Karol Bołoz AntoniewiczŻycie

I czemu płakać gdy szczęście odpływa?

Łza w chybkiem pędzie wstrzymać go nie zdoła;

Rzuć tylko okiem z roszonym do koła:

Szczęście, na bezdnie grobu spoczywa. — —

Czas na swych skrzydłach i młodość porywa;

Połysk łudzący szczęścia się rozpłynął;

A gdy się groźno, świat oczóm rozwinął,

Naytkliwsze serca potargał ogniwa! —

Wszak życie nasze ma szczęścia nie wiele;

I łzy przelane, głuche roszą głazy,

Marą, są szczęścia łudzące obrazy;

Lecz ból i smutek dostawszy w udziele,

Czemuż nad iednym, ronić łzy cierpieniem,

Gdy całe życie iest tylko westchnieniem?