Form: Liryka,
motif: Honor,
genre: Pieśń

Idea honoru szczególnie wyraziście występuje w etosie rycerskim. Szereg czynów innych może narazić honor na szwank: od powątpiewania w czyjąś odwagę, czy w bycie ,,prawdziwym" mężczyzną do uwiedzenia żony (porwania córki, obrażenia czci matki), po zawłaszczenie własności np. ziemskiej. Aby obronić honor (udowodnić, że się go ma) należy podjąć walkę — stoczyć pojedynek (jeśli w grę wchodzi zniewaga ze strony jednostki) lub urządzić wyprawę wojenną jeśli chodzi o dyshonor ze strony jakiejś zbiorowości (np. porwanie córek i żon w jasyr). Zachowanie honoru wiąże się z utrzymaniem odpowiedniej pozycji społecznej. Walka w obronie honoru przybiera formę zemsty.

Najważniejsi twórcy

Horacy, J. Kochanowski, M. Sęp-Szarzyński, J. A. Morsztyn, M. Sarbiewski, A. Naruszewicz, I. Krasicki, F. Zabłocki, F. Karpiński, A. Asnyk, H. Sienkiewicz, L. Rydel, K. Tetmajer, J. Tuwim

Najstarszy, wywodzący się ze starożytności, gatunek liryki. Początkowo nieodłącznie związany z obrzędowością, muzyką i tańcem, jako osobny gatunek literacki wykształciła się w twórczości Horacego. W średniowieczu pieśnią nazywano utwór poetycki o charakterze historycznym bądź legendarnym (por. Pieśń o Rolandzie). Cechy pieśni to budowa stroficzna, występowanie powtórzeń (np. refrenu), rytmiczność. Ze względu na tematykę można wyróżnić różne jej rodzaje: pieśń miłosna, religijna, patriotyczna, pochwalna, filozoficzno-refleksyjna i inne.
Ważną cechą jest też to, że łączy grupę ludzi (hymn państwowy łączy obywateli, pieśń religijna – wyznawców danej religii).

• autor: Ewa Ścibior