Jan KasprowiczW ciemności schodzi moja duszaIV

Ciało, Duch, Morze, Burza, Konflikt, Otchłań, WalkaO niezgłębiona duszy toni,

Ty w ciasnej piersi mórz ogromie!

WiatrNa burzę wichr już głucho dzwoni,

Już gwiazd iskrzących gasi płomię[1].

Już ci palcami strasznej dłoni

Demon nawałnic sięgnął do dna —

CiemnośćO zachmurzona duszy toni,

Przed chwilą jeszcze tak pogodna!

CierpienieZrywasz się, jęczysz, szukasz broni,

Wał[2] bijesz wałem śród tej męki,

PoezjaŁkasz żądzą ciszy — cóż ci po niej?

W pieśń się zmieniają twoje jęki!

I pieśń ta huczy, pieśń ta dzwoni,

W rytmicznych falach okrąg nurza:

I przestwór słucha tej symfonii,

Którą–ć wyrwała z głębin burza.

WiatrZ dziwu wichr staje w chmur pogoni,

Tylko melodią razem dyszy:

O nawałnicą śpiewna toni,

Czemu tak bardzo żądasz ciszy?!