Help free the book!

Form: Liryka,
motif: Rozkosz

Authors Periods Genres Forms Themes

Liryka X

Rozkosz X

I słyszałem dwa głosy. Stanowczy a układny
Szeptał jeden: «Ta ziemia — to wyrób cukierniczy;
Mogę...
↓ Expand fragment ↓
I słyszałem dwa głosy. Stanowczy a układny
Szeptał jeden: «Ta ziemia — to wyrób cukierniczy;
Mogę (wówczas w rozkoszy nie spotkasz tamy żadnej)
Dać ci apetyt równy powabom tych słodyczy».
A drugi: «O, pójdź ze mną błądzić po marzeń drogach,
Za krańce możebności, w dal, poza światy znane!»
Głos ten śpiewał jak wicher szumiący po rozłogach,
Jak widmo nieokreślne, nie wiedzieć skąd przywiane,
Co słodko pieści ucho, a jednak trwoży sobą.
↑ Hide fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Głos
I zawsześmy tonęli w wiecznych żądz goryczy.
Rozkosz w pragnieniu moce niezwalczone sieje.
— Pragnienie, stare...
↓ Expand fragment ↓
I zawsześmy tonęli w wiecznych żądz goryczy.
Rozkosz w pragnieniu moce niezwalczone sieje.
— Pragnienie, stare drzewo karmione rozkoszą,
Gdy pień ci potężnieje, kora ci twardnieje,
Konary twe wciąż wyżej w niebo się unoszą.
Czy wiecznie kwitnąć będziesz, bardziej niespożyte
Niż cyprys?
↑ Hide fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Podróż
Tam to żyłem ja niegdyś śród rozkoszy cichej —
Śród lazurów — otoczon wszelkimi przepychy!
Oblanych aromatem...
↓ Expand fragment ↓
Tam to żyłem ja niegdyś śród rozkoszy cichej —
Śród lazurów — otoczon wszelkimi przepychy!
Oblanych aromatem, nagich dziewic koło
Palmowymi liściami chłodziło me czoło,
A jedyną ich troską było podsycanie
Bólu, który mną targał w wiekuistej ranie!
↑ Hide fragment ↑
Charles Baudelaire, Kwiaty zła, Życie poprzednie
Za chwilę już dzieciaki dwa
W pieszczotach słodkich toną,
Niewinny uścisk długo trwa,
Oczęta żarem...
↓ Expand fragment ↓
Za chwilę już dzieciaki dwa
W pieszczotach słodkich toną,
Niewinny uścisk długo trwa,
Oczęta żarem płoną;
Coś skrzypnęło… ach!
Cóż za straszny strach,
Serduszko bije mocno;
Już się robi świt —
«Adasiu… mnie wstyd…
Oddaj koszulkę nocną…»
Różane ciałko drży jak liść —
«…Adasiu, tak nie można…
Ja muszę przecie za mąż iść,
Ja muszę być ostrożna!
Przecie dobrze wiesz,
Że bym chciała też,
Oddałabym ci wszystko…
Ale potem cóż…?
Chyba umrzeć już —
Albo… zostać… artystką…»
Niedługo słychać ranny gwar,
Dzieweczka śpi już sama;
Kneipowskiej kawki niosąc war,
W drzwi wchodzi dobra mama.
Wlepia tkliwy wzrok:
Dziś szesnasty rok
Zaczyna drogie dziecię!
«Co by tu…? ach, wiem!
Waniliowy krem:
Nic tak nie lubi w świecie…»
↑ Hide fragment ↑
Tadeusz Boy-Żeleński, Słówka (zbiór), Piosenki „Zielonego Balonika”, Dobra mama
Już na kolanach mu siadła, dech pije,
Oddech się staje prędszy, gorączkowy…
I wtedy grupę...
↓ Expand fragment ↓
Już na kolanach mu siadła, dech pije,
Oddech się staje prędszy, gorączkowy…
I wtedy grupę stworzyli klasyczną,
Nagą, miłośną, naturalną, śliczną.
CXCV
A gdy on syty szałem po upływie
Tych chwil pochyla w jej ramiona skronie,
Ona nie zaśnie, lecz mocno a tkliwie
Głowę mu trzyma na powabnym łonie
I czasem oczy obróci lękliwie,
I od lic jego bladych pierś jej płonie.
I wszystkie w sobie rozkosze zestrzela,
Których doznała i których udziela.
↑ Hide fragment ↑
George Gordon Byron, Don Juan
W niemej arktycznej przeszłości z mapami wspomnień się włóczysz —
O, wiadra nienasycone,
cynowe wiadra bez...
↓ Expand fragment ↓
W niemej arktycznej przeszłości z mapami wspomnień się włóczysz —
O, wiadra nienasycone,
cynowe wiadra bez dna.
Ostrą, źródlaną rozkosz czerpiesz ze wszystkich kluczy.
Rozważam, rachuję i wiem:
— to jedno,
to ciebie gna.
↑ Hide fragment ↑
Zuzanna Ginczanka, O centaurach, To jedno
Ostrą źródlaną rozkosz czerpały wiadra ze studni —
to ciebie gnało,
to,
przez furkot, chorągwie i...
↓ Expand fragment ↓
Ostrą źródlaną rozkosz czerpały wiadra ze studni —
to ciebie gnało,
to,
przez furkot, chorągwie i wstęgi.
↑ Hide fragment ↑
Zuzanna Ginczanka, O centaurach, To jedno
Księżyc wysrebrzył niebo — a miejskie podwórze
Ostro na nim wyrzyna czarnych murów brzegi,
Łyskają w...
↓ Expand fragment ↓
Księżyc wysrebrzył niebo — a miejskie podwórze
Ostro na nim wyrzyna czarnych murów brzegi,
Łyskają w cieniu tylko szkłem okien szeregi —
Tam w puchach toną ludzkich ciał lilie i róże…
Pozorny sen!… na każdym takim ciemnym piętrze
Szał czuwa! korzystając z ciemności i ciszy,
Wije się w spazmach szczęścia, piersią szybko dyszy,
Wziewając szept gorący w ciemne, ciche wnętrze…
W jednym oknie, otwartym, przez drewniane kraty,
Akacja, obciążona białymi bukiety,
Wsunęła gałąź w izbę samotną Poety…
On kładł na nią policzek i całował kwiaty!…
To ta noc temu winna!… Gdy zaczną wibrować
W srebrnej masie powietrza: Szał, Miłość, Rozpusta,
Każde żyjące, choćby też najczystsze usta
W taką noc muszą jeszcze coś w świecie całować!
↑ Hide fragment ↑
Maria Grossek-Korycka, Noc
Ciało domownik zły, wala się w błocie nieprawości, jako wieprz tyjąc młótem rozkoszy.
Wespazjan Hieronim Kochowski, Psalmodia polska, Psalm II
Dla ciał dwojga, co uszły potęgom wszechświata!
A czas nastał. Wpatrzona w chmur naokół trwogę...
↓ Expand fragment ↓
Dla ciał dwojga, co uszły potęgom wszechświata!
A czas nastał. Wpatrzona w chmur naokół trwogę
Śmierć mnie woła. Na próżno! Umrzeć już nie mogę!
Słońce na duchy nasze, dla nieba zbyteczne,
A dzielące z kwiatami swój czar i przewinę,
Patrzy jako na żywe zegary słoneczne,
Gdzie cień chabrów miłości wskazuje godzinę.
Dłonie nasze, splecione w szczęścia niepodzielność,
U stóp brzozy przygodnej — wobec szumów łąki
Skruszyły w swym uścisku wzajemną śmiertelność,
I nie masz dla nich czasu — i nie masz rozłąki!
A czas nastał. Wiodąca wzwyż duchów załogę
Śmierć mnie woła. Na próżno! Umrzeć już nie mogę.
↑ Hide fragment ↑
Bolesław Leśmian, Dziejba leśna (tomik), Dziejba leśna, II, Dreszcze nasze u warg się spotkały

‹‹ previous 1 2 3 next ››

Form: Liryka

No description.

Motif: Rozkosz

No description.

Loading