Józef Czechowicznuta człowieczarymy pobożne

smutku pora siwa

porosła mieszkania sprzęty

wiatr chmurzyska przywiał

bladym odmętem

okno szumiące krzaki

kosaciec[1] powiewa dłonią

to ty dajesz znaki

persefono[2]

Czasjutro czyha we wszystkim

nim do niego zegary dotrą

błyskawic jarzy się błyskiem

widnokrąg

koniec dnia ma oczy sarnie

błyskawice chwytają za nóż

nam i bitwom elementarnym

na dwoje wróżący janus[3]

błądząc miastem nad sobą się użal

an ang ang

katedr sennych dzwonienie

łamie ulic promienie

tak bym tę sprawę nazwał

neonów konstelacje

jak męki pańskiej stacje

krwawią asfalt

blask czerwona perła duża

ang ang ang

błądząc miastem nad sobą się użal

tak by szepnąć mogła z mozaiki w bazylice

roniąca perły eleusa[4]