Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)

Szacowany czas do końca: -
Karol Bołoz Antoniewicz, Bielany

Spis treści

    1. Cisza: 1
    2. Historia: 1
    3. Kuszenie: 1
    4. Natura: 1
    5. Obraz świata: 1
    6. Pająk: 1
    7. Prawda: 1 2
    8. Przemijanie: 1
    9. Rozum: 1
    10. Ruiny: 1 2
    11. Rycerz: 1
    12. Rzeka: 1
    13. Świątynia: 1
    14. Wiara: 1 2
    15. Wspomnienia: 1

    Karol Bołoz AntoniewiczBielany

    Na dochód towarzystwa dobroczynności Krakowskiego.

    1
    Natura, ŚwiątyniaDokąd ta ścieżka kręto wiedzie w górę?
    Pomiędzy skały i gęste krzewiny
    Noc szaty swoje zasłała szeroko;
    Tu na zachodzie wiatr usunął chmurę,
    5
    Kulę ognistą łzawe żegna oko,
    A tam na wschodzie mkną w obłok ruiny;
    RzekaGdzie czystym nurtem, jęcząc, Wisła płynie,
    Stoję nad Wisłą — a myśl w myśli ginie —
    Czy w twej świątyni stanąłem, naturo?
    10
    Wiecznego spoczynku tuż przybytek święty,
    Pytam was, drzewa, pytam ciebie, góro,
    Pytam was, gwiazdy, lampy głuchej nocy,
    Czy chcecie łudzić słaby wzrok pielgrzyma,
    Stawiając szczęścia rozkoszne obrazy,
    15
    By grom tym straszniej przed jego oczyma
    Uderzył w dęby, pogruchotał głazy?
    Mówcie, na próżno, głos wydać niezdolny
    I ten głaz zimny, i wietrzyk swawolny,
    I nurt, choć jęcząc, burza go poruszy;
    20
    I gwiazdy milczą, lecz mówią do duszy;
    Głos się o skały na próżno nie łamie,
    CiszaGdy wszystko milczy, ach, wszystko przemawia
    I gwiazda z gwiazdą, nurt z nurtem rozmawia — —
    Jakież malowne widoki dokoła!
    25
    Tu z wzgórków trzoda powraca wesoła,
    Tam rybak siecie[1] zaciągnął do łodzi,
    I piosnkę nucąc, spokojnie odchodzi;
    A tam, gdzie pasmo dzikich skał się wije,
    Wśród mglistej powłoki stary gmach się kryje;
    30
    Widzisz te baszty, te mury, te wieże,
    Rycerz, Wspomnienia, Historia, RuinyTo Zamek Tenczyński[2] — tam niegdyś rycerze
    Za Boga i wiarę — krwawy bój toczyli,
    A gdy szczęk broni zamilkł w nocnej chwili,
    Trubadur[3] wierny, u nóg swej kochanki,
    35
    Po krwawym boju, krwawe składał wianki!
    W sklepionych salach, gdzie teraz przez szpary
    Księżyc bladawym promieniem przebija,
    Złociste niegdyś dzwonili puchary —
    I ten czas minął! — jak wszystko przemija,
    40
    Ruiny, PrzemijanieA gdy zniszczenia godzina wybije,
    Burza w grobowych tylko gruzach wyje!
    Przeszłość i przyszłość w łudzącej kolei
    Gasi i gwiazdę roznieca nadziei! — —
    Lecz idę dalej, gdzie węższa drożyna[4],
    45
    Gęstsze zarośla i krzaki przecina.
    Rzadkie już w piasku wiatr zasunął ślady;
    Księżyc mi tylko towarzyszy blady;
    Gdy do wierzchołka zbliżałem się góry,
    Ujrzałem ciemne, w głębi lasu, mury,
    50
    A tam gdzie zżółkłe cień rzucają buki,
    Wieże kościoła i posępne łuki,
    I wzniosłe krzyże, i ciemne krużganki,
    Bramy warowne — gdy u bramy dzwonię,
    Ujrzałem furtkę ukrytą na stronie! — —
    55
    Ten szelest liścia i ten szmer strumyka,
    Jak słodkim głosem przemawia do duszy,
    Gdzież jestem? domek — domek pustelnika,
    Cicho! — głos jakiś obił się o uszy;
    Zapukam, spytam, może ktoś odpowie; — —
    60
    Nad drzwiami napis — przy drzwiach krzyż zwieszony,
    I obraz, lampa pod obrazem świeci,
    Pukam na próżno — ale z drugiej strony,
    Także domeczek i drugi, i trzeci,
    Przed każdym domkiem ogródeczek mały;
    65
    Pędzi latorośl między twarde skały,
    Na boku woda mruczy przezroczysta,
    Środkiem wiedzie ulica cienista;
    Pomiędzy drzewa i zwiędniałe kwiaty;
    Ujrzałem białe pustelnika szaty;
    70
    Schyloną głową i z spuszczonym okiem,
    Poważnym ku mnie przystępuje krokiem,
    Wita — chce odejść — ciekawością zdjęty,
    «Gdzież jestem?» pytam, «powiedz, ojcze święty»;
    Ta wdzięczna cisza, to głuche milczenie,
    75
    Te gwiazdy, kwiaty, fale, drzewa, cienie,
    I czarujące dokoła widoki,
    Ten księżyc jasny pomiędzy obłoki,
    W słodkich marzeniach myśli myślą gonię!
    Starzec z uśmiechem ścisnął moje dłonie;
    80
    «Gdy cała natura już spokojnie drzymie[5],
    Usiądź tu ze mną w tej cieni, pielgrzymie,
    Może to słodkie spełznie omamienie,
    Lecz słodsze w sercu zostanie wspomnienie!»
    Góra, co Wisła oblewa dokoła,
    85
    Co pod obłoki wznosząc grzbiet swój dumny,
    Dźwiga stuletnie natury kolumny,
    Co w biegu chmurę zatrzymać wydoła,
    Góry Srebrnej[6] przebrała nazwisko!
    Mieszkańców pustyni samotne siedlisko,
    90
    To są Bielany! — — Minęli[7] już wieki,
    Gdy śmierć Romualda[8] zawarła powieki,
    Minęli wieki, jak święte popioły,
    Burzliwe w puszczy roznieśli żywioły;
    Lecz ten duch wzniosły nie opuścił ziemi,
    95
    Za wzór późniejsze obrało go plemię,
    Uczniów, co w sercu kryjąc klejnot drogi
    Radośnie rodzinne porzucali progi;
    I dziś niejeden jeszcze z świata znika,
    I życie w puszczy wiedzie pustelnika!
    100
    Burzą zdradliwą po morzu miotany,
    Chcesz port pewny znaleźć? — uchodź na Bielany! — —
    Dzień schodzi za dniem w jednostajnym kole,
    Łzy nie wyciska, nie rozjątrza bole[9],
    Echo o jednej trącone godzinie,
    105
    Przerywa ciszę i po skałach ginie,
    Tęczą nadziei, niebieskie sklepienie,
    Tam nieraz serca wznosi się westchnienie,
    Oko na jasnym spoczywa błękicie,
    Gdzie wiara wieczne zapowiada życie!
    110
    I dla mnie wkrótce jęknie dzwon grobowy! — — —
    Panie, ty rozkaż, ja zawsze gotowy;
    Niech się me oczy powleką zasłoną,
    Niechaj mnie w zimne spuszczą ziemi łono,
    Dusza się wzbije do ciebie, o Boże,
    115
    Tam niebieskiego, błyśnie życia zorze[10],
    Tam — chciał dalej mówić, lecz podniósłszy oko,
    Łzą lice skropił — i westchnął głęboko,
    Milczał, z nim wszystko milczało wokoło,
    Gdy cichym głosem nachyliwszy czoło
    120
    Modlić się począł:
    «Serce me wznoszę do ciebie, o Panie!
    Jak ty rozrządzisz, tak niechaj się stanie,
    Ty wiesz najlepiej, czego mi potrzeba,
    Lecz niechaj serce w miłości ku tobie
    Nigdy nie stygnie, a cokolwiek zrobię,
    Niechaj cię myśl ma widzi ciągle w niebie!
    Kto w tobie nadzieje pokłada jedynie,
    Ten tu nie zbłądzi, wiecznie nie zaginie,
    Choć potok życia burzliwie odpłynie,
    Z nowym się życiem nowy byt rozwinie.»
    Blade ognie gwiazda roni,
    Północ już wybiła z wieży,
    Srebrnym brzmieniem dzwonek dzwoni,
    Woła braci do pacierzy;
    125
    Tam gdzie domek pustelnika,
    Gęsty drzew otacza wianek,
    Mignął się blady kaganek;
    Wśród drzew cieni — świeci, znika,
    Tu zabłysnął, tam się kryje,
    130
    Jak w błękicie skra się wije,
    Bo gdy zabrzmiał dzwon w kościele,
    Każdy ojciec rzuca cele,
    A różaniec wziąwszy w dłonie,
    W świętym przystępuje gronie;
    135
    Księżyc spod ciemnej wysunął się chmury,
    Nad wieże kościoła roztoczył swe koło,
    Już pustelnicy w święte wchodzą mury,
    Przed znakiem krzyża uchylają czoło,
    Bramy otwarte, a na drzwiach świątyni,
    140
    Widać dwóch starców, mieszkańców pustyni,
    Księgę trzymają ustaw Romualda;
    Dalej przy bramie stoją dwaj rycerze,
    Z głazu wykute kamienne pancerze
    Kryją te piersi, gdzie serce nie bije,
    145
    Kamień się został, popiół ziemia kryje;
    A księżyc w lśniącej nie łamie się stali: — —
    Lampa w przysionku kościoła się pali,
    Z spuszczonym okiem,
    Powolnym krokiem,
    150
    Szeregiem długim,
    Jeden za drugim,
    Po zimnym marmurze,
    Wstępują dali[11],
    A na sklepieniu
    155
    Lampa się pali,
    Gdzie obraz Pana,
    Tam gną kolana,
    I już dokoła
    Zasiedli w chórze.
    160
    Modły cichym szemrząc głosem; — —
    Lampa rzuca blask ukosem,
    Płomyk się wije między nocne cienia[12];
    Posępna cisza — gorące westchnienia,
    Jęki miłosne i głosy żałoby,
    165
    Już się o zimne odbili sklepienia,
    Ponad milczące unosząc się groby!
    Modlą się — Boga wzywają pomocy,
    Łzy ronią miłości — z głębi serca płyną,
    Wsiąknie je marmur, w niebie nie zaginą,
    170
    Anioł je zliczył, co zliczył westchnienia,
    Miłości łzy w kielich spłynęły zbawienia.
    Dzwonek zadzwonił o ściany z marmuru
    Potrącił echa, jęcząc przerwał ciszę,
    Już ciche modły dochodzą mnie z chóru,
    175
    Tu gdzie się w myślach wątły duch kołysze,
    Z głosami ojców łączę me pacierze,
    Wszak i ja kocham, ja żyję, ja wierzę,
    Wszak i ja żyję — cóż życie bez wiary?
    Obraz świataKtóż tę zagadkę rozwiązać jest w stanie,
    180
    Życie — noc ciemna — grób wieczne mieszkania!
    Śmierć — moc nieznana — wszystko w nicość zmienia!
    Więc ten na próżno niósł cnocie ofiary,
    A głos, co z głębi wydobył się duszy,
    Te zimne nieba sklepienia nie wzruszy,
    185
    Cnota nagrody, zbrodnia nie masz kary?
    Kuszenie, Pająk, WiaraStój! nad przepaścią niech się duch nie błąka,
    Te, co niewiara zastawia ci sidła,
    Przerwij jak tkankę słabego pająka;
    Rozpędź te zgubne, zwodnicze, mamidła; — —
    190
    Wszak się wysmukłe w górę pną topole,
    A bluszcz, zimnego chwyciwszy się łona,
    Zwiędłe po skałach wyciąga ramiona,
    Masz myśl jedynie błąkać się po dole?
    Niechaj się wzbija polotem sokoła,
    195
    Niechaj po ziemi już dłużej nie błądzi,
    Prawda, RozumGdzie się myśl chwieje, tam niech duch rozsądzi!
    Od kolebki do grobu, długa, ciemna droga,
    Cóż dostrzec łzawa wydoła źrenica?
    Chcesz myśl natężyć, ach, myśl tak uboga,
    200
    I nieodkryta życia tajemnica!
    Za prawdą gonisz, chcesz ją ująć w dłonie,
    Zaćmi cię jasna prawdy łyskawica,
    Ty do niej drżące wyciągasz ramiona,
    Ty ją do twego chcesz przycisnąć łona,
    205
    Ale to widmo, w własnym gaśnie ogniu!
    Jak kropla wody w oceanie tonie,
    Jak się w powietrzu gubią kwiatów wonie; —
    Lecz czemuż szukać tu ulgę boleści,
    Wszakże jest niebo, wszakże Bóg na niebie,
    210
    Wszakże jest wieczność — dusza wiecznie żyje; — — — —
    Niech się w marzeniach wątła myśl nie wije,
    Prawda, WiaraBo tutaj myślom Bóg stawił granice,
    Niechaj tu słabe zamkną się źrenice,
    Zasłona wiary — wieczne prawdy kryje!

    1 listopada 1828

    Przypisy

    [1]

    siecie (daw. forma) — dziś: sieci. [przypis edytorski]

    [2]

    Zamek Tenczyn — ruiny zamku leżącego w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, włączonego w XIV wieku do kazimierzowskiego systemu tzw. Orlich Gniazd, położonego we wsi Rudno w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w odległości 24 km na zachód od Krakowa. Ruiny zamku stoją na dawnym stożku wulkanicznym, będącym najwyższym wzniesieniem Garbu Tenczyńskiego. [przypis edytorski]

    [3]

    trubadur — wędrowny śpiewak, poeta (postać szczególnie istotna w kulturze średniowiecznej Europy), twórca poezji dworskiej, romansów i pieśni opiewających rycerskie czyny. [przypis edytorski]

    [4]

    drożyna — tutaj: mała droga; dróżka. [przypis edytorski]

    [5]

    drzymać — dziś popr.: drzemać. [przypis edytorski]

    [6]

    Srebrna Góra (317 m n.p.m.) — czwarte pod względem wysokości wzgórze zrębu Pasma Sowińca na terenie Lasu Wolskiego w Krakowie. Na jego stromych, południowych stokach znajduje się rezerwat przyrody Bielańskie Skałki, a na szczycie wzgórza klasztor kamedułów i Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Na południowych i południowo-zachodnich stokach Srebrnej Góry, po obu stronach alei Wędrowników, u podnóża klasztoru kamedułów, znajduje się druga co do wielkości w Polsce winnica. [przypis edytorski]

    [7]

    minęli (…) wieki — dziś popr.: minęły wieki. [przypis edytorski]

    [8]

    Romuald z Camaldoli (ok. 950–1027) — włoski mnich, założyciel zakonu kamedułów, opat, święty Kościoła katolickiego. [przypis edytorski]

    [9]

    nie rozjątrza bole — nie rozjątrza bólów. [przypis edytorski]

    [10]

    błyśnie (…) zorze — dziś: błyśnie zorza. [przypis edytorski]

    [11]

    dali — zapewne: „daléj” (w daw. formie, z tzw. e pochylonym) w zapisie fonetycznym. [przypis edytorski]

    [12]

    nocne cienia — dziś: nocne cienie. [przypis edytorski]

    15 zł

    tyle kosztują 2 minuty nagrania audiobooka

    35 zł

    tyle kosztuje redakcja jednego krótkiego wiersza

    55 zł

    tyle kosztuje przetłumaczenie 1 strony z jęz. angielskiego na jęz. polski

    200 zł

    tyle kosztuje redakcja 20 stron książki

    500 zł

    Dziękujemy za Twoje wsparcie! Uzyskujesz roczny dostęp do przedpremierowych publikacji.

    20 zł /mies.

    Dziękujemy, że jesteś z nami!

    35 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na opłacenie jednego miesiąca utrzymania serwera, na którym udostępniamy lektury szkolne.

    55 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na nagranie audiobooka, np. z baśnią Andersena lub innego o podobnej długości.

    100 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na zredagowanie i publikację książki o długości 150 stron.

    Bezpieczne płatności zapewniają: PayU Visa MasterCard PayPal

    Dane do przelewu tradycyjnego:

    nazwa odbiorcy

    Fundacja Wolne Lektury

    adres odbiorcy

    ul. Marszałkowska 84/92 lok. 125, 00-514 Warszawa

    numer konta

    75 1090 2851 0000 0001 4324 3317

    tytuł przelewu

    Darowizna na Wolne Lektury + twoja nazwa użytkownika lub e-mail

    wpłaty w EUR

    PL88 1090 2851 0000 0001 4324 3374

    Wpłaty w USD

    PL82 1090 2851 0000 0001 4324 3385

    SWIFT

    WBKPPLPP

    x
    Skopiuj link Skopiuj cytat
    Zakładka Istniejąca zakładka Notka
    Słuchaj od tego miejsca