Krótki, a zarazem wnikliwy tekst prezentujący w specyficzny sposób dzieło Asnyka. Oryginalność treści wynika z przyjętej metodologii krytyki impresjonistycznej, której Jan Sten był przedstawicielem.
Sformułowane w 1913 roku przez Zygmunta L. Zaleskiego zasady analizy krytyczno-literackiej zyskały na popularności w latach dwudziestych ubiegłego stulecia. Jednym z głównych przedstawicieli tego nurtu, realizującym wprost postulaty traktowania własnej postawy badacza jako odczytującego i prezentującego swoje wrażenia będące wypadkową obcowania z dziełem literackim, był właśnie Ludwik Bruner, publikujący swoje teksty pod pseudonimem „Jan Sten”. Przedstawiony tu esej stanowi reprezentatywną próbkę swoistego podejścia stosowanego w analizach utworów.
