Adam MickiewiczSonety odeskieEkskuza[1]

Poeta, PoezjaNuciłem o miłostkach w rówienników[2] tłumie;

Jedni mię pochwalili, a drudzy szeptali:

Ten wieszcz kocha się tylko, męczy się i żali,

Nic innego nie czuje lub śpiewać nie umie.

W dojrzalsze wchodząc lata, przy starszym rozumie,

Czemu serce płomykiem tak dziecinnym pali?

Czyliż mu na to wieszczy głos bogowie dali,

Aby o sobie tylko w każdej nucił dumie? —

Wielkomyślna przestroga! wnet z górnymi duchy

Alcejski chwytam bardon[3] i strojem Ursyna[4]

Ledwiem zaczął przegrywać[5], aż cała drużyna

Rozpierzchła się, unosząc zadziwione słuchy[6];

Zrywam struny i w Letę ciskam bardon głuchy.

Taki wieszcz, jaki słuchacz.