Historia → ← Żal

Spis treści

Krzysztof Kamil BaczyńskiZ szopką

trop dymiący w kłębach stanął,

w gwiazdach płonąc cicho trzeszczy

wigilijne siano.

Spoza gór czy sponad ziemi

anioł biały? kruchy mróz?

starcy w niebo nachyleni?

Anioł biały szopkę niósł.

Zamknąć tak — to ironicznie —

w daszek gwiazdom pobielany,

płomień wieków i człowieka

w tekturowe cztery ściany.

Zamknąć tak — to z odległości —

w dwie figurki — czarną, białą,

rozdeptanych epok kości

i spalone żądzą ciało.

W naprężone kusze burz

anioł biały — szopkę niósł.

A figurki w męce gasnąc

coraz słabły, zanikały

w napowietrzną gwiazdy jasność,

tekturowo — popielały.

Śmiał się anioł półuśmiechem

z ich uporu, a nie grzechu,

że tak jedni — choć ich stu.

Anioł, Trup, Ciało, ŚmierćAnioł biały szopkę niósł.

Aż na grudzie stopą lekką;

stanął niby mgłą i skałą.

i koślawe, głodem ścięte

ujrzał w grudę wbite — ciało,

żeber czarnych łuki, spięte,

poskręcane rydle rąk,

brzuch jak bęben życia — wzdęty,

brzuch zsiniały, brzuch jak tłok,

I zawrócił. W nieba plusk

poczerniałą szopkę niósł.

2 XII 41 r.