Jan KasprowiczW ciemności schodzi moja duszaIII

Śmierć, Trup, GróbZazdroszczę nieraz tym, co w grobach leżą,

Owianych trawy szeleszczącą ciszą:

Duch, CiałoDusze ich, rozbrat wziąwszy z ciał odzieżą,

Jęków ziemskiego bólu już nie słyszą.

Na lotnych skrzydłach wielki przestwór mierzą,

Melodiami sfer wonnymi dyszą;

W twarz zórz i słońca zapatrzone świeżą,

W promiennych blaskach pyłem blasków wiszą.

A tylko czasem schodzą na mogiły,

Oblane światła miesięcznego[1] falą,

Cicho po trawie aksamitnej depcą

MelancholiaI dla tych bytów, co, stargawszy siły

W przebojach z życiem, na swój los się żalą,

Melancholijną pieśń ukojeń szepcą.