Rodzaj: Liryka,
motyw: Przyjaźń

Autorzy Epoki Gatunki Rodzaje Motywy

Liryka X

Epika (2)

Zobacz też:
Dramat

Przyjaźń X

Czy to jest przyjaźń idealna,
Czy też perwersja seksualna? —
Obłędne sny — ?
Ach, nie wiem, co...
↓ Rozwiń fragment ↓
Czy to jest przyjaźń idealna,
Czy też perwersja seksualna? —
Obłędne sny — ?
Ach, nie wiem, co się ze mną stało,
Lecz chciałbym pić przez wieczność całą
Twe drogie łzy,
Twe drogie łzy…
↑ Zwiń fragment ↑
Tadeusz Boy-Żeleński, Słówka (zbiór), Piosenki ,,Zielonego Balonika", Piosenka wzruszająca
Są tacy co się przyjaciółmi liczą,
Przychodząc z radą, że im dobrze życzą.
Przyjaciel w...
↓ Rozwiń fragment ↓
Są tacy co się przyjaciółmi liczą,
Przychodząc z radą, że im dobrze życzą.
Przyjaciel w radzie, szczera w ustach mowa
Cóż gdy wąż chytry w zanadrzu się chowa.
Zaczyna dyskurs, już o sekret prosi,
Pogląda w kąty i głowę podnosi
Jeźli kto z boku nie nadstawia ucha:
To co dwaj mówią, niech trzeci nie słucha;
Ledwie doczekać może odpowiedzi
Swego kompana, jak na węglach siedzi.
Chcąc słówko złapać jak ptaszka w swe siatki.
Złapawszy skubie, dusi, sadza w klatki.
Otoż tak czynią z przyjaciółmi właśnie:
Sam zaczął dyskurs, prawiąc różne baśnie.
O to co prosił, by było w sekrecie,
Do wszystkich chodzi, tyle troje plecie.
↑ Zwiń fragment ↑
Elżbieta Drużbacka, Wiersze światowe, Awersya pewnej Damy całe życie bawiącej u wielkich Dworów, przy których gdy nie tylko same próżność, nieszczerość, zazdrość i wiele defektów uznała, waletę życiu takiemu wypowiada, a na spokojniejsze się wybiera
Nie wiem zkąd Jejmość jakaś zaszła modna
Przywiózłszy z sobą mopsa na obróżce;
Znać społeczności...
↓ Rozwiń fragment ↓
Nie wiem zkąd Jejmość jakaś zaszła modna
Przywiózłszy z sobą mopsa na obróżce;
Znać społeczności z ludźmi będąc głodna,
Kładzie przy sobie wierność na poduszce,
Zachęca w order kompanij mopsa
Nie mając człeka, przypyta się do psa.
↑ Zwiń fragment ↑
Elżbieta Drużbacka, Wiersze światowe, Na kompanią Franc-Massonów dla Kawalerów, i na kompanią de Mops dla Dam
Lasy kochane, zielone chłodniki
Drzewa przyjemny szum dające z siebie,
Trawy, pagórki, biegące strumyki,
Przy...
↓ Rozwiń fragment ↓
Lasy kochane, zielone chłodniki
Drzewa przyjemny szum dające z siebie,
Trawy, pagórki, biegące strumyki,
Przy was niech mieszkam choć o suchym chlebie;
Zdrowszy mi napój z waszych źródeł żywych
Niż drogie trunki, gdy z rąk nieżyczliwych.
Jak ranna zorza swój rumieniec śliczny
Pokaże, rosa perłowe kropelki
Pozbiera, jużci pasterz okoliczny
Nie zaśpi, a ptak wyśpiewuje wszelki;
Ci trzody owiec żeną między wrzosy,
Te, mokre skrzydła otrzepują z rosy.
Wnet różnych głosów stroją instrumenta
Po drzewach skacząc wysoko, to nisko;
Krzykną roślejsze i drobne ptaszęta,
Bezpieczne, chociaż słuchamy ich blisko.
Za nic koncerty i włoskich nut sztuki,
Ich milsze głosy bez mistrza nauki.
Odpocznie ptastwo, aż zaczną pasterze
Smutne wywodzić dumy na fujarze,
Inni zaś skoczne mazury na lerze,
Tańcując z nami każdy w swojej parze:
My wdzięczne pieśni śpiewamy koleją
Lasy słuchają, a gaje się śmieją.
Nie wiem co tęsknić, pasąc owiec trzodę,
Z pilnością strzedz ich potrzeba od wilka.
Przebrnąwszy potok, oczyma powiodę,
Aż pastereczek bieży ku mnie kilka;
Z temi się witam, chwytając za szyje,
Wnet jedna drugą szczesze, splecie, zmyje.
Usiędziem sobie pod jaworem ciemnym
Nad czystem źródłem pryskającej wody:
Ze skał fontanny natura, foremnym
Kunsztem, zrobiła pasterzom ochłody;
Nic nam słoneczny upał nie dokuczy
Jawor zaszumi, a strumyk zamruczy.
Zaczniemy mówić o naszych zabawach,
Na czem dzień cały przeminie godziną:
O pięknem kwieciu, w jakich rosną trawach;
Ta powie; jest tu miejsce nad doliną,
Na którem kwiaty w rozliczne kolory
Kwitną posiane od Bogini Flory.
Więc wszystkie w zawód bieżąc, jedna drugą
Popchnie w bok, by się wyprzedzić nie dała;
Ta w miękką trawę upadnie jak długą,
Ta już tym czasem kwiatków nazbierała.
Z tych wieńce wijąc głowy sobie strojem,
O brylantowe korony nie stojem.
Szczera wesołość, śmiech, żarty niewinne,
Nikogo zgorszyć, owszem, cieszyć mogą;
Prostoty naszej niech się uczą inne,
Przystojnych zabaw z nami idą drogą.
To co ma która, wybiera z koszyka,
Jemy ser z chlebem i masło z jaszczyka.
Po tem bankiecie chcący trunku zażyć,
Spieszno biegniemy do naszej piwnicy,
Którą nad winne więcej trzeba ważyć,
Czystej jak kryształ pod skałą krynicy:
Z tej co dzień dzbanem pijąc nie ubywa,
W pełni zostaje, nikt jej nie doliwa.
Gdy już z południa słońce nie zbyt grzeje,
Wychodzim z gęstych lasów na krzewiny;
Tam gdzie chłód miły od pagórków wieje
Igramy w babkę pomiędzy jedliny,
Patrząc przez niskie krzaczki i jałowce,
Czy dobrze nasze napasły się owce.
Samym wieczorem zbliżając ku domu,
Zganiamy trzody społem do gromady;
Poznają owce, co należy komu,
Bierzemy swoje bez swaru, bez zwady:
Żadna nie zbłądzi do cudzej owczarnie,
Każda do swego sałaszu się garnie.
My zaś pasterki do chaty chróścianej
Nad pałac cichszej spieszym na spoczynek;
Mleka siadłego na misce glinianej
Podjadszy, nie śląc po mięso na rynek;
Nie psują takie potrawy żołądka,
Dłużej my niż pan żyjem, niebożątka.
↑ Zwiń fragment ↑
Elżbieta Drużbacka, Wiersze światowe, Pochwała lasów i miłego w nich na osobności życia w stanie pasterskim, od pewnej pasterki
ów, co ku mnie patrzy
Z cokołu, był mej duszy miłym druhem!
O, jakże zbraknie...
↓ Rozwiń fragment ↓
ów, co ku mnie patrzy
Z cokołu, był mej duszy miłym druhem!
O, jakże zbraknie mi jego dobroci,
W czasie tym bowiem wiele jest ciemności,
I jako łabędź, stwór płynący błogo,
Z najady białych ściekających palców
Na podobieństwo pocałunku pokarm
Chwyta, tak w mrocznych chyliłem godzinach
Wargę nad jego dłońmi, by nasycić
Duszę pokarmem: był nim sen głęboki.
Twój wizerunek jeno w liść uwieńczę,
A tyś mi obraz przyozdobił świata!
↑ Zwiń fragment ↑
Hugo von Hofmannsthal, In memoriam Böcklina
I zadumałem się, że obok trojga:
Być zdrowym, ciało zażywać, jak gałąź
Gibką, i myśli...
↓ Rozwiń fragment ↓
I zadumałem się, że obok trojga:
Być zdrowym, ciało zażywać, jak gałąź
Gibką, i myśli napinać, jak strzały,
Wyłącznie jedno płuży: zespół druhów.
Tedym zapragnął, byś nadszedł i wina
Z tych chłodnych dzbanów wargami zaczerpnął,
Które dziedzictwem są moim, zdobionym
W liście i dzieci igrające płocho,
Abyś na wieży wraz ze mną zasiadał
Ponad ogrodem
↑ Zwiń fragment ↑
Hugo von Hofmannsthal, Przesłanie
To śmieszne! Po co dane nam myśli i mowa?
Nie mówi pocałunek, uśmiech, ani wzrok...
↓ Rozwiń fragment ↓
To śmieszne! Po co dane nam myśli i mowa?
Nie mówi pocałunek, uśmiech, ani wzrok,
A jednak rozumiemy je dobrze! A krok
Przyjaciela jest słodszy, niźli słodkie słowa.
↑ Zwiń fragment ↑
Francis Jammes, Śnieg spadnie...
Chcecie li słuchać, powiem wam swe zdanie,
Na czym zależy dobre zachowanie.
Ale w czas...
↓ Rozwiń fragment ↓
Chcecie li słuchać, powiem wam swe zdanie,
Na czym zależy dobre zachowanie.
Ale w czas wiedzcie, że nie dzierżę z tymi,
Którzy przyjaciół szukają pełnymi.
Trudno by się tam miłość rodzić miała,
Gdzie swar, gdzie zwada gniazdo swe usłała.
Trudno ma uróść, co kiedy niebacznie
I bez rozmysłu szumna głowa zacznie.
Cnota nad wszystko, a skarbu więtszego
Nad przyjaciela nie masz uprzejmego; Kto się w taki skarb dobrze zapomoże, Póki żyw, upaść w ubóstwo nie może.
Ale począwszy od stworzenia świata
Aż po te nasze ostateczne lata
Ledwe par kilka w dziejach opisano,
Które za prawe przyjacioły miano.
A my się tego piwem dopić chcemy?
Zaprawdę lekce przyjaźń szacujemy.
↑ Zwiń fragment ↑
Jan Kochanowski, Fraszki, Fraszki dodane, Źle dopijać się przyjaciela
Nie dbałem nigdy o złoto,
Alem tylko prosił o to,
Aby kufel stał przede mną...
↓ Rozwiń fragment ↓
Nie dbałem nigdy o złoto,
Alem tylko prosił o to,
Aby kufel stał przede mną,
A przyjaciel pijał ze mną,
A tymczasem robotnicy
Pieczą mieli o winnicy.
To wszytko moje staranie,
To skarb, złoto i zebranie.
Ani dbam o kasztelana,
Trzymając się mocno dzbana.
↑ Zwiń fragment ↑
Jan Kochanowski, Fraszki, Księgi trzecie, Z Anakreonta (Nie dbałem nigdy o złoto...)
Któraż fortuna, by najobfitsza, tak ucieszy, jako poufały przyjaciel, w szczęściu przytomny, w przygodzie nieodstępny...
↓ Rozwiń fragment ↓
Któraż fortuna, by najobfitsza, tak ucieszy, jako poufały przyjaciel, w szczęściu przytomny, w przygodzie nieodstępny.
Któreż tak zamożyste bogactwa, jako wierny towarzysz? Z którego w pomyślnem powodzeniu ozdoba, a w przeciwnem ratunek.
Nie sobie bowiem, nie sobie samemu, ale bliźniemu gwoli Pan Bóg człowieka stworzył.
I dał mu ręce, aby jedna drugiej pomocna była; uczynił mu nogi, aby, gdy się jedna pośliznie, wspierając się na drugiej, mógł upadku uchronić.
↑ Zwiń fragment ↑
Wespazjan Hieronim Kochowski, Psalmodia polska, Psalm XXX

‹‹ poprzedni 1 2 3 4 5 następny ››

Rodzaj: Liryka

Brak opisu.

Motyw: Przyjaźń

Patrząc przez pryzmat wielkiego znaczenia więzi społecznych, przyjaźń jest być może istotniejsza od miłości, choć wypowiedzi na jej temat są rzadsze w literaturze. Pod tym hasłem gromadzimy fragmenty o przyjaźni i przyjaciołach.

Rodzaj: Liryka,motyw: Przyjaźń

Rodzaj: Liryka

Motyw: Przyjaźń

Rodzaj: Liryka,
motyw: Przyjaźń