Motyw: Cisza

Aż napełniona mlecznie,

w sen się powoli zapadnie,

a czas melodyjnie osiądzie

kaskadą blasku na dnie.

Więc ma Barbara srebrne

ciało. W nim pręży się miękko

biała łasica milczenia

pod niewidzialną ręką.

I przyszedł pierwszy raz, i nawiał obłok biały,

a chłodne bryły lodu tej nocy — w staw przemienił,

a na nim złote kręgi milczenia tak się chwiały

jak motyl albo gwiazdy brzęczący, pszczeli ślad.

W nocy pies we mgle szczeka,

rozpruwa szwy ciszy

i czkawka echa kaszle z przegniłych płuc podwórz.

Nie chodź po zwiędłym zmroku, lepiej okno otwórz:

przestrzeń powiewa w usta gorzką, wonną jesień.

W tej porze zmierzchu woda i światło

tworzą postaci wiotkie i czyste

ciszy jezioro, po którym spływa,

jakby po nici, obłoku listek.

I przemierzał strunami śpiącemi

oddalenie nie objęte słowem,

i jak klucz do zamkniętych podziemi

niósł na wargach milczenie dębowe.

Tylko z dali ryczały porzucone lodowce

przystanąwszy w zasłuchane stada

i skręcone orkany jak owce

pobekując zawisły w powietrzu,

nawet ostre pociski deszczów

zwisły z nieba — stanęły nad ziemią,

w kręgi pieśni zasłuchane niemo.

Tego dnia, gdy wracałem do piekła

przez ulicę jak ciężar powietrza,

przez tę ciszę, gdy wzrok mi już uwiądł,

przez tę ciszę, gdy płacz mi już wietrzał,

powracałem po tęczy do piekła…

Nie wystarczy nas na to milczenie

i płacz za umarłym czasem.

Rosną na ścianie, w ogień schodzą cienie.

Obce przeszły, zostały nasze.

Nad tym światem cudów w ruchu

Zaległ — (nowy straszny cud!

Wzrok panował. Nic dla słuchu.)

Wieczny niemy ciszy chłód.