Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | anatomiczne | angielski, angielskie | arabski | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | bez liczby pojedynczej | botanika | celtycki | chemiczny | czasownik | czeski | dawne | drukarstwo, drukowany | dziecięcy | ekonomiczny | filozoficzny | fizyka | francuski | frazeologia, frazeologiczny | geografia, geograficzny | geologia | grecki | gwara, gwarowe | handel, handlowy | hebrajski | hinduski | historia, historyczny | hiszpański | holenderski | ironicznie | islandzki | łacina, łacińskie | literacki, literatura | liczba mnoga | matematyka | medyczne | mineralogia | mitologia | mitologia germańska | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | nieodmienny | niemiecki | norweski | obelżywie | poetyckie | pogardliwe | polski | polityczny | portugalski | pospolity | potocznie | prawo, prawnicze | przenośnie | przestarzałe | przymiotnik | przysłowiowy | psychologia, psychologiczny | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj męski | rodzaj nijaki | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | rzeczownik | rzymski | środowiskowy | staropolskie | starożytny | szwedzki | teatralny | techniczny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | wulgarne | żartobliwie | zdrobnienie | żeglarskie | zoologia
Według języka: wszystkie | English | français | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 116699 przypisów.
kondotier — dowódca oddziałów wojsk najemnych we Włoszech w XIV–XVI w. [przypis edytorski]
kondotier — dowódca oddziałów wojsk najemnych we Włoszech w XIV–XVI w. [przypis edytorski]
kondotier — najemnik. [przypis edytorski]
kondotier — najemny żołnierz. [przypis edytorski]
kondotier — w XIV–XVI w. we Włoszech dowódca oddziałów najemnych w służbie miast lub dworów książęcych. [przypis edytorski]
kondotier (z wł.) — najemny żołnierz. [przypis edytorski]
Kondracka — Dolina Sucha Kondracka, odgałęzienie Doliny Kondratowej. [przypis edytorski]
konduita (daw.) — prowadzenie się, zwłaszcza budzące zastrzeżenia etyczne. [przypis edytorski]
konduita — prowadzenie się. [przypis edytorski]
konduita — prowadzenie się, zwłaszcza budzące zastrzeżenia etyczne. [przypis edytorski]
konduita — sposób prowadzenia się. [przypis edytorski]
konduktor (daw.) — przewodnik elektryczny, tu: piorunochron. [przypis edytorski]
konduktor (daw.) — przewodnik, zwykle elektryczny. [przypis edytorski]
konduktor (daw.) — urzędnik niższego personelu technicznego, tu: zatrudniony przez Biuro Melioracyjne przy Wydziale Krajowym sejmu galicyjskiego. [przypis edytorski]
konduktor — dosł. przewodnik; tu: piorunochron. [przypis edytorski]
konduktor (łac.: przewodnik) — tu: podoficer w jednostce inżynieryjnej dawnej armii rosyjskiej (кондуктор инженерный). [przypis edytorski]
konduktor (łac.) — ten, który prowadzi (nie jest to standardowy przydomek Jowisza). [przypis edytorski]
konduktorowie — dziś popr. forma: konduktorzy. [przypis edytorski]
konduktor — piorunochron. [przypis edytorski]
kondycja (daw.) — miejsce pracy; płatne zajęcie. [przypis edytorski]
kondycja (daw.) — posada nauczyciela domowego lub korepetytora, zwykle związana z wyjazdem na wieś. [przypis edytorski]
kondycja (daw.) — stan. [przypis edytorski]
kondycja (daw.) — tu: warunek. [przypis edytorski]
kondycja (daw.) — warunek. [przypis edytorski]
kondycja (daw., z łac. condicio) — warunek. [przypis edytorski]
kondycja (daw., z łac.) — warunek. [przypis edytorski]
kondycja (łac.) — warunek. [przypis edytorski]
kondycja — posada nauczyciela domowego najczęściej związana z wyjazdem na wieś. [przypis edytorski]
kondycja — sytuacja życiowa, tu: majątek. [przypis edytorski]
kondycja (tu daw., z łac. conditio) — warunek, wymóg. [przypis edytorski]
kondycja — tu: pozycja społeczna. [przypis edytorski]
kondycja — tu: stan, pochodzenie. [przypis edytorski]
kondycja — tu: stan, pozycja społeczna, pochodzenie. [przypis edytorski]
kondycja — tu: warunek. [przypis edytorski]
kondycja (z łac.) — tu: warunek. [przypis edytorski]
kondycja (z łac.) — warunek. [przypis edytorski]
kondycje (daw.) — warunki. [przypis edytorski]
kondycje (daw., z łac.) — warunki. [przypis edytorski]
kondycje (daw., z łac.) — warunki. [przypis edytorski]
kondycje (z łac.) — warunki. [przypis edytorski]
kondycyjka (z łac.) — właśc. kondycja; tu: zatrudnienie, służba. [przypis edytorski]
kondysensja właśc. kondescensja — sesja wyjazdowa sądu odbywająca się na miejscu sporu (najczęściej o grunta). [przypis edytorski]
kondys — kundel. [przypis edytorski]
koneksje — związki, powiązania. [przypis edytorski]
koneksje — związki, powiązania rodowe. [przypis edytorski]
konew (daw.) — duże naczynie. [przypis edytorski]
konew (daw.) — dzban. [przypis edytorski]
konew — naczynie do noszenia i przechowywania płynów. [przypis edytorski]
konew — rodzaj naczynia do przenoszenia i przechowywania płynów. [przypis edytorski]
konfabulować — bajać, zmyślać, opowiadać niestworzone rzeczy. [przypis edytorski]
konfederacją — dziś popr. forma B. lp: konfederację. [przypis edytorski]
konfederacja barska (1768–1772) — zbrojny związek szlachty polskiej utworzony w Barze na Podolu w obronie wiary katolickiej i niepodległości Rzeczypospolitej, przeciwko Imperium Rosyjskiemu i królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu. [przypis edytorski]
konfederacja barska (1768–1772) — zbrojny związek szlachty polskiej utworzony w miejscowości Bar na Podolu w obronie wiary katolickiej i niepodległości Rzeczypospolitej, przeciwko Imperium Rosyjskiemu i królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu. [przypis edytorski]
Konfederacja Korczyńska — konfederacja zawiązana w 1438 r. w Nowym Mieście Korczynie pod wodzą biskupa Zbigniewa Oleśnickiego (1389–1455), wymierzona przeciwko opozycji szlacheckiej sprzyjającej czeskiemu husytyzmowi. [przypis edytorski]
Konfederacja — Skarga ma tu na myśli Konfederację warszawską, czyli uchwałę, podjętą 28 stycznia 1573 r. na sejmie konwokacyjnym w Warszawie, zapewniającą swobody wyznania szlachcie w Rzeczypospolitej. [przypis edytorski]
konfederacji, kaci, wypłaci — Słowacki, pochodzący z Kresów, wymawiał głoskę ć półmiękko, jak Ukraińcy i Rosjanie, dlatego te wyrazy w jego ustach się rymowały. [przypis edytorski]
Konfederacya — Skarga ma tu na myśli Konfederację warszawską, czyli uchwałę podjętą 28 stycznia 1573 r. na sejmie konwokacyjnym w Warszawie, zapewniającą swobody wyznania szlachcie w Rzeczypospolitej. [przypis edytorski]
Konfederat barski — uczestnik Konfederacji Barskiej z 1768 r. [przypis edytorski]
konfederat barski — uczestnik konfederacji, która została zawiązana w Barze w 1768 r. [przypis edytorski]
konfederatka — czapka rogatywka z futrzanym otokiem; nazwa pochodzi od konfederacji barskiej (1768–1772) zawiązanej przez szlachtę polską w miejscowości Bar na Podolu przeciw królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu oraz ingerencji Rosji w sprawy Polski (konfederaci żądali zniesienia praw uchwalonych pod naciskiem Rosji, dających m. in. równouprawnienie innowiercom), traktowanej niekiedy jako pierwsze polskie powstanie narodowe. [przypis edytorski]
konfederatka — noszona przez konfederatów barskich czapka rogatywka, obszyta futrem, często ozdobiona czaplim piórem. [przypis edytorski]
konfederaty — dziś popr. forma M. lm: konfederaci. [przypis edytorski]
konfekta (daw., z niem.) — słodycze. [przypis edytorski]
konfekt — tu: słodycze. [przypis edytorski]
konfekty (daw., od niem. Konfekt) — owoce smażone w cukrze, słodycze. [przypis edytorski]
konfekty (daw.) — owoce smażone w cukrze, słodycze. [przypis edytorski]
konferować — tu z łac.: powierzyć. [przypis edytorski]
konfesata — w dawnym prawie: zeznanie wymuszone torturami. [przypis edytorski]
konfesata (z łac.) — przesłuchanie. [przypis edytorski]
konfesja (rel.) — grobowiec świętego lub przedsionek prowadzący do jego grobu umieszczonego pod głównym ołtarzem. [przypis edytorski]
konfesja (z łac.) — wyznanie, zeznanie. [przypis edytorski]
konfidencja (daw.) — poufałość, zażyłość. [przypis edytorski]
konfidencja (daw., z łac. confidentia: zaufanie) — poufałość, zażyłość. [przypis edytorski]
konfidencja (daw., z łac.) — poufałość, zażyłość. [przypis edytorski]
konfidencja (łac.) — zażyłość. [przypis edytorski]
konfidencja — poufałość. [przypis edytorski]
konfidencja — tu: poufałość. [przypis edytorski]
konfidencja — tu: zwierzenie. [przypis edytorski]
konfidencja (z łac.) — zaufanie, zażyłość. [przypis edytorski]
konfidencja (z łac.) — zaufanie, zwierzenie. [przypis edytorski]
konfidencja (z łac.) — zażyłość, zaufanie. [przypis edytorski]
konfidencjonalnie (z łac.) — poufale, z zażyłością; w zaufaniu. [przypis edytorski]
konfidencjonalny — poufny. [przypis edytorski]
konfidencjonalny — tu: poufny. [przypis edytorski]
konfidencyja — tu: poufałość. [przypis edytorski]
konfident (daw., z łac.) — tu: osoba zaufana, której powierza się sekrety; powiernik. [przypis edytorski]
konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]
konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]
konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]
konfident (daw., z łac.) — tu: zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]
konfident (daw., z łac.) — zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]
konfident (przestarz.) — osoba zaufana, zausznik, powiernik, przyjaciel. [przypis edytorski]
konfident — tu: człowiek zaufany, osoba, której można się zwierzyć. [przypis edytorski]
konfident (z łac., daw.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]
konfident (z łac., daw.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]
konfident (z łac.) — powiernik. [przypis edytorski]
konfident (z łac., przestarz.) — tu: zaufany przyjaciel, ktoś, na kim można polegać (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]
konfident (z łac., przestarz.) — tu: zaufany przyjaciel, powiernik (dziś: donosiciel). [przypis edytorski]
konfident (z łac.) — zaufana osoba. [przypis edytorski]
konfidować — zwierzać się. [przypis edytorski]