All matching works
Molière (Molier)
Jan Andrzej Morsztyn
Cuda miłości (Karmię frasunkiem miłość i myśleniem...)
Cuda miłości (Przebóg! Jak żyję, serca już nie mając?)
Do swoich książek (Dokąd się, moja lutni, napierasz skwapliwie?)
Do swoich książek (Hola! Już dosyć, dosyć, moja księgo!)
Na krzyżyk na piersiach jednej panny
Niestatek (Oczy są ogień, czoło jest zwierciadłem...)
Niestatek (Prędzej kto wiatr w wór zamknie, prędzej i promieni...)
Autor nieznany
Miguel de Cervantes Saavedra
Mikołaj Sęp Szarzyński
Sonet I (O krótkości i niepewności na świecie żywota człowieczego)
Sonet II (Na one słowa Jopowe)
Sonet IV (O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem)
DAISY files
Molière (Molier)
Period: Barok
- Czas
- pocz. XVII — połowa XVIII w.
- Najwybitniejsi twórcy
- europejscy: G. Marino, L. de Gongora, T. Tasso, L. Ariosto, P. Calderon, L. de Vega, J. Milton, P. Corneille, Moliere, J. de La Fontaine, Ch. Perrault; polscy: M. Sęp Szarzyński, D. Naborowski, J. A. Morsztyn, W. Potocki, J. Ch. Pasek, P. Skarga
- Reprezentatywne gatunki
- wiersz liryczny, sonet, tragedia, komedia, tragikomedia, epos rycerski, pamiętnik, commedia dell'arte, opera
Epoka w historii kultury i sztuki między renesansem a oświeceniem, naznaczona konfliktami religijnymi (reformacja i kontrreformacja). Nazwa pochodzi być może od portug. barocco — nieregularna perła, co podkreślałoby dziwność, kapryśność i ozdobność obowiązującego wówczas stylu. Lubowano się w efekcie zaskoczenia, figurach nagromadzenia i inwersji, metaforach, dążono do uchwycenia ruchu. Podstawową cechą baroku był kontrast i dysonans: stąd współistnienie poezji metafizycznej, czy mistycznej z opiewającą „światową rozkosz”, dworskiej z sowizdrzalską, wątków mitologicznych z biblijnymi, scen makabryczno-naturalistycznych (często w związku z charakterystycznym motywem danse macabre, czy vanitas) z fantastycznymi. W Polsce rozkwita sarmatyzm.
Loading