Spis treści
Napój cienistyWół wiosnowaty
1
Zwierzęta, Natura, WiosnaPierwszy upał wiosenny, skrząc się po murawach
Ślepi szyby w chałupach i wodę we stawach.
Muchy ruchem celowym — a bez celu krążą.
W jeden powój miłosny dwie łątki[1] się wiążą.
5Świerszcz wzniósł nogę — na baczność, a drugą — w sen dłuży…
Gardziel kwiatu drobnego zachłysnął bąk duży, —
Tylko wół, co tej wiosny czad[2] chłonie morderczy, —
Jak rogata mogiła[3], w pustkowiu pól sterczy!
ZdrowieŹle mu! Przemęczył żebra, przepracował płuca!
10Pole w ślepiach kołuje… Mrok do łba się rzuca…
Nigdy dotąd nie tracił ziemi pod kopytem…
Stracił teraz i runął!… Runął — całym bytem!
Za duży — dla litości, dla snu — zbyt brzuchaty…
A że zemdlał na wiosnę — zwie się Wiosnowaty[4].
15
Toć go znałem! Miał w pysku — woń mlecznej ciepłoty,
W której tchu źródłowieją ziół słodkie wypoty.
Lubił słuchać, jak woda, wargą ssana czujnie,
Na dno brzucha mu spada — dźwięcznie i niechlujnie…
Lubił wgniatać kurzliwie w piach, lśnistszy[5] od złota,
20Dreptające kopyta z przytwierdkami błota.
Nie wiem, jak się to działo, — ale już o świcie
Wchodził z widnokręgami w obłędne współżycie…
Gdzie się zjawił — tam zawsze tkwił w snów bezokolu[6],
I bezdomniał w oborze — i daleczał w polu…
25
Filozof, Cierpienie, CiałoOczami, co się martwią, choć światu nie przeczą,
Patrzył we mnie, jak w oddal — w mgłę ledwo człowieczą…
WiaraWierzył w Boga, nie wiedząc, że to — Bóg… Na miedzy
Przystawał, by ciąg dalszy snuć owej niewiedzy.
ŚmierćA nie bratał się z ciałem, co marło w niedoli, —
30Żył sam w sobie, — poza nim… A ono — niech boli…
I zadrwiły zeń nagle niegodziwe kości:
Nie zniósł wiosny — bez szczęścia, czaru — bez radości…
Poraziło go słońce. Przyśniły się zgony…
Skroń chylę i całuję łeb, snem pomącony,
35Twardy, jak głaz, co cierpi z trudem — nie od razu…
Kocham upór męczeński — hej! — takiego głazu!…
A on leży i leży… Muchy grzbiet obsiadły.
Brzuchem w nicość się tłoczy, a wargi pobladły, —
Jęzor z nich się w świat wywarł i na bok zwichnięty
40Śmierć liże, niby cukier, dany dla przynęty…
Jar pobliski brzmi osą, jak pusta szkatuła.
Cisza stoi nad polem — żywa i gorąca,
Lecz nad tą ciszą, z istnień utkaną tysiąca,
45Góruje tajemnicą drętwego mozołu
Cisza — wezbrana w ciele zemdlonego wołu.
Przypisy
[1]
łątka — rodzaj ważki o wysmukłym ciele, zielono lub niebiesko zabarwionym, mający dwie pary błoniastych, wydłużonych skrzydeł. [przypis edytorski]
[4]
Wiosnowaty — formacja słowotwórcza nawiązująca do takich określeń od chorób i cech, jak trędowaty, zezowaty, kołowaty itp., sugeruje, że wiosna zadziałała na wołu jak choroba. [przypis edytorski]
[6]
bezokole (neol.) — miejsce lub stan poza czasem, poza wszelkimi okolicznościami, jak w terminie gramatycznym bezokolicznik. [przypis edytorski]
Proszę czekać...
