Przypisy

koniowi wypuszczał — wypuszczał wodze, ruszał biegiem. [przypis redakcyjny]

koniunkcja — połączenie. [przypis redakcyjny]

koniuszy koronny — Matczyński, Marek, przyjaciel króla, od marca 1676 koniuszy koronny. [przypis redakcyjny]

konkiety — podboje. [przypis redakcyjny]

konkludować — wnosić. [przypis redakcyjny]

konkludować (z łac.) — kończyć, dochodzić do wniosku końcowego; tu przen.: kończyć walkę. [przypis redakcyjny]

konkokcji — trawienia, strawności. [przypis redakcyjny]

konkordia (z łac.) — zgoda, jednomyślność. [przypis redakcyjny]

konkredować (z łac.) — zawierzyć. [przypis redakcyjny]

konkurować — zabiegać. [przypis redakcyjny]

konkurs odebrało — odebrało wzięcie, pierwszeństwo. [przypis redakcyjny]

konno i rzędno — z pięknymi rzędami na koniach. [przypis redakcyjny]

konopnym kropidłem — [N.lp] batogiem, powrozem. [przypis redakcyjny]

konował — lekarz zwierząt, weterynarz. [przypis redakcyjny]

konpunkcja (z łac.) — przekłucie. [przypis redakcyjny]

Konrad Czarnecki — artysta malarz i dyplomata, jako attache poselstwa polskiego w Sztokholmie w latach 1919–1924 był gorliwym rzecznikiem kandydatury Żeromskiego do Nagrody Nobla (którą, jak wiadomo, otrzymał ostatecznie Wł. St. Reymont). [przypis redakcyjny]

Konrad Palazzo z Gerardem, Gwido — O tych trzech mężach komentatorowie Boskiej komedii nadmieniają tyle tylko, że byli to ludzie zacni i szlachetni. Jeden z tych, Gerard da Camino, protektorem był poetów prowansalskich. [przypis redakcyjny]

Konrad — raczej Konradyn, syn Konrada IV, króla niemieckiego, a wnuk cesarza Fryderyka II, pobity przez Karola Andegaweńskiego pod Tagliacozzo w r. 1268 i ścięty w Neapolu. [przypis redakcyjny]

Konradyn — ostatni z rodziny Hohenstaufów. [przypis redakcyjny]

Konsalwo — Ferdynand Konsalwo, słynny wódz hiszpański, zwany „el gran capitano”. [przypis redakcyjny]

konsekrować — poświęcić. [przypis redakcyjny]

konsekrować wiktymę — poświęcić ofiarę. [przypis redakcyjny]

konserwacją — utrzymywanie w dobrym stanie. [przypis redakcyjny]

konserwacja — zachowanie. [przypis redakcyjny]

konserwacji — utrzymywania, zachowywania, [przypis redakcyjny]

konserwatorium muzyczne — nazwa znakomitej paryskiej szkoły operowej. Koncerty publiczne w konserwatorium mają europejską sławę. [przypis redakcyjny]

konserwować — zachować. [przypis redakcyjny]

konserwować — zachować, zatrzymać. [przypis redakcyjny]

konserwowała — podtrzymywała, ochraniała. [przypis redakcyjny]

Konse — są dwie miejscowości tejże nazwy we Francji: Cons-la-Grandyille, jedna w departamencie des Ardennes, druga w departamencie Meurthe-et-Moselle. [przypis redakcyjny]

konskrypcja — spis. [przypis redakcyjny]

konsolacją — pocieszenie, ochotę. [przypis redakcyjny]

konsolacji — [tu: forma D.lp r.ż.]; [konsolacje dosł.: pociechy;] dzieci. [przypis redakcyjny]

konsola — stolik pod lustrem, zwykle przytwierdzony do ściany. [przypis redakcyjny]

kons (skrócone z łac. consilium) — rada. [przypis redakcyjny]

Konstanca — bagno pod Famagustą na Cyprze. [przypis redakcyjny]

Konstancja — córka króla Sycylii Rogera, z pobudek politycznych cesarza niemieckiego Fryderyka I porwana ze swego klasztoru w Palermo i zaślubiona z jego synem Henrykiem VI. [przypis redakcyjny]

Konstancja — córka Manfreda, urodzona z pierwszej jego żony Beatrycze, żona Piotra, króla Aragonii. [przypis redakcyjny]

Konstancja — żona Piotra III, władcy Aragonii. [przypis redakcyjny]

Konstansa — miasto Constanti w Hiszpanii, w prowincji Tarragona. [przypis redakcyjny]

Konstantego cesarza (…) Sewera, cesarzów — cesarze rzymscy wschodni i zachodni, którzy ulegali wpływom swych doradców, jak np. Arkadiusz Rufinowi, Tyberiusz Sejanowi, Sewer Plaucjanowi; mniej znani: Ablabios, doradca Konstantyna Wielkiego, zamordowany przez syna, Konstantiosa II; Harmatios, którego cesarz Zeno (474–491) za pomoc w odzyskaniu tronu mianował dowódcą pretorianów, a później, bojąc się jego zdrady, kazał zamordować, wreszcie eunuch Amantios, który Justynowi I (forma imienia: Justynian jest pomyłką przepisywacza) dostarczył pieniędzy dla pozyskania wojska; wnet jednak prawdziwy ten „z chłopa król”, nie umiejący ani czytać ani pisać, okrzyknięty przez wojsko cesarzem, kazał swego doradcę i wierzyciela zamordować. Wszyscy wspomniani tu doradcy zginęli okrutną śmiercią. [przypis redakcyjny]

Konstanty — Konstanty Danielewicz. [przypis redakcyjny]

Konstanty — Konstantyn, cesarz wschodnio-rzymski (bizantyński). [przypis redakcyjny]

Konstantyna — miasto w Algierze. [przypis redakcyjny]

Konstantyn — cesarz wschodnio-rzymski (bizantyński). [przypis redakcyjny]

Konstantyn IX Paleolog — ostatni cesarz wschodniorzymski, poległ przy zdobyciu Konstantynopola przez Turków w 1453 r. [przypis redakcyjny]

Konstantyn — Konstantyn Wielki, cesarz rzymski (274–337). [przypis redakcyjny]

Konstantyn Manasses — zakonnik, napisał po grecku poemat, w którym tak detalicznie podaje opis piękności greckiej Heleny. [przypis redakcyjny]

Konstantynów (dziś ukr.: Starokonstantyniw) — miasto w środkowo-zachodniej części Ukrainy, założone w XVI w. przez magnatów Ostrogskich, twierdza obronna przeciw najazdom tatarskim. [przypis redakcyjny]

Konstantynopole (starop.) — Konstantynopol. [przypis redakcyjny]

konstytucją buchnie wulkan prawy — poeta wspomina tu krwawe wypadki z 1799 r., podczas których kardynał Fabricio Ruffo w porozumieniu z królem Sycylii i Neapolu Ferdynandem I wypędził z Neapolu przy pomocy wojsk najemnych rewolucyjne oddziały francuskie, dokonał rzezi wśród neapolitańskich republikanów, obalił wprowadzony przez Francuzów ustrój republikański i przywrócił przy pomocy angielskiego admirała Nelsona na krótki okres panowanie króla Ferdynanda. Późniejsze badania naukowe wykazały, że rola kardynała Ruffo w wypadkach 1799 r. nie była tak krwawa, jak początkowo sądzono. Zob. Francesco Lemmi, Nelson e Caracciolo e la Republica Napoletana, Firenze 1898. [przypis redakcyjny]

konstytucjach koronnych — prawach, uchwalonych na sejmach. [przypis redakcyjny]

konstytucja napoleońska — nadana Księstwu Warszawskiemu w r. 1807. [przypis redakcyjny]

konstytucja pruska — właściwie konstytucja cesarstwa niemieckiego z 1871 (zapewniała panowanie klasowe obszarnikom, silną władzę cesarzowi i przewagę Prus w Rzeszy); opracowana według wskazówek Bismarcka. [przypis redakcyjny]

konsukcesor — wyraz utworzony przez polskich palestrantów z łac.: con i successor: współdziedzic. [przypis redakcyjny]

konsultacja — narada. [przypis redakcyjny]

konsultacje — narady. [przypis redakcyjny]

konsultacyj ani konsultorów — [D.lm:] narad ani doradców. [przypis redakcyjny]

konsulta (daw., z łac.) — rada. [przypis redakcyjny]

konsultum (z łac.) — rada. [przypis redakcyjny]

konsul — „w czasie Rzeczypospolitej Rzymskiej najwyższa władza do roku tylko trwająca; dwóch zaś corocznie konsulów obierano”. (Zbiór potrzebn. wiad.). Asystą konsulów było 12 liktorów, o których por. Pan niewart sługi, przyp. do ww. 103–104. [przypis redakcyjny]

konsyderacja (z łac.) — myśl, rozwaga. [przypis redakcyjny]

konsyderacji mniejszej — mniejszego znaczenia. [przypis redakcyjny]

konsyderacyja — poszanowanie, uznanie. [przypis redakcyjny]

konsyderacyja — uwaga. [przypis redakcyjny]

konsyderowane — uważane, poważane. [przypis redakcyjny]

konsyderowany — poważany, ceniony. [przypis redakcyjny]

konsyderowany — poważany. [przypis redakcyjny]

konsyliarze — radcy, dostojnicy. [przypis redakcyjny]

konsyliarz — w ten sposób tytułowano dawniej lekarza. [przypis redakcyjny]

konsyliarz (z łac. consiliarius: doradca) — dawna nazwa lekarza. [przypis redakcyjny]

konsystencją — miejsce postoju, postój. [przypis redakcyjny]

konsystencja (z łac.) — stanowisko, leże. [przypis redakcyjny]

konsystencja (z łac.) — tu: zakładanie obozu, obozowanie. [przypis redakcyjny]

konsystencji — miejsca postoju, kwatery. [przypis redakcyjny]

konsystorz — urząd podległy biskupowi, kancelaria diecezjalna. [przypis redakcyjny]

konsystorz (z łac.) — rada biskupia. [przypis redakcyjny]

kontemplacyje (lm) — rozmyślania. [przypis redakcyjny]

kontempt (daw., z łac.) — wzgarda, obelga. [przypis redakcyjny]

kontempt (łac.) — obraza, zniewaga, lekceważenie. [przypis redakcyjny]

kontempt (z łac.) — lekceważenie, pogarda. [przypis redakcyjny]

kontempt (z łac.) — obraza, pogarda, lekceważenie. [przypis redakcyjny]

kontempt (z łac.) — pogarda, lekceważenie. [przypis redakcyjny]

kontempt (z łac.) — ubliżenie. [przypis redakcyjny]

kontempt (z łac.) — zniewaga, obraza; pogarda, lekceważenie. [przypis redakcyjny]

kontempt — zniewaga. [przypis redakcyjny]

kontentacja — zaspokojenie (pieniężne), odprawa. [przypis redakcyjny]

kontenteca (daw., z wł.) — zadowolenie. [przypis redakcyjny]

kontentować się — zadowolić się, uznać. [przypis redakcyjny]

kontentować się (z łac.) — zadowalać się, poprzestawać na czymś. [przypis redakcyjny]

kontent — zadowolony. [przypis redakcyjny]

konterfekt — obraz, przykład. [przypis redakcyjny]

konterfekt (przestarz.) — obraz. [przypis redakcyjny]

kontestacja — tu: obietnica. [przypis redakcyjny]

kontest (daw.) — oświadczenie. [przypis redakcyjny]

kontest (daw.) — świadectwo. [przypis redakcyjny]

kontest (daw.) — tu: oświadczenie. [przypis redakcyjny]

kontest — tu: wyświadczenie. [przypis redakcyjny]

kontradicenta — przeciwnika, sprzeciwiającego się. [przypis redakcyjny]

kontradykcja — przeciwieństwo. [przypis redakcyjny]