Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 474 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Przekaż 1,5%

Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS 00000 70056
Ufunduj darmowe książki dla tysięcy dzieciaków.
WIĘCEJ

Szacowany czas do końca: -
Adam Mickiewicz, Sonety odeskie, Sonet XXII. Ekskuza
← Sonet XXI. Danaidy

Spis treści

    1. Poeta: 1
    2. Poezja: 1

    Adam MickiewiczSonety odeskieSonet XXII. Ekskuza[1]

    1
    Poeta, PoezjaNuciłem o miłostkach w rówienników[2] tłumie;
    Jedni mię pochwalili, a drudzy szeptali:
    Ten wieszcz kocha się tylko, męczy się i żali,
    Nic innego nie czuje lub śpiewać nie umie.
    5
    W dojrzalsze wchodząc lata, przy starszym rozumie,
    Czemu serce płomykiem tak dziecinnym pali?
    Czyliż mu na to wieszczy głos bogowie dali,
    Aby o sobie tylko w każdej nucił dumie? —
    Wielkomyślna przestroga! wnet z górnymi duchy
    10
    Alcejski chwytam bardon[3] i strojem Ursyna[4]
    Ledwiem zaczął przegrywać[5], aż cała drużyna
    Rozpierzchła się, unosząc zadziwione słuchy[6];
    Zrywam struny i w Letę ciskam bardon głuchy.
    Taki wieszcz, jaki słuchacz.

    Przypisy

    [1]

    ekskuza (daw.) — wytłumaczenie, tłumaczenie się. [przypis edytorski]

    [2]

    rówiennik (daw.) — rówieśnik. [przypis edytorski]

    [3]

    bardon — lutnia. [przypis edytorski]

    [4]

    Ursyna — aluzja do Juliana Ursyna Niemcewicza (1757–1841) cieszącego się wielkim poważaniem dyplomaty, pisarza, dramaturga i poety, którego utwory podejmowały tematykę patriotyczną. [przypis edytorski]

    [5]

    przegrywać — tu: przygrywać. [przypis edytorski]

    [6]

    słuchy — uszy, szczególnie zajęcze. [przypis edytorski]

    x