Form: Liryka,
motif: Piękno

I oto głębia nieba trwoży mnie; przejrzystość jego wtrąca w rozpacz. Bezuczuciowość morza, nieodmienność widowiska wzmagają opór… Ach! trzebaż cierpieć wiecznie lub wiekuiście uciekać przed pięknem? Naturo, czarodziejko bezlitosna, rywalko zawsze zwycięska, przywróć mi swobodę! Przestań kusić żądze moje i pychę! Pilne przenikanie piękna to pojedynek, w którym artysta krzyczy z przerażenia, nim pokonany padnie.

Harlem, ów zachwycający obrazeczek, który streszcza szkołę flamandzką, Harlem wymalowany przez Jana Breughla, Peetera Neefa, Dawida Teniersa i Pawła Rembrandta.

I kanał, gdzie modra toń dygoce, i kościółek, gdzie gore pozłocisty witraż, i ganek kuty, gdzie schnie bielizna w słońcu, i dachówki zielone od chmielu.

I bociany, które machają skrzydłami wokół wieży zegarowej grodu, wyciągające szyje z powietrznej wysokości i przyjmujące do dziobów dżdżowe krople.

I beztroski burmistrz, który pieści dłonią podwójny podbródek, i zakochany przekupień kwiatów, który chudnie z wzrokiem wlepionym w tulipan.

I cyganka, która omdlewająco pochyla się nad mandoliną, i staruch, który dmie w obój, i dziecko, wydymające pęcherz.

I pijusy, którzy kurzą w podejrzanej karczemce, i dziewucha z zajazdu, która zawiesza w oknie nieżywego bażanta.