Przypisy

J. Lakanal, French Literary and Artistic Property Act, Paris (1793), [w:] Primary Sources on Copyright (1450–1900), red. L. Bently, M. Kretschmer, www.copyrighthistory.org (dostęp 13.02.2014), ch. 1, p. 4. [przypis autorski]

J. Lakanal, French Literary and Artistic Property Act, Paris (1793), [w:] Primary Sources on Copyright (1450–1900), red. L. Bently, M. Kretschmer, www.copyrighthistory.org, (dostęp 13.02.2014), ch. 1, p. 4. [przypis autorski]

J. Litman, Copyright Legislation and Technological Change, „Or. L. Rev.” 68 (1989): 275–361, s. 299. [przypis autorski]

J. Litman, Real copyright reform, „Iowa Law Review”, vol. 96:1, s. 38. [przypis autorski]

J. Litman, War Stories, „Cardozo Arts & Entertainment Law Journal” 337 (2002), s. 16, przypis 64, H. G. Henn, The Compulsory License Provisions… s. 1–4, USA Copyright Act of 1909, http://www.copyright.gov/history/1909act.pdf, (dostęp 26.04.2014), ust. 1 punkt e). [przypis autorski]

J. Litman, War Stories, „Cardozo Arts & Entertainment Law Journal” 337 (2002), s. 16. [przypis autorski]

J. Litman, War Stories, „Cardozo Arts & Entertainment Law Journal” 337 (2002), s. 16. [przypis autorski]

J. Litman, War Stories, „Cardozo Arts & Entertainment Law Journal” 337 (2002), s. 17. [przypis autorski]

J. Litman, War Stories, „Cardozo Arts & Entertainment Law Journal” 337 (2002), s. 19. [przypis autorski]

J. Litman, War Stories…, s. 19. [przypis autorski]

J. Locke, Dwa traktaty o rządzie…, s. 181, §27; J. Locke, The Second Treatise of Civil Government, Chap. V. Of Property, dostępny pod adresem http://www.constitution.org/jl/2ndtr05.htm (30.12.2012). [przypis autorski]

J. Locke, Dwa traktaty o rządzie…, s. 182, §28. [przypis autorski]

J. Locke, Dwa traktaty o rządzie…, s. 183, §31. [przypis autorski]

J. Locke, Dwa traktaty o rządzie …, s. 183, §31. [przypis autorski]

J. Locke, Dwa traktaty o rządzie, tłum. Z. Rau, Warszawa 1992, s. 180, §25. [przypis autorski]

J. Locke, Liberty of the press…, s. 331–336 [przypis autorski]

J. Locke, Liberty of the press…, s. 332. [przypis autorski]

J. Locke, Liberty of the press…, s. 333. [przypis autorski]

J. Locke, Liberty of the press…, s. 337. [przypis autorski]

J. Locke, Liberty of the press…, s. 337. [przypis autorski]

J. Locke, Liberty of the press…, s. 338. [przypis autorski]

J. Locke, Liberty of the press, [w:] J. Locke: Political essays, M. Goldie [red.], Cambrige 1997, s. 331. Jak często bywa, Locke miał również swój prywatny interes w takim ukształtowaniu przyszłego prawa. Otóż jego projekt wydania Bajek Ezopa został zablokowany przez Stationers' Company. L. Zemer, The Making of a New Copyright Lockean, „Harvard Journal of Law & Public Policy”, vol. 29, no 3, dostępny pod adresem http://www.law.harvard.edu/students/orgs/jlpp/Vol29_No3_Zemer.pdf (30.01.2013), s. 900. [przypis autorski]

J. Loewenstein, The author's due: printing and the prehistory of copyright, Chicago 2002, s. 114. [przypis autorski]

J. Loewenstein, The author's due: printing and the prehistory of copyright, Chicago 2002, s. 29. [przypis autorski]

J. Loewenstein, The author's due: printing and the prehistory of copyright, Chicago 2002, s. 76, M. Rose, Authors and Owners. The invention of copyright, London 1994, s. 11, R. Deazley (2008), Commentary on the Statute of Monopolies 1624 [w:] Primary Sources on Copyright (1450–1900), red. L. Bently, M. Kretschmer, www.copyrighthistory.org, Ch. May, S. K. Sell, Intellectual property rights…, s. 52. [przypis autorski]

J. Loewenstein, The author's due…, s. 108. [przypis autorski]

J. Loewenstein, The author's due…, s. 113. [przypis autorski]

J. Loewenstein, The author's due…, s. 115, R. Deazley (2008), Commentary on the Statute of Monopolies 1624, [w:] Primary Sources on Copyright (1450–1900), red. L. Bently, M. Kretschmer, www.copyrighthistory.org. [przypis autorski]

J. Loewenstein, The author's due…, s. 140, por. również G. Petri, Transition from guild regulation…, s. 109. [przypis autorski]

J. Loewenstein, The author's due…, s. 14. [przypis autorski]

J. Loewenstein, The author's due…, s. 219. [przypis autorski]

J. Loewenstein, The author's due…, s. 29. [przypis autorski]

J. Marcinkowska, Dozwolony użytek w prawie autorskim. Podstawowe zagadnienia, „ZNUJ” 87/2004, Kraków 2004, s. 21. [przypis autorski]

J. Marcinkowska, Dozwolony użytek w prawie autorskim. Podstawowe zagadnienia, „ZNUJ” 87/2004, Kraków 2004, s. 27. [przypis autorski]

Józef hrabia Niesiołowski — ostatni Wojewoda Nowogródzki, był prezesem Rządu rewolucyjnego w czasie powstania Jasińskiego. [przypis autorski]

Jodsy (mit. litew.) — złe duchy. [przypis autorski]

Johannes de Virgilio — poeta, nazwany tak z powodu swego uwielbienia dla autora Eneidy. [przypis autorski]

John Philip Sousa, cytat za: M. Kominek, Zaczęło się od fonografu…, Kraków 1986, s. 278. [przypis autorski]

J. Oniszczuk, Filozofia i teoria prawa, Warszawa 2008, s. 231; K. Sójka-Zielińska, Historia prawa…, s. 289; D. Juruś, Dzieje własności prywatnej, od starożytności do współczesności, Warszawa 2014, s. 16. [przypis autorski]

J. Oniszczuk, Filozofia i teoria prawa, Warszawa 2008, s. 231 oraz K. Sójka-Zielińska, Historia prawa, Warszawa 2005, s. 221. [przypis autorski]

J. Oniszczuk, Filozofia i teoria prawa, Warszawa 2008, s. 231. [przypis autorski]

J. Oniszczuk, Filozofia i teoria prawa, Warszawa 2008, s. 919. [przypis autorski]

Jo siuntinys, tartum vaikas Krivo Krivaičių. — Pas senovės lietuvius buvo rėdas [rėdas — valdžia, tvarka. red. WL.] iš dalies teokratiškas. Kunigai turėjo didelę įtekmę [įtekmė — įtaka. red. WL.]. Vyriausias iš jų vadinosi Krivu-Krivaičiu. Gyveno jis Prūsuose, netoli miesto Rambavos, kur paskiaus buvo kaimas Heiligenbeil. Ten tai, po šventu ąžuolu, priiminėdavo jis aukas ir iš ten apreikšdavo savo nusprendimus, išsiuntinėdamas į visas puses Lietuvos žemių vaidilas ir žygūnus, duodamas jiems po kreivą lazdą, krivulę, kuri buvo ženklu valdžios kunigų kunigo. (Žiurėk Guagnini Alex. Res. Polon., t. III, Francf., 1585, v. 11, p. 167, ir surinkime Elzevyrų, p. 321., Kotzebue, t. I., p. 81. Cromeri Martini Polonia. Ib. xxx, lb. III, p. 42). [przypis autorski]

J. P. Eckermann, Rozmowy z Goethem, Warszawa 1960, s. 110. [przypis autorski]

J. Pietrusiewiczowa, J. Rytel, Renesans, [w:] Literatura polska od średniowiecza do pozytywizmu, red. J. Z. Jakubowski, Warszawa 1974, s. 64. [przypis autorski]

J. Prokop, Euklides i barbarzyńcy, Warszawa 1964, s. 23. [przypis autorski]

J. Prokop, Fantazyjność i groteska, „Tygodnik Powszechny” 1957, nr 7. [przypis autorski]

J. Prokop, Lekcja rzeczy, Kraków 1972, s. 24. [przypis autorski]

J. Prokop, loc. cit. [przypis autorski]

J. Przyboś, Poezje zebrane, Warszawa 1959, s. 412, 413. (Odtąd skrótowo: PPZ. ) Obydwa wiersze pochodzą z r. 1956, co oznacza, że podstawą dyskusji był dla Przybosia nie tekst Wiatru w BUZ (r. 1961), lecz pierwodruk tego utworu w „Twórczości” 1949, nr 7, s. 53–54. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 139. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 145, B. Szyndler, Dzieje cenzury w Polsce do 1918 roku, Kraków 1993, s. 8, N. Davies, Europa, rozprawa historyka z historią, Kraków 1998, s. 294. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 145. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 146. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 147. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 148. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 150. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 152. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 155. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 156. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 161. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 163. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 22. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 27. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 51. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum…, s. 96. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum XV et XVI saeculorum, Lwów 1922, s. 142. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum XV et XVI saeculorum, Lwów 1922, s. 145, A. Benis, Ochrona praw autorskich w dawnej Polsce, „Pamiętnik słuchaczy Uniwersytetu Jagiellońskiego”, Kraków 1887, s. 423, M. Juda, Przywileje drukarskie w Polsce…, s. 114, A. Benis, Ochrona praw autorskich w dawnej Polsce…, s. 424, Słownik historii Polski, Warszawa 1973, wydanie VI, s. 558, A. Benis, Ochrona praw autorskich w dawnej Polsce…, s. 425, A. Brigs, P. Burke, Społeczna historia mediów. Od Gutenberga do Internetu, Warszawa 2010, s. 31. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum XV et XVI saeculorum, Lwów 1922, s. 163. [przypis autorski]

J. Ptaśnik, Cracovia impressorum XV et XVI saeculorum, Lwów 1922, s. 26. [przypis autorski]

J. Ralph, cytat za: A. Brigs, P. Burke, Społeczna historia mediów. Od Gutenberga do Internetu, Warszawa 2010, s. 116. [przypis autorski]

J. Rogoziński, Preteksty, „Poezja” 1972, nr 2, s. 42. [przypis autorski]

J. R. Stephens, The Profession of the Playwright…, s. 93. [przypis autorski]

J. Skodlarski, Historia gospodarcza, Warszawa 2012, s. 14. [przypis autorski]

J. Skodlarski, Historia gospodarcza, Warszawa 2012, s. 62. [przypis autorski]

J. Słowacki, Dzieła, Wrocław 1952, t. V, s. 238. [przypis autorski]

J. Stelmach, R. Sarkowicz, Filozofia prawa XIX i XX wieku, Kraków 1999, s. 51. [przypis autorski]

J. Topolski, Polska Nowożytna (1501–1795), [w:] Dzieje Polski, J. Topolski (red.), Warszawa 1981, s. 311; J. Pietrusiewiczowa, J. Rytel, Renesans, [w:] Literatura polska od średniowiecza do pozytywizmu, red. J. Z. Jakubowski, Warszawa 1974, s. 63. [przypis autorski]

J. Trznadel, Kamienowanie mądrości, „Literatura” 1972, nr 47, s. 7. [przypis autorski]

J. Trznadel, Poezja ulotnej baśni, „Nowa Kultura” 1958, nr 29. [przypis autorski]

J. Trznadel, Róże trzecie, op. cit., s. 117. [przypis autorski]

J. Trznadel, Róże trzecie, Warszawa 1966, s. 74. [przypis autorski]

J. Trznadel, Twórczość Leśmiana. Próba przekroju, Warszawa 1964, s. 160–161. [przypis autorski]

juchas (gw.) — pasterz. [przypis autorski]

juhasowanie — wypasanie owiec na halach. [przypis autorski]

juhurt — kwaśne mleko. [przypis autorski]

Julian Apostata, łac. Iulianus Flavius Claudius — ur. 331 r. po Chr., kształcił się u neoplatoników; 361–363 r. cesarz rzymski; wobec chrześcijaństwa, będącego już wówczas religią panującą, usposobiony był wrogo. Pisma jego w języku greckim obejmują głównie mowy i listy. [przypis autorski]

Julian Krzyżanowski zbudował swoją koncepcję „baroku na tle prądów romantycznych” — J. Krzyżanowski, Od średniowiecza do baroku, Warszawa 1938. Z badaczy dawniejszych praw tego rozwoju antytetycznego bardzo był świadom Chmielowski, podkreślając ponadto zastrzeżenie, bez którego wahadłowe ujmowanie ewolucji byłoby grubym błędem: „Ale jak nie ma dwóch liści zupełnie do siebie podobnych, tak też nie ma dwóch prądów, analogicznych skądinąd, które by można utożsamić. Żaden w ogóle ruch czy przeciwruch (…) nie tworzy jedności z ruchami i przeciwruchami dawniejszymi, gdyż wchłania w siebie nieznacznie i częstokroć nieświadomie pierwiastki poprzednich faz duchowych” (Najnowsze prądy w poezji polskiej, s. 10). W związku z powyższym założeniem metodologicznym swojemu opracowaniu całego dorobku twórczego pokolenia Młodej Polski nadał J. Krzyżanowski tytuł Neoromantyzm polski 1890–1918. W rozważaniach wstępnych, uzasadniając, dlaczego wobec owej całości eliminuje nazwę Młoda Polska (co nie wydaje się słuszne), a także wskazując, dlaczego na ową całość nie daje się rozciągnąć nazwa modernizm (ta ostrożność wydaje się słuszną), Krzyżanowski w następujący sposób dowodzi, dlaczego poszedł za propozycją E. Porębowicza: „W tej sytuacji mając do wyboru trzy różne możliwości, zdecydowałem się iść za znakomitym romanistą lwowskim, tym bardziej że termin neoromantyzm jest jednoznaczny i nie budzi skojarzeń ubocznych, jak dwa inne, że jest literacki, a więc ograniczony do dziedziny specjalnej, że wreszcie ma charakter merytoryczny, dotyczy bowiem istoty zjawisk, do których się go stosuje. Dla autora książki posiada on nadto znaczenie dodatkowe, odpowiada bowiem jego poglądowi na dwuprądowość okresów literackich, romantycznych i klasycystycznych, poglądowi, który w chwili sformułowania go przed laty dwudziestu pięciu brzmiał jak fantazja czy herezja, dzisiaj zaś w nauce europejskiej zdobywa sobie coraz częściej uznanie”. (Tamże, s. 6–7). Najbardziej wnikliwą i wyczerpującą charakterystykę związków występujących między dziedzictwem romantycznym a polskim modernizmem dał Samuel Sandler we wstępie do kolejnego (czwartego) wydania klasycznej książki I. Matuszewskiego, Słowacki i nowa sztuka (modernizm) (Z pism Ignacego Matuszewskiego, tom III, Warszawa 1965, s. 14–37, 60–69). [przypis autorski]

Julia Volmàr — Nowa Heloiza [red. WL: w powieści Nowa Heloiza ukochanym Julii Volmàr jest Saint-Preux]. [przypis autorski]

jums (lit.) — wam. [przypis autorski]

jurny (gw., daw.) — namiętny, zapędny. [przypis autorski]

jurta — namiot z wojłoków. [przypis autorski]

Jury — po polsku Sąd przysięgłych. [przypis autorski]

Justyn Męczennik, Justinus Martyr (Flavius) — ur. w Palestynie z rodziców greckich, wychowany w pogaństwie, poznał dokładnie filozofię platońską i stoicką, nawrócił się później na chrześcijaństwo. Umarł śmiercią męczeńską około 165 r. w Rzymie. Z licznych przypisywanych mu dzieł zachowały się w całości tylko następujące niewątpliwie autentyczne: 1) Apologia większa, 2) Apologia mniejsza, 3) Rozmowa z żydem Tofronem. [przypis autorski]

Jutro też jest dzień, hiszp. Mañana serà otro dia — powiedzenie hiszpańskie. [przypis autorski]

Już ja się pewno toi nie napiję — toja, u botaników: tojad mordownik. Własności jego narkotyczne uważa lud pospolity za lekarstwo na smutki. [przypis autorski]

Już kiedy indziej miałam sposobność zaznaczyć, że wpływ pracy fabrycznej… — w czasie uroczystości majowej w 1894 r. mówiłam o kobiecie i normalnym dniu roboczym. [przypis autorski]

już od samego początku wpadł na trop [„nagiej duszy”] w tak zwanych „anormalnych stanach” — S. Przybyszewski, De profundis, wyd. Lektora, Lwów 1929, s. 7. [przypis autorski]

Już po napisaniu niniejszego rozdziału, natrafiłem w rocznikach radykalnej „Europe nouvelle” na artykuł Luisa Fishera, poświęcony w kwietniu 1936 reformie rolnej przeprowadzonej przez Frente Popular w Hiszpanii. Luis Fisher, wielki dziennikarz amerykański, o solidnym naukowo-ekonomicznym przygotowaniu, spędził szereg lat w ZSRR, którego jest gorącym (acz w niejednym krytycznym) entuzjastą. Zajmując się z kolei Hiszpanią i jej nowymi drogami, Luis Fisher o reformie agrarnej Azanii Caballero pisał, co następuje:

„Reforma agrarna winna być uważana za środek do wzbogacenia miast hiszpańskich i stworzenia nowych przemysłów”.

Przebudowa ustroju agrarnego winna dokonać się, jego zadaniem, właśnie pod takim kątem. Dlatego też wobec przeprowadzanej właśnie, lewicowo-inteligenckiej reformy, troszczącej się przede wszystkim o to, żeby chłop dostał ziemię i nie pchał się do miasta, choćby za cenę wegetacji na rozdrobnionych do stosunków chińskich płachetkach, ekonomista amerykański wyrażał powątpiewanie:

„Zapewne — pisał — po przeprowadzeniu takiej reformy chłop będzie się miał nieco lepiej. Ale oznacza to tylko to, że będzie odżywiać się trochę mniej źle, a nie, że stanie się aktywnym odbiorcą produktów miasta. A przecież w tym leży klucz zagadnienia”.

Pozwalam sobie zacytować te słowa tym wszystkim czytelnikom, którzy w Polsce wierzą jeszcze, że problem przeludnienia agrarnego w jakimkolwiek bądź kraju został rozwiązany bez przeniesienia ogromnych mas chłopskich ze wsi do miasta, z roli do przemysłu. Nawet ZSRR — czy raczej: właśnie ZSRR — wstąpił na tę drogę. Hiszpański czy też inny, chłop współczesnych krajów przeludnionych agrarnie prędzej czy później znajdzie się w mieście, musi się w nim znaleźć. Rzecz w tym, czy nastąpi to w drodze prywatnego czy państwowego uprzemysłowienia kraju. W wypadku pierwszym kraj, który to przeprowadzi, dobiegnie w linii rozwojowej kraje, które tego dokonały wcześniej, Niemcy i Francję, Danię i Czechy, cały Zachód. W przeciwnym doszlusuje się do tej drogi rozwojowej, którą obrała sobie Rosja sowiecka. Jedynie niestety w Polsce i Hiszpanii to istotne znaczenie całego problemu nie jest w ogóle przeczuwane.

[przypis autorski]

już przez nas ujęczona dwa lub trzy lata, głodem męcząc się, legła chwała Bogu rychło przynajmniej ofiarą nieludzkości naszej — Uważałem w naszych wsiach bardzo wiele małych dzieci. Ale z tych niezmierna moc ginie przed siódmym rokiem dla wielkich niewygód i dla niezdrowego pomieszkania. Uważałem także, iż znaczne mnóstwo dzieci ginie przy połogach. Temu powinien kraj zaradzić przez ustanowienie cyrulików [felczerów, praktyków zdolnych do wykonania prostych zabiegów leczniczych; S.Cz.] i doskonałych aprobowanych [zatwierdzonych (przez władzę, po dowodzie umiejętności); S.Cz.] białych głów do odbierania dzieci w połogach. [przypis autorski]