Przypisy

Konstanca — bagno pod Famagustą na Cyprze. [przypis redakcyjny]

Konstancja — córka króla Sycylii Rogera, z pobudek politycznych cesarza niemieckiego Fryderyka I porwana ze swego klasztoru w Palermo i zaślubiona z jego synem Henrykiem VI. [przypis redakcyjny]

Konstancja — córka Manfreda, urodzona z pierwszej jego żony Beatrycze, żona Piotra, króla Aragonii. [przypis redakcyjny]

Konstancja — żona Piotra III, władcy Aragonii. [przypis redakcyjny]

Konstansa — miasto Constanti w Hiszpanii, w prowincji Tarragona. [przypis redakcyjny]

Konstantego cesarza (…) Sewera, cesarzów — cesarze rzymscy wschodni i zachodni, którzy ulegali wpływom swych doradców, jak np. Arkadiusz Rufinowi, Tyberiusz Sejanowi, Sewer Plaucjanowi; mniej znani: Ablabios, doradca Konstantyna Wielkiego, zamordowany przez syna, Konstantiosa II; Harmatios, którego cesarz Zeno (474–491) za pomoc w odzyskaniu tronu mianował dowódcą pretorianów, a później, bojąc się jego zdrady, kazał zamordować, wreszcie eunuch Amantios, który Justynowi I (forma imienia: Justynian jest pomyłką przepisywacza) dostarczył pieniędzy dla pozyskania wojska; wnet jednak prawdziwy ten „z chłopa król”, nie umiejący ani czytać ani pisać, okrzyknięty przez wojsko cesarzem, kazał swego doradcę i wierzyciela zamordować. Wszyscy wspomniani tu doradcy zginęli okrutną śmiercią. [przypis redakcyjny]

Konstanty — Konstanty Danielewicz. [przypis redakcyjny]

Konstanty — Konstantyn, cesarz wschodnio-rzymski (bizantyński). [przypis redakcyjny]

Konstantyna — miasto w Algierze. [przypis redakcyjny]

Konstantyn — cesarz wschodnio-rzymski (bizantyński). [przypis redakcyjny]

Konstantyn IX Paleolog — ostatni cesarz wschodniorzymski, poległ przy zdobyciu Konstantynopola przez Turków w 1453 r. [przypis redakcyjny]

Konstantyn — Konstantyn Wielki, cesarz rzymski (274–337). [przypis redakcyjny]

Konstantyn Manasses — zakonnik, napisał po grecku poemat, w którym tak detalicznie podaje opis piękności greckiej Heleny. [przypis redakcyjny]

Konstantynów (dziś ukr.: Starokonstantyniw) — miasto w środkowo-zachodniej części Ukrainy, założone w XVI w. przez magnatów Ostrogskich, twierdza obronna przeciw najazdom tatarskim. [przypis redakcyjny]

Konstantynopole (starop.) — Konstantynopol. [przypis redakcyjny]

konstytucją buchnie wulkan prawy — poeta wspomina tu krwawe wypadki z 1799 r., podczas których kardynał Fabricio Ruffo w porozumieniu z królem Sycylii i Neapolu Ferdynandem I wypędził z Neapolu przy pomocy wojsk najemnych rewolucyjne oddziały francuskie, dokonał rzezi wśród neapolitańskich republikanów, obalił wprowadzony przez Francuzów ustrój republikański i przywrócił przy pomocy angielskiego admirała Nelsona na krótki okres panowanie króla Ferdynanda. Późniejsze badania naukowe wykazały, że rola kardynała Ruffo w wypadkach 1799 r. nie była tak krwawa, jak początkowo sądzono. Zob. Francesco Lemmi, Nelson e Caracciolo e la Republica Napoletana, Firenze 1898. [przypis redakcyjny]

konstytucjach koronnych — prawach, uchwalonych na sejmach. [przypis redakcyjny]

konstytucja napoleońska — nadana Księstwu Warszawskiemu w r. 1807. [przypis redakcyjny]

konstytucja pruska — właściwie konstytucja cesarstwa niemieckiego z 1871 (zapewniała panowanie klasowe obszarnikom, silną władzę cesarzowi i przewagę Prus w Rzeszy); opracowana według wskazówek Bismarcka. [przypis redakcyjny]

konsukcesor — wyraz utworzony przez polskich palestrantów z łac.: con i successor: współdziedzic. [przypis redakcyjny]

konsultacja — narada. [przypis redakcyjny]

konsultacje — narady. [przypis redakcyjny]

konsultacyj ani konsultorów — [D.lm:] narad ani doradców. [przypis redakcyjny]

konsulta (daw., z łac.) — rada. [przypis redakcyjny]

konsultum (z łac.) — rada. [przypis redakcyjny]

konsul — „w czasie Rzeczypospolitej Rzymskiej najwyższa władza do roku tylko trwająca; dwóch zaś corocznie konsulów obierano”. (Zbiór potrzebn. wiad.). Asystą konsulów było 12 liktorów, o których por. Pan niewart sługi, przyp. do ww. 103–104. [przypis redakcyjny]

konsyderacja (z łac.) — myśl, rozwaga. [przypis redakcyjny]

konsyderacji mniejszej — mniejszego znaczenia. [przypis redakcyjny]

konsyderacyja — poszanowanie, uznanie. [przypis redakcyjny]

konsyderacyja — uwaga. [przypis redakcyjny]

konsyderowane — uważane, poważane. [przypis redakcyjny]

konsyderowany — poważany, ceniony. [przypis redakcyjny]

konsyderowany — poważany. [przypis redakcyjny]

konsyliarze — radcy, dostojnicy. [przypis redakcyjny]

konsyliarz — w ten sposób tytułowano dawniej lekarza. [przypis redakcyjny]

konsyliarz (z łac. consiliarius: doradca) — dawna nazwa lekarza. [przypis redakcyjny]

konsystencją — miejsce postoju, postój. [przypis redakcyjny]

konsystencja (z łac.) — stanowisko, leże. [przypis redakcyjny]

konsystencja (z łac.) — tu: zakładanie obozu, obozowanie. [przypis redakcyjny]

konsystencji — miejsca postoju, kwatery. [przypis redakcyjny]

konsystorz — urząd podległy biskupowi, kancelaria diecezjalna. [przypis redakcyjny]

konsystorz (z łac.) — rada biskupia. [przypis redakcyjny]

kontemplacyje (lm) — rozmyślania. [przypis redakcyjny]

kontempt (daw., z łac.) — wzgarda, obelga. [przypis redakcyjny]

kontempt (łac.) — obraza, zniewaga, lekceważenie. [przypis redakcyjny]

kontempt (z łac.) — lekceważenie, pogarda. [przypis redakcyjny]

kontempt (z łac.) — obraza, pogarda, lekceważenie. [przypis redakcyjny]

kontempt (z łac.) — pogarda, lekceważenie. [przypis redakcyjny]

kontempt (z łac.) — ubliżenie. [przypis redakcyjny]

kontempt (z łac.) — zniewaga, obraza; pogarda, lekceważenie. [przypis redakcyjny]

kontempt — zniewaga. [przypis redakcyjny]

kontentacja — zaspokojenie (pieniężne), odprawa. [przypis redakcyjny]

kontenteca (daw., z wł.) — zadowolenie. [przypis redakcyjny]

kontentować się — zadowolić się, uznać. [przypis redakcyjny]

kontentować się (z łac.) — zadowalać się, poprzestawać na czymś. [przypis redakcyjny]

kontent — zadowolony. [przypis redakcyjny]

konterfekt — obraz, przykład. [przypis redakcyjny]

konterfekt (przestarz.) — obraz. [przypis redakcyjny]

kontestacja — tu: obietnica. [przypis redakcyjny]

kontest (daw.) — oświadczenie. [przypis redakcyjny]

kontest (daw.) — świadectwo. [przypis redakcyjny]

kontest (daw.) — tu: oświadczenie. [przypis redakcyjny]

kontest — tu: wyświadczenie. [przypis redakcyjny]

kontradicenta — przeciwnika, sprzeciwiającego się. [przypis redakcyjny]

kontradykcja — przeciwieństwo. [przypis redakcyjny]

kontradykcja — sprzeciw. [przypis redakcyjny]

kontradykować — sprzeciwiać się. [przypis redakcyjny]

kontraktu towarzystwa umowy społecznej — termin upowszechniony przez Rousseau, przez Staszica rozumiany jako system zobowiązań wzajemnych jednostek oraz względem całości i rodu ludzkiego, wypływających z natury człowieka, która jest tworem Boga (jak u Buffona). [przypis redakcyjny]

kontrakty (starop.) — [tu:] umowy. [przypis redakcyjny]

kontrakty — zjazdy doroczne jakiejś prowincji dla załatwiania spraw handlowych i majątkowych. [przypis redakcyjny]

kontrakty — zjazdy szlachty na doroczne jarmarki dla celów handlowych i towarzyskich. Szczególnym powodzeniem cieszyły się kontrakty lwowskie, dubieńskie i kijowskie. [przypis redakcyjny]

kontramarkarnia — szatnia. [przypis redakcyjny]

kontredans (fr. contredance) — lub: kadryl. Nazwa pochodzi stąd, że w przeciwieństwie do tańców wirowych, tańczą go pary naprzeciw siebie. Kadryl był pierwotnie tańcem angielskim. Tańczono go w 4, 6 lub więcej par, z 5 lub 6 figurami. Muzyka w takcie 2/4 i 6/8 z 8–taktowymi repetycjami. [przypis redakcyjny]

kontredans — melodia tańca zbiorowego, w którym po dwie pary stoją naprzeciw siebie i wykonują różne figury. [przypis redakcyjny]

kontrowersja (z łac.) — spór, sprzeczka, nieporozumienie. [przypis redakcyjny]

kontrowersja (z łac.) — tutaj: opis sprawy, składany przez strony po wyroku pisarzowi sądu. [przypis redakcyjny]

kontrowersji — sprzeciwu, sporu, w dawnej Polsce: opis sprawy, składany przez strony po wyroku pisarzowi sądu. [przypis redakcyjny]

kontrowertować — spierać się. [przypis redakcyjny]

kontrowertować — utrzymywać. [przypis redakcyjny]

kontrybucja — opłata przymusowa. [przypis redakcyjny]

kontumelia — zniewaga. [przypis redakcyjny]

kontusz — starop. wierzchni strój męski. [przypis redakcyjny]

kontusz — wzięty wraz z nazwą od Węgrów i Turków, nie był wcale rodowitym strojem polskim, jak mniema Kitowicz. [przypis redakcyjny]

kontynencja — umiarkowanie, miara. [przypis redakcyjny]

konwenansowe szpangi — kajdany, więzy konwenansu, utartej i przyjętej formy bycia w sensie towarzyskim lub obyczajowo-moralnym. [przypis redakcyjny]

Konwencja — [Konwent Narodowy], francuski parlament rewolucyjny (1792–1795), który skazał na śmierć Ludwika XVI i proklamował republikę. [przypis redakcyjny]

Konwencja — Konwent Narodowy, rewolucyjne przedstawicielstwo ludu francuskiego po obaleniu monarchii w latach 1792–1795. [przypis redakcyjny]

konwent — zgromadzenie, dom zakonny. [przypis redakcyjny]

konwersacja — rozmowa towarzyska, zabawa. [przypis redakcyjny]

konwersacja — tu: zabawa. [przypis redakcyjny]

konwersacje — towarzyskie pogawędki, zabawy. [przypis redakcyjny]

konwers — braciszek zakonny. [przypis redakcyjny]

konwersują — rozmawiają. [przypis redakcyjny]

konwikcja — przekonanie, dowód. [przypis redakcyjny]

konwikt dla paniąt — tzw. Collegium Nobilium, założone przez St. Konarskiego w Warszawie w r. 1740. [przypis redakcyjny]

konwinkować — zbijać. [przypis redakcyjny]

konwój (z fr.) — straż zbrojna. [przypis redakcyjny]

konwój (z wł.) — eskorta, straż dodana. [przypis redakcyjny]

konwokować — pospraszać. [przypis redakcyjny]

kopają (starop.) — kopią, wydobywają. [przypis redakcyjny]