Footnotes

iambus (łac.) — jamb: staroż. miara wiersza (stopa), złożona z dwóch sylab, krótkiej i długiej. [przypis edytorski]

ianitor (łac.) — odźwierny. [przypis edytorski]

idem (łac.) — tak samo. [przypis edytorski]

idem (łac.) — ten sam. [przypis edytorski]

idem (łac.) — to samo. [przypis edytorski]

id est (łac.) — to jest. [przypis edytorski]

idiopatyczny (łac.) — o nieznanym pochodzeniu. [przypis edytorski]

idola maiora et minora (łac.) — idole większe i mniejsze. [przypis edytorski]

idola sua proiecta, Hamnon scilicet, Suentebuek, Vitelubbe, Radegast cum ceteris erexerunt (łac.) — porzuciwszy swoje bóstwa, to jest Hamnona, wznieśli inne, Suentebeka, Viteluba i Radegasta. [przypis edytorski]

ignis (łac.) — ogień, pożar. [przypis edytorski]

ignorabimus (łac.) — 1 os. lm cz.przysz., nie będziemy wiedzieli, tu w znaczeniu: nie uda nam się dowiedzieć. [przypis edytorski]

ignorabimus (łac.) — nie będziemy wiedzieli. [przypis edytorski]

ignorantia legis (łac.) — nieznajomość prawa. [przypis edytorski]

ignoratio elenchi (łac.) — zgubienie wątku rozumowania, rozmijanie się z meritum sprawy. [przypis edytorski]

illustris (łac.) — oświecony. [przypis edytorski]

imaginacja (z łac.) — tu: wyobrażenie, pomysł. [przypis edytorski]

imaginacja (z łac.) — wyobraźnia. [przypis edytorski]

imaginacja (z łac.) — wyobraźnia, wyobrażenie. [przypis edytorski]

imagines mortuorum (łac.) — widma zmarłych. [przypis edytorski]

imaginować sobie (daw., z łac.) — wyobrażać sobie. [przypis edytorski]

imaginować (z łac.) — wyobrażać. [przypis edytorski]

imainować a. imaginować (z łac. imaginare) — wyobrażać sobie. [przypis edytorski]

imainować sobie (daw., z łac.) — imaginować sobie, wyobrażać sobie. [przypis edytorski]

imainować sobie (z łac.) — wyobrażać sobie. [przypis edytorski]

imainować (z łac.) — popr. imaginować, wyobrażać. [przypis edytorski]

imainować (z łac.) — wyobrażać sobie. [przypis edytorski]

imbecilitas praecox (łac.) — określenie niewystępujące we współczesnej medycynie, oznaczające przedwczesną degenerację umysłową. [przypis edytorski]

imberbis iuvenis custode remoto (łac.) — w młodym wieku pozbawiony opieki. [przypis edytorski]

imfamia (z łac.) — hańba, niesława, pozbawienie praw. [przypis edytorski]

imitari (łac.) — naśladować. [przypis edytorski]

immunitas (łac.) — nietykalność, przywilej. [przypis edytorski]

impacjencja (z łac.) — niecierpliwość. [przypis edytorski]

imparitatem (łac.) — nierówność; tu: o zarzucie niższości stanu. [przypis edytorski]

impedimenta (z łac.) — przeszkody. [przypis edytorski]

impedimentum (łac.) — bagaż, przeszkoda. [przypis edytorski]

impedimentum (łac.) — przeszkoda, kłopot. [przypis edytorski]

impedyment (z łac.) — zawada, przeszkoda. [przypis edytorski]

imperatyw (z łac.) — nakaz, zasada. [przypis edytorski]

imperium in imperio (łac.) — państwo w państwie. [przypis edytorski]

Imperium Romanum (łac.) — imperium rzymskie. [przypis edytorski]

impluvium (łac.) — płytki zbiornik wodny w atrium, gromadzący wodę deszczową. [przypis edytorski]

imponderabilia (z łac.) — rzeczy nieuchwytne, dosł. niedające się zważyć (tj. dokładnie określić), ale mające wpływ na rzeczywistość a. bieg jakiejś sprawy. [przypis edytorski]

in absentia (łac.) — pod nieobecność. [przypis edytorski]

in abstracto (łac.) — tu: abstrakcyjne. [przypis edytorski]

in abstracto (łac.) — w ogólności, ogólnie. [przypis edytorski]

in actu (łac.) — w działaniu; czynnie. [przypis edytorski]

in anima vili (łac.) — na dzikim zwierzęciu. [przypis edytorski]

in articulo (łac.) — w ważnej chwili, w obliczu czegoś. [przypis edytorski]

in articulo mortis (łac.) — w obliczu śmierci. [przypis edytorski]

in articulo mortis (łac.) — w obliczu śmierci; tu: w stanie przedśmiertnym. [przypis edytorski]

in aula (łac.) — w sali. [przypis edytorski]

incertum est (łac.) — to niepewne. [przypis edytorski]

incest (z łac.) — nieczystość, kazirodztwo. [przypis edytorski]

in Chorographia principatus Moschoviae (łac.) — w opisie ziem księstwa moskiewskiego. [przypis edytorski]

incipio, incipere (łac.) — zaczynać; tu 1 os. lp cz.przysz. incipiam: zacznę. [przypis edytorski]

incipio, incipere (łac.) — zaczynać; tu 1 os. lp cz.przysz. incipiam: zacznę, zaczynam. [przypis edytorski]

inclusive (łac.) — razem. [przypis edytorski]

incognito (łac.) — bez podania nazwiska, zatajając swoją tożsamość. [przypis edytorski]

incognito (łac.) — tu: bez ujawniania osoby sprawcy. [przypis edytorski]

incognito (łac.) — zatajenie tożsamości, nie podawanie nazwiska. [przypis edytorski]

incognito (wł., z łac. incognitus: nieznany) — zachowując anonimowość; pod przybranym nazwiskiem; skrycie, tajnie, nieoficjalnie; zatajenie swojej tożsamości. [przypis edytorski]

incognito (z łac.) — nie ujawniając swojej prawdziwej tożsamości. [przypis edytorski]

incognito (z łac.) — nie ujawniając swojej prawdziwej tożsamości; tu: w tajemnicy, nie zawiadamiając nikogo. [przypis edytorski]

incognito (z łac.) — ukrywając swoją tożsamość. [przypis edytorski]

incognito (z łac.) — zatajanie swojego nazwiska, tożsamości. [przypis edytorski]

incola (łac.) — mieszkaniec; tu M. lm incolae: mieszkańcy. [przypis edytorski]

incolis (łac.) — mieszkańcom. [przypis edytorski]

in collegio (łac.) — tu: w zbiorowej, oficjalnej dyskusji. [przypis edytorski]

in colloquio privato s. familiarii (łac.) — w rozmowie prywatnej albo poufnej. [przypis edytorski]

incomparabilis (łac.) — niezrównany. [przypis edytorski]

incomptus (łac.) — nieporządny, zaniedbany, niewykwintny. [przypis edytorski]

in concreto (łac.) — konkretnie, w rzeczywistości, w rzeczywistej sytuacji. [przypis edytorski]

in concreto (łac.) — w określonej, danej sytuacji. [przypis edytorski]

in continuo (łac.) — ciągle. [przypis edytorski]

in conviviis et compotationibus suis pateram circumferunt in quam conferunt non dicam consecrationis sed execrationis verba sub nomine deorum boni scilicet atque mali, omnem prosperam fortunam a bono deo, adversam a malo dirigi profitentes, ideo etiam malum deum sua lingua Diabol sive Zcerneboch i. e. nigrum deum appellantes (łac.) — na ucztach oraz gdy wspólnie pili, puszczali w krąg paterę, nad którą wymawiali słowa nie powiem, że błogosławieństwa, lecz bluźnierstwa, w imię dobrego oraz złego boga, wyznając że wszelki pomyślny los [mieli] od dobrego boga, nieprzychylny zaś od złego, w ich języku nazywanego Diabol lub Zcerneboh. [przypis edytorski]

in corpore (łac.) — w komplecie. [przypis edytorski]

in corpore (łac.) — wszyscy razem, w komplecie. [przypis edytorski]

in crudo (łac.) — na surowo, bez obróbki. [przypis edytorski]

in crudo (łac.) — w stanie surowym. [przypis edytorski]

in crudo (łac.) — w stanie surowym, w postaci pierwotnej. [przypis edytorski]

incubus (łac.) — inkub, zły duch obcujący cieleśnie z kobietami podczas ich snu (tu utożsamiony z koboldem). [przypis edytorski]

indagacja (z łac.) — dopytywanie się, wypytywanie. [przypis edytorski]

indagacja (z łac.) — wypytywanie, przepytywanie; śledztwo. [przypis edytorski]

indagacja (z łac.) — wypytywanie. [przypis edytorski]

indagacje (z łac.) — wypytywanie, przepytywanie, badanie. [przypis edytorski]

in direptionem gentium (łac.) — na łup narodów; wyrażenie biblijne (Ez 25, 7) w tłumaczeniu Wulgaty. [przypis edytorski]

individuum est ineffabile (łac.) — osobnik jest niewysławialny; maksyma filozoficzna wskazująca, że jednostki jako jednostki nie da się ściśle określić i całkowicie wyrazić. [przypis edytorski]

in dubiis libertas (łac.) — wolność wśród wątpliwości. [przypis edytorski]

indukta (z łac.) — księgi lub wywody sądowe. [przypis edytorski]

indulgencja (daw., z łac. indulgentia) — odpust; odpuszczenie winy, przebaczenie, darowanie. [przypis edytorski]

indulgentiam (…) nostrorum (łac.) — przebaczenia, rozgrzeszenia i odpuszczenia grzechów naszych. [przypis edytorski]

indult (z łac.) — zezwolenie, przywilej. [przypis edytorski]

indyferencja (z łac.) — obojętność. [przypis edytorski]

indygenat (z łac.) — nadanie cudzoziemcowi polskiego szlachectwa. [przypis edytorski]

indygenat (z łac.) — nadanie obcokrajowcowi praw i przywilejów szlachcica polskiego. [przypis edytorski]

indygnacja (daw., z łac.) — oburzenie. [przypis edytorski]

indygnacja (z łac.) — słuszne oburzenie. [przypis edytorski]

indygnować się (z łac.) — oburzać się. [przypis edytorski]

indywiduum (z łac.) — ktoś nieznajomy wzbudzający niepokój; określenie często pogardliwe lub lekceważące. [przypis edytorski]

inedyty (z łac. ineditus: niewydany) — utwory niewydane drukiem. [przypis edytorski]